Θέλει δουλειά και τη θέλει γρήγορα

Το παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Μπάγερν για την πρώτη αγωνιστική του Champions League δεν διεξήχθη για να συλλέξει η «ερυθρόλευκη» ομάδα βαθμούς… Προφανώς και δικαιούταν ο πρωταθλητής Ελλάδας να παλέψει για το αποτέλεσμα, αλλά κακά τα ψέματα, στόχος δεν ήταν τόσο η νίκη, όσο η εμφάνιση που θα έστελνε μήνυμα αισιοδοξίας στον κόσμο. Δυστυχώς για τους φίλους του Ολυμπιακού, όμως, αυτό το μήνυμα δεν ήρθε ποτέ.

Στα μισά του Σεπτέμβρη ξέραμε ότι η πρωταθλήτρια ομάδα Ελλάδας θα είναι ανέτοιμη, αλλά δεν περιμέναμε τόσο ασύνδετο σύνολο. Οι παίκτες δεν αντάλλαξαν ποτέ τρίτη μπαλιά πάνω από τη μεσαία γραμμή και δικαιολογία δεν υπάρχει, διότι έπαιζαν εντός έδρας σε ένα καμίνι και απέναντι σε μία Μπάγερν που δεν ήταν καλή και απλά κυκλοφορούσε την μπάλα ως συνήθως χωρίς να ψάχνει αφιονισμένη το γκολ. Αυτό τον φόβο που έβγαλε ο Ολυμπιακός μέσα στο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν τον είχαν διακρίνει οι φίλοι του στο παρελθόν με μεγάλες ομάδες στο Φάληρο. Σίγουρα, έπαιξε ρόλο και η ατυχία, αφού το πρώτο γκολ ήταν τυχερό και σπάνιο, αλλά αυτή είναι μία μικρή δικαιολογία για τον Μάρκο Σίλβα και την ομάδα του

Ας δούμε ατομικά και ομαδικά τι συμπεράσματα βγήκαν από αυτό το 90λεπτο των Πειραιωτών:
Κατοχή μπάλας: Το απόλυτο μηδέν!
Προφανώς και ήταν επιλογή του Μάρκο Σίλβα η ομάδα του να παίζει μαζεμένη πίσω, δίνοντας χώρο και μπάλα στον αντίπαλο, αλλά… Δεν επιτρέπεται να προσπαθείς να επιτεθείς μόνο με τα βολέ του τερματοφύλακα και δεν είναι δυνατόν να μην μαρκάρεις καθόλου στην μπάλα, αλλά μόνο στο χώρο. Ο Ολυμπιακός έπαιξε υπερβολικά παθητικά, δεν είχε ενέργεια για να βγει στην κόντρα ή μπορεί να πει κανείς πως ήταν φοβισμένος. Ίσως έφταιξε η γρήγορη κίτρινη κάρτα στον Κασάμι και οι δύο μαζεμένες στον Καμπιάσο και στον Ομάρ μέσα σε ένα τρίλεπτο. Φταίει και ο προπονητής που δεν μετέδωσε θάρρος στους παίκτες, κάτι που διακρινόταν και από τη νωθρή παρουσία του στον πάγκο όπου ο φακός τον συνέλαβε να παρακολουθεί χωρίς να μετέχει ιδιαίτερα.

Τακτική: Παθητική όσο δεν πάει
Δεν άφηνε χώρους ο Ολυμπιακός και αμυντικά έπαιξε σωστά τακτικά. Έλειπε, όμως, η επιθετική διάθεση και χωρίς αυτή, η καλή αμυντική συμπεριφορά μεταφράζεται σε παθητική συμπεριφορά. Όταν αμύνεσαι με αυτόν τον τρόπο, πρέπει να έχεις και το νου σου στην κόντρα. Αν δεν το έχεις, τότε απλά παίζεις σαν μικρή και φοβισμένη ομάδα.

Αλλαγές: Δεν προσέφεραν τίποτα
Οι αλλαγές ήταν λίγο-πολύ αναγκαστικές. Ο Καμπιάσο κουράστηκε, ο Τσόρι ένιωσε ενοχλήσεις, ο Πάρντο ήταν σκασμένος. Αυτοί που μπήκαν δεν πρόλαβαν να ενσωματωθούν στις απαιτήσεις του αγώνα. Ο Φορτούνης πήρε και έδωσε λίγες πάσες. Σεμπά και Ερνάνι πέρασαν απαρατήρητοι. Το λάθος με τη διαχείριση των αλλαγών έχει άλλον «πατέρα» και λέγεται προγραμματισμός και καταρτισμός λίστας και όχι κοουτσάρισμα, αφού σε ένα ματς με την Μπάγερν λίγα μπορείς να αλλάξεις και το μυστικό είναι η καλή αρχική ενδεκάδα!

