Κοντονής – Βασιλειάδης έχασαν το τρένο της εξυγίανσης

Ο Μποσμάν τούς έδειξε τον δρόμο της προσφυγής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, αλλά…

Του Νίκου Συνοδινού

Οι επαναστάτες με… αιτία αφήνουν ανεξίτηλα το όνομά τους στην ιστορία. Στο Παγκόσμιο ποδόσφαιρο ο Βέλγος ποδοσφαιριστής της Λιρς, Ζαν-Μαρκ Μποσμάν, γκρέμισε το σαθρό οικοδόμημα καθώς τόλμησε να καταφύγει στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο και να δικαιωθεί. Ήταν 15 Δεκεμβρίου 1995, όταν η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στο Λουξεμβούργο άλλαζε πλήρως το εργασιακό ποδοσφαιρικό στάτους. Τα σύνορα άνοιγαν και οι περιορισμοί για τους αλλοδαπούς παίκτες πλέον δεν υπήρχαν.

Πριν από την απόφαση αυτή, οι επαγγελματικοί σύλλογοι των περισσότερων χωρών της Ευρώπης μπορούσαν να εμποδίσουν έναν ποδοσφαιριστή τους να υπογράψει σε άλλο σύλλογο, ακόμα κι όταν έληγε το συμβόλαιό του. Μετά την απόφαση Μποσμάν, ο ποδοσφαιριστής διαπραγματεύεται ελεύθερα, είτε με τον ίδιο είτε με άλλο σύλλογο. Επίσης, έχει το δικαίωμα να υπογράψει προσύμφωνο με άλλο σωματείο, μέχρι κι έξι μήνες πριν από την λήξη του συμβολαίου του.

Ο κανονισμός Μποσμάν επέβαλλε στις εθνικές ομοσπονδίες των χωρών της Ε.Ε. και στην UEFA να προσαρμόσουν τους κανονισμούς τους σχετικά με τους ξένους παίκτες, ώστε να μην αντίκεινται στην ευρωπαϊκή νομοθεσία. Έως τότε, πολλές ομοσπονδίες είχαν θεσπίσει ανώτατο όριο ξένων παικτών ανά σύλλογο. Επίσης, η UEFA επέτρεπε στις ομάδες που μετείχαν στις διοργανώσεις της, δηλαδή το Champions League, το Κύπελλο Κυπελλούχων και το Κύπελλο UEFA, τρεις το πολύ αλλοδαπούς παίκτες. Μετά την απόφαση Μποσμάν, ο περιορισμός αυτός δεν αφορούσε πλέον τους κοινοτικούς αλλά τους μη κοινοτικούς παίκτες.

Σταδιακά, η έννοια του κοινοτικού παίκτη διευρύνθηκε και δεν αφορούσε μόνο στους ποδοσφαιριστές πολίτες των χωρών-μελών της Ε.Ε., αλλά σε όλους τους Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές. Η εφαρμογή του κανονισμού Μποσμάν έφερε πολλές αλλαγές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές απελευθερώθηκαν από την αυθαιρεσία των σωματείων, τα οποία πολλές φορές δεν επέτρεπαν την μεταγραφή τους ζητώντας υπέρογκα ποσά από άλλα σωματεία ενώ δεν πρόσφεραν αντίστοιχα ποσά για την ανανέωση του συμβολαίου του παίκτη. «Έκανα κάτι που ουδείς άλλος ποδοσφαιριστής τόλμησε. Συνέτριψα το σύστημα της σκλαβιάς και της εξάρτησης», είπε ο Ζαν-Μαρκ Μποσμάν σε συνέντευξή του.

 

Κοντονής-Βασιλειάδης

Ως άλλοι Μποσμάν θα μπορούσαν να κινηθούν αυτοί που το τελευταίο διάστημα μπορούσαν ν’ αλλάξουν μια για πάντα τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου, ώστε να σπάσει τα δεσμά του από τους μεγαλοπαράγοντες.

Ο πρώην υπουργός Αθλητισμού Σταύρος Κοντονής και ο διάδοχός του Γιώργος Βασιλειάδης, που τόσο κόπτονται για την εξυγίανση του ποδοσφαίρου μας, είχαν την δυνατότητα –αν  συναντούσαν την άρνηση της FIFA– να καταφύγουν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προκειμένου να οριοθετήσουν ένα νέο εκλογικό σύστημα στην ΕΠΟ. Λέμε «αν συναντούσαν», διότι ποτέ ο πρόεδρος της FIFA, Τζάνι Ινφαντίνο, σε περίπτωση διεύρυνσης του εκλογικού συστήματος θα είχε αντίρρηση, αφού έτσι πέραν των σωματειακών παρεμβάσεων θα είχε αποφευχθεί και τυχόν κρατική παρέμβαση. Εδώ και πολλά χρόνια οι αρχαιρεσίες της Ομοσπονδίας αποτελούν πηγή διαφθοράς, καθώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο οι ισχυροί επιχειρούν να χειραγωγήσουν το εκλογικό σώμα και ν’ αναδείξουν τις διοικήσεις της αρεσκείας τους.

