«Κρύωνα, χτυπούσαν τα δόντια μου στην υγρή άσφαλτο»: Σοκάρει η Άννα Παναγιωταρέα

Μια σοκαριστική στιγμή βίωσε πριν από λίγες μέρες η Άννα Παναγιωταρέα όταν στην προσπάθειά της να περάσει την Καραγιώργη Σερβίας , στο ύψος του Υπουργείου Οικονομικών, τη χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Η δημοσιογράφος μεταφέρθηκε εσπευσμένα στον Ευαγγελισμό και έχοντας αναρρώσει πλήρως από το τραυματικό σοκ, περιέγραψε με ένα συγκλονιστικό τρόπο στο Facebook τα όσα βίωσε πεσμένη στην άσφαλτο.

«Η καλοσύνη των ανθρώπων
Περνώντας την Καραγιώργη Σερβίας, σχεδόν στο ύψος του Υπουργείου Οικονομικών, με κτύπησε ένα αυτοκίνητο. Ποιός οδηγούσε, τί ήταν; Δεν έχουν σημασία. Ολοι που οδηγούμε, μιλώντας στο τηλέφωνο, είμαστε επικίνδυνοι για την ασφάλεια των άλλων. Αυτό σκέφτομαι μόνο.
Συνήλθα ξαπλωμένη στο οδόστρωμα. Είχα συνείδηση τί είχε συμβεί. Ντρεπόμουν που ήμουν στη μέση του δρόμου ως θέαμα. Να πώ και ότι δεν έχω και αναγνωρισιμότητα;
Από πάνω μου έσκυβαν άγνωστα πρόσωπα να με βοηθήσουν. Κρύωνα και κτυπούσαν τα δόντια μου. Εβγαλαν το μπουφάν και το σακάκι τους να με σκεπάσουν. Μου μιλούσαν σαν να ήταν συγγενείς μου και δυο, νέες, γιατροί, που περνούσαν τυχαία έμειναν μαζί μου, εμποδίζοντας κάθε μετακίνηση ή και κίνησή μου. Ολοι με παρηγορούσαν ότι δεν θα αργήσει το ασθενοφόρο, ότι ήμουν καλά.
Σε λίγα λεπτά ήρθε και η οικογένειά μου αλλά ένιωθα ότι και όλοι που στέκονταν γύρω μου, που περίμεναν μέχρι που με πήρε το φορείο και με συντρόφεψαν, στήν υγρή άσφαλτο, ήταν μεγάλη αγκαλιά θαλπωρής. Αυτά τα πρόσωπα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Χρωστώ στο καθένα από αυτά ευγνωμοσύνη για την ανθρωπιά και την καλοσύνη του.
Δεν θα ξεχάσω ούτε την ευγένεια των αστυνομικών που στέκονταν, διακριτικά, στο πλάι απομακρύνοντας περιέργους. Οχι πώς δεν είδα , την επόμενη μέρα φωτογραφία δημοσιογραφικής αθλιότητας. Αναρωτιέμαι αν οι συνάδελφοι είναι χωρίς οικογένεια, ώστε να μην σκέφτονται τον πόνο που μπορεί να προκάλεσαν στην δική μου.
Με μετέφερε το ΕΚΑΒ, με εξαιρετικούς τραυματιοφορείς, στα επείγοντα του ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ, που εφημέρευε. Δεκάδες άνθρωποι τραυματισμένοι ή με άλλα προβλήματα, στα φορεία. Γιατροί και νοσοκόμες- ελάχιστοι σε σχέση με τόσο κόσμο- -έδιναν μάχη, με χαμόγελο, από φορείο σε φορείο.
Αλλο είναι να κάνεις ρεπορτάζ στα επείγοντα κι άλλο να είσαι εσύ ξαπλωμένη σε φορείο. Σ αυτόν τον μικρό χώρο- στις οροφές είχε αφήσει το αποτύπωμα του το νερό της βροχής- κάποιο χέρι είχε κρεμάσει μπάλες χριστουγεννιάτικες. Χειρονομία ευαίσθητη για έναν χὠρο που ο πόνος περισσεύει.
Κανείς δεν παραπονιόταν. Κανείς δεν φώναζε. Κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Γιατροί και νοσοκόμες, αφοσιωμένοι, παρέχοντας ασφάλεια και βοήθεια στους ασθενείς, κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Ομως, θέλω να σας πώ ότι στην ατυχία που είχα, -ακόμη και στον πόνο που θα με συνοδέυει για λίγο- γύρισα στο σπίτι ευτυχής. Το καλύτερο δώρο που πήρα είναι η αγάπη, το χαμόγελο, το νοιάξιμο ο καλός λόγος, τόσων πολλών ανθρώπων, φίλων, γνωστών και άγνωστων. Η ζωή μου, δώρο Θεού, είναι πάντα στο χέρι Του.
Ε.Τ, 20 Δεκεμβρίου 2016».