Ο μουτζούρης και το πουγκί

Οι τακτικοί αναγνώστες της «Α» δεν πρέπει να έχουν παράπονο. Γνωρίζουν εδώ και αρκετό καιρό ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή πριν η Αθήνα συμφωνήσει με τους Θεσμούς τη συνέχιση της χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας, θα γινόμαστε θεατές του «πατροπαράδοτου» σκοτσέζικο ντους, εμπλουτισμένου με εκατέρωθεν απειλές και χρονικά τελεσίγραφα.

Στο ίδιο κλίμα κύλησε και η προηγούμενη εβδομάδα. Την Δευτέρα όλοι ψιθύριζαν για ενδείξεις προόδου στις διαπραγματεύσεις και ξαφνικά(;) την Τρίτη το Μαξίμου έστειλε ένα non paper που όχι μόνο εξέπεμπε SOS εμπλοκής και σύγκρουσης των «θεσμών», αλλά εν πολλοίς γνωστοποιούσε ότι η Αθήνα «νίπτει τας χείρας της» για το αν το καράβι οδηγηθεί στα βράχια.

Αυτή ήταν μία κίνηση που τουλάχιστον εκ του αποτελέσματος μοιάζει να λειτούργησε ως καταλύτης θετικών εξελίξεων. Κάτι η συνειδητοποίηση ότι πέρα από τα τεχνικά κλιμάκια η λύση του ελληνικού προβλήματος ήταν και θα παραμείνει πολιτική, κάτι οι διαβουλεύσεις αλλά και οι συμβιβασμοί του Αλέξη Τσίπρα (βλ. ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ, ιδιωτικοποιήσεις) έφεραν το κοινό ανακοινωθέν Τσίπρα–Γιούνκερ και την μετέπειτα δήλωση βούλησης ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ «μοιράζονται τον ίδιο στόχο να βοηθήσουν την Ελλάδα» και πως οι «και οι τρεις θεσμοί εργάζονται σκληρά για να επιτύχουν απτή πρόοδο στις 11 Μαΐου».

Ακόμη και σήμερα Κυριακή μέχρι την ώρα που γράφοντας αυτές οι γραμμές, στο Μαξίμου εξελισσόταν η ενημέρωση του Υπουργικού Συμβουλίου, ενώ από την Εσπερία έρχονταν ειδήσεις περί νέας εμπλοκής στις διαπραγματεύσεις.

Από τις στήλες της εφημερίδας μας έχουμε ρισκάρει την πρόβλεψη ότι η παρούσα συμφωνία είναι λίγο-πολύ «τελειωμένη υπόθεση», είτε τα χέρια δοθούν στο Eurogroup της Δευτέρας είτε όχι. Παράλληλα όμως επιμένουμε να λέμε ότι τα σπουδαία και τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Και εννοούμε τη μεγάλη συμφωνία του Ιουνίου. Τότε δηλαδή που τα όσα συμφωνήσει η Ελλάδα με τους εταίρους της θα έχουν χρονικό ορίζοντα όχι μερικών μηνών αλλά 2-3 ετών και σε επίπεδο… δανεικών θα αφορούν ένα ποσό που αγγίζει τα 30 δισ. ευρώ! Επομένως ο μουτζούρης θα αλλάξει πολλές φορές χέρια και το ζητούμενο είναι τι θα πρέπει ν πληρώσει στον άλλον αυτός που θα τον κρατήσει στο τέλος.

Με εκείνη τη συμφωνία και με τους όρους της θα έχει να αναμετρηθεί η κυβέρνηση και η κοινωνία συνολικά. Η μεν πρώτη γιατί θα πρέπει να πείσει τους βουλευτές της για την αναγκαιότητα των μέτρων που θα πάρει, η δε δεύτερη γιατί θα κληθεί να πληρώσει αυτά τα μέτρα.

«Και με το ρευστό τι γίνεται;» θα πει κάποιος. Σε αυτό το ερώτημα δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις παρά μόνο εικασίες, ότι εφόσον οριστικοποιηθεί η συμφωνία μπορεί η ελληνική οικονομία να ξανασυνδεθεί έστω και τμηματικά με τον αναπνευστήρα της ρευστότητας.

Αν και για το τελευταίο υπάρχουν εκείνοι που συστήνουν να είμαστε επιφυλακτικοί, ισχυριζόμενοι ότι το κονκλάβιο των Βρυξελλών δεν θα ανοίξει το πουγκί του πριν τον Ιούλιο. Τότε δηλαδή που το καυτό δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου η Αθήνα θα πρέπει να καταβάλει στην ΕΚΤ 6,7 δισ. ευρώ. Και συμπληρώνουν με νόημα ότι οι εταίροι δεν διανοούνται το ενδεχόμενο να μας διευκολύνουν τώρα με ζεστό χρήμα ώστε εμείς να μπορέσουμε να αποπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας προς το «μισητό» ΔΝΤ, με τον κίνδυνο να μείνουν στον άσο τα «βερεσέδια» που έχουμε να πληρώσουμε σε αυτούς! Ίδομεν…