Λεωνίδας Τσίπης: «Λατρεύω τους καταραμένους»
Καυστικός και με χιούμορ, αλλά και απέραντα ευαίσθητος ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Λεωνίδας Τσίπης ανοίγει την καρδιά του στην “Α” για όσα τον καίνε στις ζοφερές τούτες ημέρες που ζούμε. Με «καρφωμένο το θέατρο στην ψυχή του», όπως μας λέει, μια ζωή στο σανίδι παλεύει να μεταφέρει τα θρύψαλά της προς προβληματισμό στους συνανθρώπους του με τον τρόπο που εκείνος ξέρει καλύτερα: το θέατρο, αλλά και με το μυθιστόρημά του που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες.
Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου
Πότε είδες θέατρο για πρώτη φορά;
«Επειδή γεννήθηκα στην καταραμένη αυτή πόλη –λατρεύω τους καταραμένους και αυτούς που έχει αφορίσει η Εκκλησία, από τον Ροΐδη μέχρι τον Καζαντζάκη–, την Αθήνα, και οι γονείς μου με “έσερναν” στις παραστάσεις, από το Εθνικό με την Αρώνη μέχρι το Ακροπόλ… ήταν φυσικό να μεγαλώσω με το θέατρο, κάτι που με γοήτευε».
Πότε και γιατί αποφάσισες να γράψεις θεατρικό έργο;
«Μεγαλώνοντας, όταν συνεργάστηκα με τον Τάκη Εμμανουήλ, φίλο της Ειρήνης Παππά η οποία με έστειλε σε εκείνον γνωρίζοντας ότι γράφω μικρά κείμενα. Είχα δε την τύχη το πρώτο κείμενο να πάρει το Πανελλήνιο Βραβείο Θεατρικού Έργου. Αυτή ήταν η αρχή. Το θέατρο ήταν καρφωμένο στην ψυχή μου και περίμενα την εκδήλωση αυτής της δίψας να μετουσιωθεί, όπως και έγινε».
Ποιο θεατρικό είδος σε μαγνητίζει;
«Με κεντρίζουν όχι θέματα της επικαιρότητας, αλλά διαχρονικά, όπως το θέμα του θανάτου, βλέπε το “Tούνελ”, ή το “Σοράχ ο Μάγος”, όπου Σοράχ, διάβαζε Χάρος με αντιστροφή των γραμμάτων. Τα δύο αυτά έργα διαφέρουν μεταξύ τους, καθώς το ένα είναι χιουμοριστικό, το άλλο αναζήτησης».
Ασχολείσαι με το υπερπέραν, δηλαδή;
«Το υπερπέραν είναι εδώ, επομένως ναι, με ενδιαφέρει, είναι η προσωπική μου τρέλα, έστω και αν δεν βρίσκω απαντήσεις».
Αυτό το διάστημα σε βρίσκουμε σε δύο παραστάσεις…
«Ναι, πράγματι, αν και είναι εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Η μία ονομάζεται “Κάγκελα Μέρκελ”, που παίζεται στο θέατρο Ελπίδας. Εδώ μοιράζομαι τα κείμενα με τον Κώστα Παπαπέτρου και τον Δήμο Μυλωνά».
Πρόκειται για επιθεώρηση;
«Ναι, είναι επιθεώρηση και τα θέματά της έχουν να κάνουν με το σημερινό κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι».
Το δεύτερο έργο σου που παίζεται παράλληλα;
«Είναι το έργο “Το Όνειρο του Κύκνου”, βασισμένο στη “Λίμνη των Κύκνων” του Τσαϊκόφσκι, το οποίο παίζεται στο θέατρο Κνωσός».
Κοινός παρονομαστής ο Φώτης Μεταξόπουλος;
«Ναι, αν και στο πρώτο έχει και τη σκηνοθεσία, ενώ στο δεύτερο έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια».
