Κατάθλιψη για ένα… γλίστρημα ο Τζέραρντ!
Ένα γλίστρημα, μοιραίο για τη Λίβερπουλ, στο ντέρμπι με την Τσέλσι το 2014, ήταν ικανό για να προκαλέσει κατάθλιψη στον Στίβεν Τζέραρντ, ο οποίος μίλησε ακόμη και… αυτοκτονία!
Ο Άγγλος μέσος, κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του, η οποία τιτλοφορείται: «Στίβεν Τζέραρντ: Η ιστορία μου» και η περιγραφή του για τα όσα έγιναν και όσα ένιωσε στο ντέρμπι του 2014 με την Τσέλσι, όπου οι «κόκκινοι» έχασαν 2-0 και ουσιαστικά… έδωσαν το πρωτάθλημα στην Μάντσεστερ Σίτι, σοκάρουν!
Παραθέτουμε το χαρακτηριστικό απόσπασμα:
«Κάθισα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και ένιωσα τα δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό μου. Δεν είχα κλάψει για πολλά χρόνια, αλλά στο δρόμο της επιστροφής για το σπίτι δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν μπορώ καν να σας πω αν οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από κίνηση ή άδειοι την ώρα που ήμουν μέσα στο αυτοκίνητο. Ήταν κάτι που με σκότωνε. Ήμουν μουδιασμένος, σαν να είχα χάσει κάποιο μέλος της οικογένειας μου. Ένιωθα σαν να χανόταν μέσα μου ένα τέταρτο αιώνα που είχα περάσει σε αυτό τον σύλλογο. Δεν είχα καν προσπαθήσει να σταματήσω τα δάκρυα καθώς τα γεγονότα του αγώνα έπαιζαν ξανά και ξανά στο κεφάλι μου.
Μία απλή πάσα ήρθε προς το μέρος μου στη μεσαία γραμμή. Ήταν η στιγμή μηδέν. Πήγα να βρω την μπάλα αλλά γλίστρησε κάτω από το πόδι μου και εγώ έπεσα στο έδαφος. Η Τσέλσι έβγαινε ξαφνικά στη κόντρα και εγώ σηκωνόμουν γρήγορα και έτρεχα με όλη μου την καρδιά. Κυνηγούσα τον Ντεμπά Μπα λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό. Ήξερα το αποτέλεσμα σε περίπτωση που δεν τον προλάβαινα. Ήταν όμως ανώφελο. Δεν μπορούσα να τον σταματήσω. Ο Ντεμπά Μπα σκόραρε και είχαν τελειώσει όλα. Χάσαμε 2-0 και η Μάντσεστερ Σίτι πήρε έπειτα τον τίτλο. Ήθελα για τόσα πολλά χρόνια να πάρω αυτόν τον τίτλο με τη Λίβερπουλ και τώρα αυτός απομακρυνόταν. Είχα δώσει τα πάντα στη Λίβερπουλ, στις προπονήσεις, σχεδόν σε 700 παιχνίδια, δεν μπορούσα να προσφέρω περισσότερα. Αντί όμως να διώξω την μπάλα μακριά ή να κάνω το τάκλιν ή να τη γυρίσω πίσω, εγώ έπεσα.
Η Kop και όλο το Άνφιλντ τραγουδούσαν You’ll Never Walk Alone αλλά εγώ ένιωθα απομονωμένος, πολύ μόνος. Ο ύμνος της Λίβερπουλ σου υπενθυμίζει να κρατάς ψηλά το κεφάλι όταν περνάς μέσα από την καταιγίδα. Σου υπενθυμίζει να μην φοβάσαι το σκοτάδι. Σου υπενθυμίζει να περπατάς μέσα από τον αέρα και τη βροχή μέχρι να πεταχτούν και να καούν τα όνειρά σου και να περπατάς με ελπίδα στην καρδιά. Δεν αισθανόμουν, όμως, ότι μου είχε μείνει άλλη ελπίδα. Αντίθετα, έψαχνα να βρω έναν τρόπο να κρατηθώ στη ζωή και να μην αυτοκτονήσω».