Νικητές και (πραγματικοί) ηττημένοι

ΟΛΛΑΝΔΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Αν δεν είχε εκραγεί στα χέρια μίας άτυχης υπαλλήλου ο τρομο-φακελος που εστάλη από την Αθήνα στα γραφεία του ΔΝΤ στο Παρίσι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν αναλωνόταν σε ασκήσεις επικοινωνιακής γυμναστικής με διαρροές και διαψεύσεις περί πρόωρων εκλογών, τότε σίγουρα η είδηση της εβδομάδας θα ήταν οι εκλογές στην Ολλανδία.

Τελικά ο ακροδεξιός Γκέερτ Βίλντερς δεν κέρδισε την εκλογική μάχη στη χώρα της τουλίπας και πολλοί ξεφύσηξαν ανακουφισμένοι που ανακόπηκε –όπως ισχυρίζονται– το κύμα λαϊκισμού που έδειχνε να φουσκώνει στην Ευρώπη. Φυσικά όσοι παρακολουθούν την ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή δεν έδιναν καμία ελπίδα στον «Άριο» Ολλανδό να σχηματίσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο κυβέρνηση, αλλά δεδομένης της απλής αναλογικής που εφαρμόζεται στην Ολλανδία (σ.σ. η χώρα λογίζεται ως μία περιφέρεια και η ψήφος των πολιτών διασπείρεται σε μια καμιά 20αρία κόμματα), το σενάριο να μαζέψει ο Βίλντερς 76 έδρες επί συνόλου 150, είτε μόνος του είτε συνεργαζόμενος, ήταν βγαλμένο από ταινία επιστημονικής φαντασίας.

Όλοι, όμως, γνώριζαν ότι η εκλογική επίδοση των Ολλανδών ακροδεξιών θα λειτουργήσει ως τροχιοδεικτική σφαίρα που θα προδιαγράψει την (δημοσκοπική για την ώρα- εκλογική αργότερα) απήχηση των ομόδοξων ακροδεξιών σχηματισμών σε Γαλλία και Γερμανία, που οσονούπω θα στήσουν τις δικές τους εθνικές κάλπες. Κι αυτή η επίδοση του Γκ.  Βίλντερς δεν είναι προς ανακούφιση. Το κόμμα του κεντροδεξιού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε κέρδισε μεν αλλά με μείωσε τις δυνάμεις του(-8 έδρες), οι εργατικοί του… αγαπημένου στην Ελλάδα Γερούν Ντάισελμπλουμ υπέστησαν πανωλεθρία (-29 έδρες έγραψε το κοντέρ), την ώρα που ο ακροδεξιός «μπαμπούλας» κατετάγη δεύτερος ψηφισμένος από 1.000.000 πολίτες (17 εκατομμύρια είναι οι Ολλανδοί) αυξάνοντας έτσι την κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση στο επόμενο κοινοβούλιο σε 20 έδρες, έχοντας κέρδος 8 εδρών. Δεν το λες και ήττα…

Θωρείται λοιπόν περίπου δεδομένο ότι -ανεξαρτήτως νίκης και ήττας– τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου απανταχού της Ευρώπης είναι στριμωγμένα στα σκοινιά. Τα περισσότερα εξ αυτών κουβαλούν τη στάμπα του «συστημικού» και προκειμένου να διασώσουν κομμάτι της δύναμής τους υποκύπτουν σε λαϊκιστικές προεκλογικές συνταγές, όπως η σκλήρυνση τη στάσης στο προσφυγικό ή το ροκάνισμα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ρούτε δεν έκοψε πρώτος το εκλογικό νήμα μόνο επειδή  ευνοήθηκε πολιτικά από την κόντρα των τελευταίων ημερών με τον Ερντογάν, αλλά κυρίως διότι υιοθέτησε μια πιο λαϊκιστική ατζέντα που χάιδεψε τα αυτιά συντηρητικών ψηφοφόρων «κλέβοντάς» τους από τον Βίλντερς. Ούτε αυτή λες ακριβώς νίκη…

Επομένως το ζητούμενο δεν είναι αν σήμερα έχασε Βίλντερς και αύριο η Λεπέν, αλλά το κατά πόσο αλλάζει πλέον η Ευρώπη που (νομίζαμε ότι) ξέραμε. Και δυστυχώς η Ευρώπη δεν αλλάζει τώρα. Έχει ήδη αλλάξει. Έχει γίνει η Ευρώπη της λιτότητας, η Ευρώπη των αριθμών, έχει πάψει να είναι η Ευρώπη της αλληλεγγύης (έστω και αν νομίζουν οι εταίροι ότι αλληλεγγύη είναι η υπογραφή μνημονιακών συμβάσεων). Έχει γίνει και με τη βούλα πλέον η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων όπως ανερυθρίαστα διακοίνωσαν προ δύο εβδομάδων από τις Βερσαλλίες οι ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, τασσόμενοι υπέρ του δόγματος ότι ορισμένες χώρες-μέλη της Ε.Ε. θα πρέπει να τους επιτραπεί να προοδεύσουν πιο γρήγορα από άλλες, καθώς όπως υπογράμμισε ο οικοδεσπότης της συνάντησης Φρανσουά Ολάντ «η ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία».

Ούτε αυτό το λες Ευρώπη…

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα