ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ: Μετά τη Μυτιλήνη, τι;

Μπορεί το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών και η σκανδαλολογία να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας –σχεδόν μονοπωλώντας τα δελτία ειδήσεων-, ωστόσο, η κυβέρνηση καλά θα κάνει να μην λησμονεί το προσφυγικό.

Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στη Μυτιλήνη μας θύμισαν ότι η κατάσταση είναι δραματική, οι συνθήκες στις ανοιχτές δομές φιλοξενίας και στα κλειστά κέντρα κράτησης τραγικές, ενώ η ατμόσφαιρα μυρίζει… μπαρούτι. Ας ελπίσουμε οι εικόνες με τις φωτιές και τα επεισόδια στη Μόρια να μην είναι «σκηνή από ταινία προσεχώς», αλλά το καμπανάκι που «ξύπνησε» τους υπευθύνους από τον λήθαργο που μοιάζουν να έχουν πέσει.

Ιδιαίτερα ο κ. Μουζάλας μοιάζει ότι αδυνατεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, αρκούμενος σε γενικόλογες διαπιστώσεις, ευχολόγια και συστάσεις για χαμηλούς τόνους.

Πέραν της προσωπικής πίκρας που μπορεί να έχει ο κ. Βουδούρης, στις αναφορές του μετά την παραίτηση του από τη θέση του γ.γ. Πρώτης Υποδοχής & Ταυτοποίησης λέει πράγματα άκρως ενδιαφέροντα. «Γιατί δεν ορίζονται συντονιστές στα κέντρα φιλοξενίας εδώ και τόσους μήνες, όπως ορίζει η νομοθεσία;», διερωτήθηκε ο κ. Βουδούρης απαντώντας μόνος του: «Γιατί το γραφείο του υπουργού συντονίζει τις δομές».

Το πιο σημαντικό, ωστόσο, από τα όσα υποστηρίζει ο τέως γενικός γραμματέας είναι ότι η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων που αφορούν το προσφυγικό βρίσκεται μόλις στο 28%, ακριβώς γιατί δεν έχει οργανωθεί η κατάλληλη υποδομή και δεν υπάρχει συντονισμός.

Εάν όντως ισχύει κάτι τέτοιο, τότε υπάρχει μείζον πολιτικό –έως και δικαστικό- θέμα για τον αν. υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής.

Όταν με το καλό επιστρέψει από το εξωτερικό ο Γιάννης Μουζάλας (σ.σ. στις 26 Σεπτεμβρίου), μία καλή ιδέα είναι να επισκεφτεί άμεσα τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Πρόσφυγες και παράτυποι μετανάστες βλέπουν τα όποια χρήματα είχαν μαζί τους να τελειώνουν, τις συνθήκες διαβίωσης να είναι άθλιες, ενώ οι ίδιοι παραμένουν εγκλωβισμένοι επί μήνες στα νησιά που έφτασαν.

Την ίδια ώρα, οι κάτοικοι –που από την πρώτη στιγμή έδειξαν στη συντριπτική τους πλειονότητα– ζήλο στο να βοηθήσουν αυτούς τους ταλαιπωρημένους ανθρώπους, έχουν πλέον αγανακτήσει. Οι μικροκλοπές είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, ο τζίρος από τον τουρισμό έχει πέσει κατακόρυφα και εύλογα ανησυχούν για το που θα πάει αυτή η κατάσταση.

Αξιωματικός της ΕΛ.ΑΣ. που έχει αποσπαστεί σε νησί του ανατολικού Αιγαίου εξηγεί στην «Α» ότι είναι «ζήτημα χρόνου ένας απλός καυγάς να ξεφύγει και να ξεσπάσει γενικευμένη σύγκρουση». Διερωτάται δε: «Τι περιμένουν οι αρμόδιοι, να συμβεί και στη Χίο ότι και στη Λέσβο;».

Μακριά από εμάς κάθε εθνικιστική ή ρατσιστική κορώνα, όμως το πρόβλημα είναι τεράστιο και δεν πρόκειται να λυθεί με διακηρύξεις περί αλληλεγγύης. Χρειάζεται συγκροτημένη εθνική πολιτική, χωρίς συγκυριακούς αυτοσχεδιασμούς με αξιοποίηση όλων των διαθέσιμων κοινοτικών πόρων και κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού.

Η Ευρώπη –πέραν των κονδυλίων που διαθέτει– μοιάζει να έχει αφήσει την Ελλάδα στην τύχη της σε αυτό το θέμα. Ας μην το κάνουν και οι πολιτικοί μας…