Η πολιτική ηγεσία είχε την μεγάλη ευκαιρία να κάνει την δική της επανάσταση και να μην συνθηκολογήσει με τις βουλές της FIFA, η οποία δεν βρήκε αντιστάσεις σε όσα ζήτησε.

Η  χειραγώγηση των εκλογικών ψήφων τής ΕΠΟ έγινε ευκολότερη, καθώς από τις 55 αρχικά, έγιναν 181 επί προεδρίας Γ. Σαρρή, περίπου 400 από τον νόμο Ορφανού και ξανακύλησαν στους 71 με την τροπολογία Βασιλειάδη.

Η υπόδειξη για εκλογικό σώμα 71 ψήφων έγινε από τον «κολλητό» του Θόδωρου Θεοδωρίδη, Ζόραν Λάκοβιτς. Αυτός υποχρέωσε τον Β. Γραμμένο και τους συνεργάτες του να υιοθετήσουν το εκλογικό σύστημα του μικρού αριθμού ψήφων, που οδηγεί σε πιο εύκολες εξαρτήσεις και προσφέρει  υπηρεσία στους μεγαλοπαράγοντες. Προφανώς, ο Θ. Θεοδωρίδης δεν είχε και δεν έχει ιδέα πώς γίνονται οι εκλογές στην ΕΠΟ… Όταν κουβαλούσε ο ίδιος τα «πακέτα» στην Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ, στον  Πύργο, το 1998, μάλλον θα πίστευε ότι είναι δώρο για το νέο έτος…

Η παράταξη του Βαγγέλη Γραμμένου καθάρισε στις εκλογές με 48 ψήφους, έναντι 21 του Γιώργου Καλαντζή, ενώ υπήρξαν 2 λευκά. Οι ψήφοι ήταν συνολικά 71, οι 54 ενώσεις, 16 από τις ΠΑΕ της Super League και μία από την Football League.

Για την ΕΠΟ ο Γ. Βασιλειάδης εξέφρασε την άποψη πως οι εκλογές και το εκλογικό σύστημα δεν είναι το μείζον ζήτημα, λέγοντας πως σημασία έχουν οι εγγυήσεις που θα δοθούν από τους αθλητικούς θεσμούς εντός κι εκτός χώρας, ότι δεν θα επαναληφθούν τα φαινόμενα του παρελθόντος.

«Το πρόβλημα στην ΕΠΟ δεν είναι οι εκλογές και το εκλογικό σύστημα, αλλά η διαφάνεια», είπε ο υφυπουργός Αθλητισμού.

Πρόσφατα, το πάνω χέρι στο ελληνικό ποδόσφαιρο είχε ο Κύπριος Κωστάκης Κουτσοκούμνης –επίσης επιλογή του Θόδωρου–, του οποίου το ποδόσφαιρο της χώρας του έχει χαρακτηριστεί ως το πιο διεφθαρμένο της Ευρώπης. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάλι όχι ως φάρσα, αλλά ως τραγωδία. Αφού στην Ελλάδα οι διεθνείς ποδοσφαιρικές αρχές εκπροσωπούνται από τον Σέρβο Ζόραν Λάκοβιτς (αρχικά) και από τον Μαλτέζο Μπιόρν Βασάλο (αργότερα).

Οι μόνιμοι επιτηρητές τους είναι κάποια χαμηλόβαθμα στελέχη στις συνομοσπονδίες. Αυτοί συγκροτούν την Επιτροπή Παρακολούθησης, από την FIFA, της ΕΠΟ. Συγκεκριμένα, ο Χέμπερτ Χούμπελ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Αυστριακής Π.Ο. και μέλος της νομικής επιτροπής της UEFA. Ο Εδουάρδο Ντερβίσι, διευθυντής Διεθνών Σχέσεων και Επικεφαλής της Επιτροπής Αδειοδότησης της Ισπανικής Π.Ο. Και τέλος ο Ιβάν Βέλλα, αθλητικός διευθυντής της Μάλτας, διευθυντής Εθνικών Ομάδων της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της Μάλτας (!!!). Τόσο καλά…

Η Πολιτεία, για να χτυπήσει την περίφημη διαφθορά, ήταν επιβεβλημένο να νομοθετήσει την αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Τις δύο πρώτες θητείες θα μπορούσαν να ψηφίσουν όλα τα σωματεία (4.500) και στην συνέχεια εκλέκτορες –ανά 10 σωματεία– ώστε να μην πέσουν κάτω από 450. Με τέτοιο αριθμό η χειραγώγηση θα είναι σχεδόν ανέφικτη. Παράλληλα, θα μπορούσαν να μπουν προϋποθέσεις για τα πρόσωπα που θα έθεταν υποψηφιότητα, ώστε να εκλείψουν οι ουρανοκατέβατοι και όσοι έχουν άγνοια των θεμάτων που απασχολούν το ποδόσφαιρο.

Η πολιτική ηγεσία του αθλητισμού ακολούθησε όμως άλλο δρόμο. Και σύντομα θα δρέψει τους καρπούς που έσπειρε μαζί με τους επιτετραμμένους της FIFA και της UEFA. Η εξυγίανση στο… ψυγείο.

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα