Τέτοιο χάλι δεν παλεύεται…
Η παραμονή του Τιμούρ Κετσπάγια μπορεί να παραξενεύει πολλούς, αλλά στην ΑΕΚ δεν είναι εύκολο να παρθεί απόφαση για προπονητή, μετά τις αναρίθμητες δυσκολίες που δείχνει να αντιμετωπίζει η ομάδα σε αυτόν τον τομέα. Δέλλας, Πογιέτ, Μανωλάς, Μοντανιέ και τώρα Τιμούρ Κετσπάγια έχουν μετατρέψει την υπόθεση «προπονητής της ΑΕΚ» σε σίριαλ πολλών επεισοδίων και ο επόμενος πρέπει να έρθει, να μείνει και να πετύχει.
Είναι υγιέστατο το αγωνιστικό τμήμα από τότε που η ομάδα έγινε και πάλι ΠΑΕ. Έρχονται ποδοσφαιριστές που απορρίπτουν άλλες μεγάλες ελληνικές ομάδες, έρχονται παίκτες με καριέρα στην Premier League ή στην Μπαρτσελόνα, ήρθε και ο περσινός τίτλος, η ομάδα μεγαλώνει και αναπτύσσεται, ωστόσο, λείπει εκείνος ο άνθρωπος-κλειδί που θα εκτοξεύσει όλο αυτό το εγχείρημα; Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά ο κατάλληλος προπονητής!
Ο μύθος που θέλει την ΑΕΚ να πρέπει να επενδύσει για να πρωταγωνιστήσει καταρρίφθηκε πέρσι με το θρίαμβο στον τελικό και τις πέντε συνολικά νίκες σε ντέρμπι. Πάει, τελείωσε το παραμύθι αυτό, η ΑΕΚ έχει πια το ρόστερ για να νικήσει οποιονδήποτε αντίπαλο στην Ελλάδα! Τι μένει; Ένας άνθρωπος στον πάγκο που θα οδηγήσει αυτό το ρόστερ στην πρωτιά, που θα πείσει τους παίκτες ότι μπορούν, που θα σηκώσει το βάρος των ευθυνών και των τακτικών επιλογών, που θα εκτοξεύσει την ψυχολογία των αθλητών, που θα τον εμπιστεύονται όλοι.
Γιατί δεν έχει έρθει ακόμη ένας τέτοιος άνδρας στα Σπάτα; Κατ’ αρχήν διότι η ΑΕΚ θέλησε να πορευτεί και πάλι με τον Τραϊανό Δέλλα. Η διοίκηση του έδωσε την ευκαιρία – και καλά έκανε – αλλά φάνηκε γρήγορα η έλλειψη εμπειρίας, με αποτέλεσμα να χάσει η ομάδα ένα καλοκαίρι.
Στη συνέχεια ήρθε ο Γκουστάβο Πογιέτ. Προπονητικά, απλά υπέροχος. Μέσα σε ελάχιστες μέρες κατάλαβε το υλικό του, σκλήρυνε την ομάδα, έπαιζε με όποιο σύστημα απαιτούσαν οι περιστάσεις και έπαιρνε νίκες. Τι έγινε, όμως, με τον Πογιέτ; Ο ούτως ή άλλως φευγάτος Ουρουγουανός ήρθε στην Ελλάδα των αναβολών με αποτέλεσμα να χάσει κάθε όρεξη για εργασία και στο τέλος να φερθεί αντιεπαγγελματικά στην ομάδα του. Γνωρίζοντας ότι θα βρει ευκαιρία σε μεγάλο πρωτάθλημα, ζήτησε λαγούς με πετραχήλια από τον Δημήτρη Μελισσανίδη που αρχικά ξεροκατάπιε, αλλά στη συνέχεια ζήτησε χρόνο με τους συνεργάτες του για να αποφασίσει. Ο Πογιέτ, όμως, δεν ήθελε να μείνει και βλέποντας πως ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ίσως και να του κάνει τη χάρη, αποφάσισε να φύγει με τον γνωστό τρόπο.
Ο Στέλιος Μανωλάς ήρθε ως υπηρεσιακός και από το Μάη κιόλας η ΠΑΕ μπορούσε και έπρεπε να βρει την επόμενη λύση. Εκεί, δυστυχώς, έγινε όλη η ζημιά. Το να μην τα βρεις με έναν προπονητή, ακόμη κι αν έρθει στα γραφεία και δει τα λούσα από κοντά (βλέπε Μοντανιέ), είναι φυσιολογικό. Το να επιλέξεις αμέσως μετά, όμως, έναν προπονητή δίχως δείγματα δουλειάς που ταιριάζουν στο πρότζεκ της ΑΕΚ, επειδή είναι πρώην αστέρι της ομάδας και προσιτός, δεν είναι ορθολογική προσέγγιση.
Ο Τιμούρ, βέβαια, έπρεπε να έρθει, να δουλέψει και μετά να κριθεί, όχι από σήμερα κιόλας να καταλογίζονται ευθύνες στον ίδιο και σε εκείνους που τον επέλεξαν. Ωστόσο, αυτά τα δείγματα γραφής που βλέπουμε μέχρι τώρα δεν έχουν προηγούμενο. Στη σύγχρονη ιστορία της ΑΕΚ, ακόμη και ο προπονητής με το χειρότερο βιογραφικό που ήρθε ποτέ, ο Ίλιε Ντουμιτρέσκου, κάτι παρουσίασε στο γήπεδο. Μία δουλειά. Αυτή η εικόνα με τον Κετσπάγια δεν έχει προηγούμενο.
Στον πάγκο ο Σιμόες. Αδυναμία προσαρμογής συστήματος στους παίκτες που έχει. Δυσαρεστημένος Αραβίδης. Συχνή χρησιμοποίηση του Πέκχαρτ που δεν κάνει. Κακή διαχείριση με Αλμέιδα. Ανορθόδοξες αλλαγές του Πατίτο σχεδόν σε κάθε ματς. Αδυναμία σκοραρίσματος σε τέσσερα από τα έξι επίσημα παιχνίδια (δύο με Σεντ Ετιέν, με Ηρακλή και ΟΣΦΠ). Αποκλεισμός από την Ευρώπη και φυσικά πέντε χαμένοι βαθμοί στις τέσσερις πρώτες αναμετρήσεις της Super League.
Η χρονιά φυσικά δεν έχει χαθεί, αλλά το πρόγραμμα της ΑΕΚ είναι δύσκολο, έρχονται εκτός έδρας ματς με ΑΕΛ, ΠΑΟΚ και ΠΑΟ και υποδέχεται Πανιώνιο και Ατρόμητο! Είναι κάτι παραπάνω από ρίσκο να συνεχίσει η Ένωση με τον Τιμούρ Κετσπάγια προσδοκώντας στη βελτίωση μέσω αγώνων όπου είναι αναγκαίοι οι βαθμοί.