Θέλει δουλειά πολύ…

Όσο αδειάζει η άμμος στην κλεψύδρα της προεκλογικής περιόδου τόσο εντείνεται η συζήτηση για το μετεκλογικό τοπίο στο οποίο θα ξυπνήσει η χώρα τη Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου. Ποιος θα είναι ο μεγάλος νικητής και κυρίως με ποιον θα συγκυβερνήσει, αφού το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός;

Πριν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα μηνύματα που λαμβάνει η Αθήνα από την Εσπερία και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Είναι χαρακτηριστική, για παράδειγμα, η απαισιοδοξία που έχει καταλάβει τα τεχνικά κλιμάκια του ΔΝΤ για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Παρά τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου για την εξασφάλιση της χρηματοδοτικής στήριξης της Ελλάδας με το πρώτη φορά Αριστερά μνημόνιο (όπως έχει πλέον πολιτογραφηθεί), η… βάρκα γέρνει: Σε τροχεία κατάρρευσης τα δημόσια έσοδα, σε καραντίνα οι τράπεζες εν όψει stress test και ανακεφαλαιοποίησης, σε ρυθμούς αραμπά ακόμη και οι συμφωνημένες αποκρατικοποιήσεις. Κι αυτά χωρίς να ληφθούν υπόψη εκτιμήσεις για ύφεση άνω του 2% το 2015 αλλά και το 2016.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι όσο το τρενάκι –όχι του Πάνου Καμμένου– καθυστερεί να ξαναμπεί στις ράγες, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να χρειαστεί να παρθούν νέα επαχθή μέτρα υπό μορφή περικοπών στον προϋπολογισμό για να πιαστούν εντός χρονοδιαγράμματος οι στόχοι.
Ξεχνάει, άραγε, κανείς (και κυρίως οι υποψήφιοι κυβερνώντες) ότι οσονούπω έρχεται η πρώτη αξιολόγηση του κουαρτέτου των δανειστών; Ή μήπως νομίζει κάποιος ότι θα μας χαριστούν;

Αυτές οι σκέψεις οδηγούν νομοτελειακά τη δημόσια συζήτηση πίσω στις μετεκλογικές συνεργασίες. Αν πιστέψουμε κάποια ρεπορτάζ ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να βάλει μαχαίρι στα σενάρια περί συνεργασιών. Στόχος του όπως λέγεται να συσπειρωθούν οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ (σ.σ. δεν ξεπερνά για την ώρα το 57%) και για τον λόγο αυτό την κρίσιμη τελευταία προεκλογική εβδομάδα αναμένεται να επικεντρωθεί στους «απογοητευμένους» Αριστερούς, περιχαρακώνοντας τη δεξαμενή του κόμματός του από την συζήτηση περί συναινετικών-οικουμενικών» λύσεων.

Αυτά σε επικοινωνιακό επίπεδο διότι μόνο οι έχοντες παρωπίδες δεν διαπιστώνουν το κλείσιμο του ματιού του Αλέξη Τσίπρα προς το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι σε πρώτη φάση, όταν από απόλυτα «μη συνεργαζόμενος» με τη Χαριλάου Τρικούπη και τη Σεβαστουπόλεως μοιάζει να… ανακαλύπτει όρους για το «ναι» στη συγκυβέρνηση.

Ας μη γελιόμαστε… Αυτή η στροφή προς τον ρεαλισμό μοιάζει αναπόφευκτη όσο κι αν την αρνείται στο ακροατήριό του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Η κάλπη είναι αβέβαιη αλλά βέβαια παραμένουν τα προς επίλυση προβλήματα της χώρας. Αν η επόμενη κυβέρνηση είναι και πάλι βραχύβια και δεν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα, τότε μία νέα ακόμα βαθύτερη κρίση θα είναι αναπόφευκτη με το GREXIT ξανά στο προσκήνιο.

Η 21η του Σεπτέμβρη δεν μπορεί να είναι σαν το νερόβραστο ντιμπέιτ της περασμένη Τετάρτη όπου όλοι οι αρχηγοί, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, έπαιζαν κατενάτσιο για να αποφύγουν τα αυτογκόλ! Η 21η Σεπτεμβρίου θέλει τα μανίκια ανεβασμένα τα μολύβια ξυσμένα και δουλειά πολύ. Ευρηματικά τα σποτάκια του κ. Λαφαζάνη αλλά μαγικά κόλπα και επαναστατημένες νεράιδες που θα βγάλουν την Ελλάδα από την υποτέλεια και τη φτώχια των μνημονίων δεν υπάρχουν. Αυτό δείχνει να το έχει καταλάβει ο κ. Τσίπρας. Θα αντέξει να μείνει ανεξεταστέος στην αξιολόγηση, όχι των δανειστών, αλλά της Ιστορίας;

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα