“Ξεβαμμένες οι κόκκινες γραμμές”

Οι επιθέσεις του Ποταμιού στην κυβέρνηση και προσωπικά στον Αλέξη Τσίπρα είναι στην ημερησία διάταξη της Σεβαστουπόλεως. Έτσι την μία ημέρα ο Σταύρος Θεοδωράκης με άρθρο του σε κυριακάτικη εφημερίδα προσπαθεί να αποδομήσει τον πρωθυπουργό, ενώ την επομένη με ανακοίνωση του το κόμμα επιτίθεται στις λεγόμενες “κόκκινες γραμμές” του Μαξίμου.
“Οι πολίτες έχουν κουραστεί από την μπαγιάτικη ρητορική των «κόκκινων» γραμμών” σημειώνει το Ποτάμι, σχολιάζοντας τις διαψεύσεις από την πλευρά των κυβερνητικών στελεχών ότι στο τραπέζι της επόμενης αξιολόγησης βρίσκονται τα εργασιακά.
“Ο υπουργός Εργασίας κ. Κατρούγκαλος διαψεύδει δημοσιεύματα του κυριακάτικου τύπου σύμφωνα με τα οποία βρίσκεται ήδη στο τραπέζι της επόμενης αξιολόγησης η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, κάνοντας λόγο για κατασκευασμένες ειδήσεις. Στο ίδιο συνηθισμένο μοτίβο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου κ. Νεφελούδης αναφερόμενος στο ίδιο θέμα κατηγόρησε τους δημοσιογράφους, χαρακτηρίζοντάς τους παπαγαλάκια που ξεκίνησαν και πάλι όπως τότε με το ασφαλιστικό, απορρίπτοντας κατηγορηματικά ότι έχει ανοίξει τέτοιο ζήτημα από τους δανειστές, αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση και τονίζει:
«Δυστυχώς για τους κυβερνητικούς αξιωματούχους, οι πολίτες έχουν κουραστεί από την μπαγιάτικη ρητορική της περήφανης διαπραγμάτευσης και των υποτιθέμενων “κόκκινων” γραμμών. Αντ’ αυτού, οι πολίτες πληρώνουν κάθε λίγο και λιγάκι νέους φόρους μετά από κάθε “σκληρή” διαπραγμάτευση, καθώς οι “κόκκινες” γραμμές διαγράφονται μονοκοντυλιά από τους εταίρους και δανειστές απουσία κάποιας σοβαρής εναλλακτικής πρότασης όπως ο περιορισμός της κρατικής σπατάλης που προτείνει με κοστολογημένο τρόπο Το Ποτάμι.
Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλουν να κατανοήσουν ότι όσο δεν διατυπώνονται συγκεκριμένες προτάσεις στη βάση ενός εθνικού πατριωτικού σχεδίου ανάταξης της χώρας, η «κούρσα προς τον πάτο» θα συνεχίζεται και η πλήρης απορρύθμιση στα εργασιακά θα έρθει για μια ακόμη φορά με την πλάτη στον τοίχο και τη δικαιολογία πως πρέπει να πάρουμε την υπό-δόση της υπό-δόσης μιας καθυστερημένης δόσης».
Το άρθρο
Στο μεταξύ ο επικεφαλής του Ποταμιού σε άρθρο του κάνει λόγο ότι “τα ηνία δεν είναι πρώτη φορά που τα κρατούν ανίκανοι πολιτικάντηδες, είναι όμως η πρώτη φορά που αυτό γίνεται «στο όνομα της αξιοπρέπειας – της δημοκρατίας – της ελευθερίας – της ισότητας – της δικαιοσύνης – του σοσιαλισμού και της ειρήνης».
Και συνεχίζει: «Και άλλοι τα κάνανε, αλλά ντρεπόντουσαν, αυτοί υπερηφανεύονται και κομπορρημονούν», μου είπε ένας αμπελουργός στα ορεινά της Σάμου. Λίγες ώρες πριν, στην παραλία, στο συνέδριο για τη μετανάστευση που έκαναν οι δήμαρχοι όλης της χώρας, ένας υπουργός της κυβέρνησης βρήκε την ευκαιρία (!) να μου συστήσει να πάψω να τους συκοφαντώ. Να πάψω να λέω, δηλαδή, ότι στον ΣΥΡΙΖA έχουν βρει καταφύγιο «τα ορφανά του Άκη». Και, τέλος πάντων, να «μη γενικεύουμε».