«Το όνειρο του κύκνου»… Τελικά, υπάρχουν σήμερα κύκνοι, μάγοι και πρίγκιπες;
«Ναι, υπάρχουν. Μια ματιά γύρω μας θα μας πείσει γι’ αυτό. Εξάλλου, οι διαχρονικοί ήρωες του Τσαϊκόφσκι στο δικό μου έργο είναι πρόσωπα σημερινά, σύγχρονα, με απρόβλεπτο τέλος».
Πολλά καταξιωμένα ονόματα στην παράσταση. Ευχάριστη έκπληξη και η παρουσία της “ιέρειας του νέους κύματος”, της Πόπης Αστεριάδη.
«Ήταν επιθυμία της ίδιας να παίξει τον ρόλο της μητέρας του πρίγκιπα, όταν διάβασε τα κείμενα από τον σκηνοθέτη».
Έχει σημασία για σένα η προσέλευση νεανικού κοινού στις παραστάσεις σου;
«Μα και βέβαια, σε αυτούς βασιζόμαστε για όσα δεν προλάβαμε ή δεν θελήσαμε να κάνουμε εμείς».
Τι ετοιμάζεις για τη συνέχεια;
«Ζει της Άρτας το γιοφύρι;»
Ορίστε;
«Πρόκειται για τον τίτλο της μελλοντικής μου παράστασης. Για σκέψου την αλληγορία, και στη θέση της Άρτας βάλε την Ελλάδα. Πολιτικοί, Εκκλησία και ΜΜΕ από τη μία, και ο αφελής λαός από την άλλη που τους εμπιστεύεται. Η γυναίκα του πρωτομάστορα δεν είναι παρά η σημερινή ηρωική Ελληνίδα που προσπαθεί να ανοίξει τα μάτια του λαού, ώστε να τον πείσει να ρίξει στα θεμέλια του γιοφυριού το καταραμένο τρίπτυχο της εξουσίας».
Θα τα καταφέρει;
«Θα το δούμε όταν ανεβεί η παράσταση».
Πώς κατάφερες να μετουσιώσεις έναν κλασικό μύθο στη σημερινή σκληρή πραγματικότητα;
«Επειδή αρκετά δράματα έχουμε στη ζωή μας, ήθελα με χιούμορ να τα αντιπαλέψω. Το έργο, να φανταστείς, είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο».
Παρ’ όλη την έλξη σου για το θέατρο, να και το μυθιστόρημα…
«Ναι, πράγματι, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που θα εκδοθεί μέσα στις γιορτές από τις εκδόσεις Κονιδάρη, με τίτλο “Greek… φιλμ νουάρ”. Ο ήρωάς μου είναι σκουρόχρωμος, που ζει ως παιδί το μπούλινγκ, λόγω του χρώματος. Μετερχόμενος την παιδική του ηλικία, θα τον δούμε να ζει στο τρίγωνο του διαβόλου, πλατεία Κουμουνδούρου, Γερανίου, Μενάνδρου, με κόκα, πορνεία, αποκλεισμένος από το ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι λόγω χρώματος. Στην πραγματικότητα, μεταφέρω την εμπειρία μου, καθώς πρόκειται για προσωπική μου έρευνα, την οποία μετέφερα στο χαρτί. Τα έχω δει όλα!»
Ένα μεγάλο της ζωής σου γιατί;
«Γιατί γεννήθηκα, αφού πρόκειται να πεθάνω; Δεν ήταν μια άσκοπη ενέργεια;»
Ένα μεγάλο της ζωής σου θέλω;
«Ίσως με κεφαλαία γράμματα να έγραφα τη λέξη ΑΓΑΠΗ, η οποία βρίσκεται σε στιγμές της ζωής μας, όπως η συνομιλία με έναν φίλο, το άγγιγμα του εγγονού μου… και να νιώθω ευτυχία για τούτο το άγγιγμα, καθώς αν δεν είχε έρθει στη ζωή δεν θα το ζούσα…»