Οι χημικές «αντιδράσεις» (του ρόστερ)

Ακόμη κι όταν η ΑΕΚ έτρεχε το εξαιρετικό σερί των νικών, οι επιτυχίες δεν προέρχονταν από τα καταπληκτικό αγωνιστικό πλάνο (ή σχήμα) που είχε σκαρφιστεί ο Γκουστάβο Πογιέτ και τις ανεπανάληπτες συνεργασίες των δημιουργικών μέσων της ομάδας. Το μυστικό ήταν άλλο.

Η Ένωση έδειχνε φορμαρισμένη πολύ απλά επειδή ο Ουρουγουανός κόουτς είχε «δέσει» την άμυνά του, είχε βρει τερματοφύλακες σε καλή κατάσταση, τα πλάγια μπακ του μετείχαν στη δημιουργία, επειδή Σιμόες και Γιόχανσον βοηθούσαν στην κυκλοφορία της μπάλας και στην εκτέλεση και τέλος επειδή Βάργκας, Αραβίδης και Μπαρμπόσα είχαν βαλθεί να τρελάνουν τους στατιστικολόγους με τα ποσοστά ευστοχία τους.
Αυτή η ρέντα, όμως, δεν μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα και στα τέλη του Μάρτη ο κόσμος της ΑΕΚ παρατηρεί πως ναι μεν η άμυνα παραμένει αξιόπιστη, αλλά κάπου αρχίζει και πάσχει η δημιουργία. Και αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να το λύσει γρήγορα ο Πογιέτ, διότι έρχονται τα Play Off και ίσως έρθουν και οι ημιτελικοί του Κυπέλλου, αν αλλάξουν τα πράγματα.

Η κούραση συγκεκριμένων παικτών

Μετά από δύο χρόνια στις μικρές κατηγορίες, λογικό είναι στην ΑΕΚ να υπάρχει φέτος θέμα φυσικής κατάστασης και αντοχών. Πέρσι και πρόπερσι η ομάδα τέτοια εποχή «έσβηνε» και μάλιστα ηθελημένα, αφού όλα είχαν τελειώσει. Φέτος, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αρκετοί παίκτες δεν μπορούν δεν μπορούν να χειριστούν τις υψηλότερες απαιτήσεις κι έτσι βλέπουμε τους Μπαρμπόσα, Αραβίδη, Μάνταλο, Γιόχανσον να είναι «πεθαμένοι»! Επίσης, παρατηρούμε τον Βάργκας (πέρσι έπαιζε στην ουραγό του τουρκικού πρωταθλήματος και υποβιβασμένη Μπαλικεσιρσπόρ), και τους Ντιντάκ και Γκάλο που παίζουν ασταμάτητα και σε θέση που απαιτεί κούρσες, να είναι επίσης πεσμένοι. Πως το έχει χειριστεί αυτό ο Πογιέτ; Λόγω έλλειψης λύσεων δεν μπορεί να κάνει και πολλά, αν και εδώ που τα λέμε, τουλάχιστον τον Γιόχανσον θα έπρεπε να τον έχει ξεκουράσει περισσότερο. Πλατέλλας, Βασιλαντωνόπουλος και Τζανετόπουλος θα μπορούσαν να έχουν πάρει περισσότερα λεπτά συμμετοχής, ενώ Μπακάκης και Σοϊλέδης δυστυχώς για τον Ουρουγουανό τραυματίστηκαν όταν θα μπορούσαν να έχουν δώσει λύσεις.

Η έλλειψη πραγματικού σχήματος που να αποδίδει τα μέγιστα

Το 4-3-3 με τους Σιμόες, Γιόχανσον και Μάνταλο στα χαφ έδειξε προς στιγμήν να «πιάνει», αλλά τελικά αποδείχθηκε πως δεν αποτελεί πανάκεια. Ο Πογιέτ συχνά-πυκνά το μεταβάλει, διότι κι αυτός παρατηρεί πως ανάλογα με το ματς, υπάρχουν άλλες απαιτήσεις. Αυτό δημιουργεί έλλειψη χημείας και δεν είναι παράξενο που η ανασταλτική λειτουργία πάει καλύτερα από τη δημιουργική. Αυτό το χαρακτηριστικό της ΑΕΚ ίσως λειτουργήσει στα ευρωπαϊκά ραντεβού του καλοκαιριού, που θα έχει να αντιμετωπίσει δύσκολους αντιπάλους, αλλά για την ώρα προβληματίζει.

Η αλήθεια είναι πως Μπαρμπόσα, Μάνταλος, Βάργκας και Μπουονανότε έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Είναι θαυμάσιοι στα στημένα, στο απρόβλεπτο, στη μία κίνηση, ίσως και στα τελειώματα, δεν προσθέτουν όμως στην ομάδα ποικιλία χαρακτηριστικών, τις μακρινές μπαλιές, τις κάθετες φαρμάκι, την κίνηση εξτρέμ, τη σέντρα ακριβείας. Η ΑΕΚ πάσχει από φαντασία, τα πολλά γκολ (μέχρι το Φλεβάρη) από την καλή κυκλοφορία της μπάλας αρχίζουν και στερεύουν, οι αντίπαλοι τη «διαβάζουν» και έτσι η Ένωση από κυνική έγινε προβληματική.

Και τώρα τι κύριε Πογιέτ;

Ο προπονητής της ΑΕΚ ίσως φέρει ευθύνη με την εμμονή του στον Τζιμπούρ, στην ατολμία του να δώσει ανάσες στον Γιόχανσον, ίσως και στη χρησιμοποίηση κάποιων σχηματισμών. Μέχρι εκεί, όμως. Η ομάδα δεν είναι δική του, τη βελτίωσε και τώρα αναγκάζεται να κουμαντάρει την αποφόρτιση που έφερε το σφύριγμα της λήξης του τελευταίου ντέρμπι (με τον ΠΑΟ) και της αναστολής του Κυπέλλου. Πρέπει να βρει τρόπο να αφυπνίσει τους παίκτες και ίσως σιγά-σιγά να σταματήσει τους πειραματισμούς – με την πρόφαση ότι προσπαθεί ακόμη να καταλάβει την ομάδα – και να εφαρμόσει το καλύτερο δυνατό στα τελευταία εννέα, ίσως ένδεκα, ίσως δώδεκα παιχνίδια μέχρι το τέλος της σεζόν.