Ατομικά: Οι περισσότεροι διακρίθηκαν
Σε ατομικό επίπεδο οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού δεν τα πήγαν άσχημα και αυτό είναι απόδειξη ότι ίσως τελικά έπρεπε να έχουν περισσότερο θάρρος στο παιχνίδι τους ή μία διαφορετική προσέγγιση του αγώνα. Προφανώς, λοιπόν, οι ευθύνες για την παθητική εμφάνιση μεταφέρονται εξ’ ολοκλήρου στον προπονητή.
Βέβαια, κάποιος μπορεί να πει ότι με την Μπάγερν κινδυνεύεις να διασυρθείς, ωστόσο στο 70’ και στο 80’ το παιχνίδι ήταν μόλις 0-1 και λίγο ρίσκο δεν θα ήταν κακή ιδέα. Ίσως πάλι δεν υπήρχαν τα κουράγια…
Ο Ρομπέρτο φέρει μικρή ευθύνη στο 0-1, αφού δεν υπάρχει μεγαλύτερη προδοσία για έναν τερματοφύλακα από το να βλέπει μία σέντρα με στόχο το σέντερ φορ να καταλήγει στο παραθυράκι. Μεγαλύτερό του λάθος το κακό βολέ στο 5’ που υποχρέωσε τον Κασάμι σε φάουλ κάρτας που μάλλον έκανε την ομάδα να είναι ένα κλικ πιο μαλακή. Έκανε τουλάχιστον τρεις καλές επεμβάσεις.
Ο Σιόβας και ο Ντα Κόστα συνεργάστηκαν σχετικά καλά και λίγες φορές ο Ολυμπιακός απειλήθηκε στην περιοχή της δράσης τους. Ομάρ και Μαζουακού δεν κατάφεραν να απειλήσουν από τα άκρα, όσες φορές τόλμησαν να κουβαλήσουν την μπάλα αγχώθηκαν και είχαν λάθος επιλογές. Αμυντικά ταλαιπωρήθηκαν, αλλά έτρεξαν όσο μπορούσαν.
Ο Καμπιάσο ήταν απλά καλός, ο Σαλίνο έκανε μεγάλο ματς, πήρε πολλά φάουλ και είχε αρκετή ενέργεια, ενώ ο Κασάμι έκανε αυτό που του ζητήθηκε και με το παραπάνω. Έτρεξε, πίεσε και αν δεν είχε την κάρτα θα είχε σίγουρα μεγαλύτερη συνεισφορά.
Ο Τσόρι δεν είχε παίκτη κοντά του ή μπροστά του για να κάνει αυτά που ξέρει και δεν μπορεί να κριθεί επί της ουσίας η παρουσία του. Ο Ιντέγιε στο πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ καλός, αλλά στο δεύτερο φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός χρειαζόταν έναν παίκτη σαν τον Φινμπόγκασον. Ο Πάρντο, τέλος, ήταν λίγο βαρύς.

Εν κατακλείδι
Είναι μάλλον στενάχωρο για τον Έλληνα φίλαθλο να βλέπει τον πρωταθλητή και βασικό του εκπρόσωπο στη Ευρώπη να δείχνει ένα τόσο παθητικό πρόσωπο. Κόντρα, όμως, στην καλύτερη ομάδα του κόσμου, κατά πολλούς φαβορί για το φετινό Champions League, ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορεί να βγει. Ο Ολυμπιακός δεν έχει συνηθίσει τον κόσμο του σε τόσο αμυντικό προσανατολισμό, αλλά το χειροκρότημα στο τέλος παρά το 0-3 ήταν κάτι σαν «παιδιά, καταλαβαίνουμε με ποιους παίζατε!». Για να καταλάβουμε και εμείς, όμως, τι εστί Ολυμπιακός 2015-2016 μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε τα παιχνίδια με την Άρσεναλ και την Ντινάμο Ζάγκρεμπ.