«Ο γιός μου ήξερε πως δεν είχα πεθάνει»!
Ο Ραφαέλ Ενζέλ ήταν ένας από τους 20 Βραζιλιάνους δημοσιογράφους που ταξίδευαν μαζί με την αποστολή της Σαπεκοένσε, εν όψει του πρώτου τελικού του Κόπα Σουνταμερικάνα. Ήταν ο μόνος εκπρόσωπος του Τύπου, όμως, που κατάφερε να σωθεί.
Ο τυχερός μέσα στην ατυχία του αθλητικογράφος της επαρχίας του Σαπέκο συγκλονίζει με τη συνέντευξή του στην ισπανική Marca και κυρίως στο σημείο που αναφέρεται στον 11χρονο γιό του, ο οποίος είχε μάθει στις ειδήσεις για την πτώση του αεροσκάφους, αλλά ήταν ένιωθε μέσα από την καρδιά του πως ο πατέρας του είχε σωθεί:
«Η πτήση από τη Βολιβία ήταν φυσιολογική μέχρι που ξεκίνησε μια αλματώδης αύξηση αναταράξεων. Καταλαβαίναμε ότι η πτήση διαρκεί περισσότερο από το κανονικό. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε πότε θα ήταν η ώρα να προσγειωθεί.
«Απομένουν ακόμα 10 λεπτά για να φτάσουμε,» μας είπαν ορισμένα μέλη του πληρώματος. Σε κάθε ερώτηση που κάναμε, είχαμε την ίδια απάντηση. «Δέκα λεπτά». Από την μία στιγμή στην άλλη, ξαφνικά έσβησαν τα φώτα, χωρίς κανείς να μας ενημερώσει τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή το πλήρωμα μας είπε ότι υπάρχει έλλειψη καυσίμων και θα μπορούσε να γίνει αναγκαστική προσγείωση. Λίγες πληροφορίες. Δεν θυμάμαι τον χρόνο από τότε που έσβησαν τα φώτα, μέχρι την συντριβή. Απλά θυμάμαι ότι κοίταξα προς τα αριστερά μου, στην προτελευταία σειρά του αεροπλάνου, και είδα ένα μέλος του πληρώματος δεμένο καλά με την ζώνη. Το αεροπλάνο ήταν σκοτεινό, υπήρχε μια νεκρική σιγή. Τρομακτική. Ξαφνικά όλοι οι κινητήρες σταμάτησαν να λειτουργούν. Μετά από αυτή την σιωπή, το αεροπλάνο συνετρίβη. Ήμουν τυχερός καθώς ξύπνησα όταν μια ομάδα διάσωσης πέρασε κοντά στο σημείο όπου βρισκόμουν και άρχισα να φωνάζω για να προσελκύσω την προσοχή τους. Είχα παγιδευτεί ανάμεσα σε δύο δέντρα και τα πόδια μου είχαν μπερδευτεί μεταξύ των κλαδιών. Όταν ξύπνησα είδα δύο συναδέλφους μου, τους Ρενάν Ανιολίν και Ντζάλμα Νέτο, με τον οποίο καθόμουν στην ίδια γραμμή, δίπλα- δίπλα. Ήμουν ανάμεσά τους. Ήμουν πιο τυχερός. Και οι δύο τους πέθαναν.
Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε μια πολύ σοβαρή και περίπλοκη προσπάθεια για να με μεταφέρουν χωρίς να υπάρξει πρόβλημα ασφάλειας. Δεν υπήρχε φορείο, υπήρχαν πολλές πέτρες που δεν ήταν σταθερές και έβρεχε πολύ. Τα πάντα ήταν θολά. Τελικά η ομάδα διάσωσης κατάφερε να με πάρει από εκεί χωρίς κανένα τραυματισμό, χωρίς να προκαλέσει επιδείνωση σε αυτούς που είχα ήδη. Μετά από αρκετή περιπέτεια, φτάσαμε σε μια περιοχή όπου υπήρχαν ασθενοφόρα. Χρειάστηκαν 40 λεπτά μέχρι που πήγα στο νοσοκομείο. Όταν ξύπνησα θυμόμουν τα πάντα. Ζήτησα να μιλήσω με την οικογένειά μου στην Σαπέκο. Ήταν μια ανακούφιση για εκείνους. Οι πρώτες πληροφορίες που τους έφτασαν ήταν ότι υπήρχαν δύο επιβάτες με το όνομα Ραφαέλ και ένας από αυτούς είχε πεθάνει. Κανείς δεν θα μπορούσε να ξέρει. Δεν μπορώ να περιγράψω πως αισθάνθηκα, όταν κατά την διάρκεια της κλήσης ο γιος μου, 11 χρονών μου είπε ότι ήξερε ότι δεν ήμουν νεκρός, επειδή με ένιωθε ζωντανό μέσα στην καρδιά του. Η αναπνοή μου ήταν μέσα στην καρδιά του, μου είπε. Αυτά τα λόγια ήταν μια ένεση ζωής στο σώμα μου. Εξαιτίας ενός θαύματος, μπορώ να διηγούμαι αυτή την ιστορία. Τώρα αυτό που θέλω είναι να επιστρέψω στην Σαπέκο, να συνεχίσω την αποκατάστασή μου και να επιστρέψω στην καθημερινή μου ζωή και την δουλειά μου. Και εάν θέλει ο Θεός, ελπίζω ότι το 2017 θα είναι μια καλύτερη χρονιά, αν και, προσωπικά, εγώ δεν διαμαρτύρομαι για το πώς ήμουν τελικά στο 2016».