Αυτό εννοώ θράσος! Ο εκπρόσωπος ενός εθνικολαϊκίστικού μπουλουκιού που πέντε χρόνια κραύγαζε για προδότες – δωσίλογους – γερμανοτσολιάδες – χούντες και δυνάμεις κατοχής, να κάνει συστάσεις πολιτικού σαβουάρ βιβρ στο Ποτάμι. Και αφού πρώτα -προσέξτε!- 15 μήνες τώρα έκαναν τσάτρα πάτρα και με τον χειρότερο τρόπο όλα αυτά που κατηγορούσαν τους προδότες ότι ετοίμαζαν να πράξουν. Είναι σαν μια πόρνη να κάνει συστάσεις ηθικής σε ένα κοριτσάκι που φόρεσε μίνι.
Η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ βασίστηκε σε μια παλιά επικοινωνιακή συμβουλή. «Τάζουμε τα πάντα – λοιδορούμε τους πάντες». Το πρώτο αφορά τον «λαό», το δεύτερο τους «αντιπάλους». Είναι η πρώτη συμβουλή που σου δίνουν όταν μπαίνεις στην πολιτική. Δεν θέλει και πολύ μυαλό, αλλά θέλει κρύα καρδιά.
Επειδή όμως, όπως είπαμε, πολλά έχουν ξαναγίνει στα έπη του «παλαιοκομματισμού», έπρεπε να κατασκευαστεί μια νέα ταμπέλα. Και αυτή δεν ήταν άλλη από την «αντισυστημικότητα». Σε αυτόν τον αντισυστημικό εθνικολαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χώρεσαν οι πάντες. Και κυρίως οι παραμελημένοι του «συστήματος» – υπάρχουν και είναι πολλοί – μαζί με τα ποντίκια του «συστήματος» που αντιλήφθηκαν ότι το «σύστημα» έμπαζε και αναζητούσαν «νέο».
Έτσι, το «βαθύ σύστημα» αναγεννήθηκε μέσα από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Ηττημένες για άλλη μία φορά οι λίγες μεταρρυθμιστικές φωνές της χώρας. Οι πραγματικές αντισυστημικές δυνάμεις. Κράτος – παιδεία – οικονομία έχουν ανάγκη από μεγάλες αλλαγές, που δεν θα σεβαστούν τις «παλιές ισορροπίες» και δεν θα ψαλιδιστούν με παζάρια με τους ευνοημένους των κομματικών συστημάτων.
Αξιολόγηση στο Δημόσιο, εξάλειψη του κομματικού κράτους, ελεύθερη επιχειρηματικότητα, ανταγωνιστική οικονομία, μείωση των φόρων, περιφερειακή και αειφόρος ανάπτυξη, τραπεζικό και μιντιακό σύστημα μακριά από πολιτικές επιρροές, διαφάνεια, ανεξάρτητες αρχές, λογοδοσία, ανοιχτά πανεπιστήμια, νεωτερικότητα είναι σήμερα τα αληθινά αντισυστημικά αιτήματα. Μία μεταρρυθμιστική επανάσταση που πρέπει να χρησιμοποιήσει το μάνιουαλ των κοινωνιών που απελευθερώθηκαν από τους εφιάλτες τους.
Αντισυστημικότητα που δεν έχει δράκους αλλά έχει λύσεις.
Τα βουνά δεν μετακινούνται με τα λόγια αλλά κοπιάζοντας και με σχέδιο.
Συμμαχίες και συναινέσεις, αντί για νέους εμφυλίους. Η χώρα κάποια στιγμή – και δεν εννοώ απλώς την ημέρα των εκλογών – θα κληθεί να επιλέξει: αντισυστημικός εθνικολαϊκισμός ή αντισυστημικές μεταρρυθμίσεις; Μόνο μη μου πείτε «να γυρίσουμε πίσω» επειδή το μπροστά και την ελπίδα τα καπηλευτήκαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ”.