Τα σκυλιά και οι ναυτικοί…

Αργά το απόγευμα της περασμένης Τρίτης συνελήφθη ο εκδότης των «Παραπολιτικών» Γιάννης Κουρτάκης αλλά και ο διευθυντής του ομίλου, Παναγιώτης Τζένος, έπειτα από μήνυση του υπουργού Εθνικής Άμυνας και προέδρου των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Πάνου Καμμένου, με την κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμισης, καθώς επίσης για το αδίκημα της απόπειρας κακουργηματικής εκβίασης.

Ο εισαγγελέας διαχώρισε τις δικογραφίες αλλά οι δικαστικές εξελίξεις λίγη σημασία έχουν. Το θέμα είναι ότι το περιστατικό ξαναέφερε στον αφρό την… προαιώνια κουβέντα για το πού ξεκινά και πού σταματά το δικαίωμα του Τύπου να ελέγχει και να κριτικάρει την εξουσία.

Ίσως αν αφαιρούσαμε τα ονόματα και τις ιδιότητες των εμπλεκομένων προσώπων η υπόθεση να μη διαφέρει σε τίποτα από μια διαφορά πολιτών σαν και αυτές που καθημερινά εκδικάζονται στα δικαστήρια. Ωστόσο, ακριβώς αυτές οι ιδιότητές τους είναι που αλλάζουν την όλη οπτική: ο δημοσιογράφος αναφέρει γεγονότα που ο πολιτικός θεωρεί ψευδή και δυσφημιστικά, ο ένας προαναγγέλλει αποκαλύψεις και ο άλλος διώξεις, και όλα αυτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που έχουν μετατραπεί σε εκκλησίες του Δήμου και λαϊκά δικαστήρια. Και πάντοτε υπό το πρόσχημα ότι ο μεν κόπτεται για την ελευθεροτυπία, ο δε υπηρετεί τον λαό και το δημόσιο συμφέρον.

Ποινικοποιείται, λοιπόν, η δημοσιογραφία ή εκβιάζεται η πολιτική; Την απάντηση τη δίνει το ίδιο το Σύνταγμα, όπου στο άρθρο 19 ρητά ορίζει τα όρια του δικαιώματος της ελευθερίας του Λόγου θέτοντας ως περιορισμό την προστασία της υπόληψης και των δικαιωμάτων των άλλων. Ωστόσο, καθ’ όσον αφορά δημόσια και –δη– πολιτικά πρόσωπα, τα πλαίσια διαστέλλονται προς όφελος του κοινού για ενημέρωση υπό τρεις ωστόσο προϋποθέσεις: της νομιμότητας, του θεμιτού και τη αναλογικότητας.

Από την άλλη πλευρά του λόφου, ο Τύπος συχνά ξεχνά ότι οι ελεγχόμενοι που ασκούν δημόσια εξουσία δεν έχουν απεμπολήσει τα ατομικά τους δικαιώματα, κατά συνέπεια δικαιούνται όπως κάθε πολίτης να τα προστατεύσουν όταν θεωρούν ότι θίγονται, στρεφόμενοι στη Δικαιοσύνη όπως κάθε πολίτης, και να ζητήσουν την αποκατάσταση της αλήθειας.

Γι’ αυτό και μοιάζουν υπερβολικές οι κορόνες περί χούντας που συλλαμβάνει εκδότες και δημοσιογράφους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι στα όποια δημοσιογραφικά «χτυπήματα» οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος μπορούν να απαντούν με αστυνομίες, αυτόφωρα και δικαστήρια. Αυτά δεν βοήθησαν ποτέ καμία κυβέρνηση να μακροημερεύσει.

Αν το πολιτικό σύστημα θέλει να αλλάξει κάτι στη δική του έξωθεν –καλή ή κακή ελέγχεται– μαρτυρία, ας ξεκινήσει από την εξάσκηση των αντοχών του στη δημόσια κριτική. Γιατί μπορεί –λέμε μπορεί– ο κ. Καμμένος να έχει όσο δίκιο νομίζει ότι έχει στη διένεξή του με τα «Παραπολιτικά», αλλά ξεχνά ότι την ίδια ώρα με άλλη αγωγή του (σ.σ. εκδικάστηκε την Πέμπτη) ζητούσε από το site Protagon και τον δημοσιογράφο Ανδρέα Πετρουλάκη αποζημίωση 2 εκατ. ευρώ. Ο λόγος; Ένα άρθρο του τελευταίου που ήταν σκληρά επικριτικό αλλά καθ’ όλα πολιτικό και διόλου συκοφαντικό ώστε να τον οδηγήσει στα δικαστήρια.

Για μην υπάρχει η αίσθηση ότι υπερασπιζόμαστε τα κακώς κείμενα του δημοσιογραφικού οίκου μας, θα επικαλεστούμε τη ρήση του Σοπενχάουερ ότι «οι δημοσιογράφοι είναι σαν τα σκυλιά: οποτεδήποτε κάτι κινείται, αρχίζουν να γαβγίζουν». Αλλά δεν θα αγνοήσουμε και τη ρήση ενός Βρετανού πολιτικού του προηγούμενου αιώνα, του Enoch Powell, ότι «οι πολιτικοί που τους ενοχλούν τα Μέσα Ενημέρωσης είναι σαν τους ναυτικούς που τους πειράζει η θάλασσα».

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα