Τζωρτζίνα Τζήλιου: «Γιατί, μαμά;»

Από Κ. Ν. 21:11 - 18/11/2016 Τελευταία Ενημέρωση 21:11 - 18/11/2016

«Γιατί, μαμά;»… Μια φράση που όλοι ψιθυρίσαμε κατά την παιδική μας ηλικία. Τι γίνεται όμως όταν νιώσουμε την ανάγκη να την επαναλάβουμε μεγαλώνοντας; Η Τζωρτζίνα Τζήλιου, νέα συγγραφέας, προσπάθησε να εντρυφήσει –άκρως πετυχημένα θα λέγαμε– στην ψυχή μιας 40χρονης γυναίκας που ζει αιώνια κάτω από τη σκιά της μητέρας της.

Το απελπισμένο παραλήρημα της ηρωίδας της αγγίζει όλους μας, καθώς αισθήματα νοσταλγίας, πόνου, οργής και αγάπης αναβλύζουν μέσα από καλά κρυμμένες αλήθειες. Πρόκειται για «ένα μονόπρακτο μπουφονικής αισθητικής που διαπραγματεύεται την πολυπλοκότητα των δεσμών της σχέσης “μάνας – παιδιού” στη σύγχρονη πραγματικότητα, σαν μονόλογος του ίδιου μας του υποσυνειδήτου, που σε συγκλονίζει», σημειώνει ο σκηνοθέτης της παράστασης, Αριστοτέλης Μαγουλάς.

Μιλήσαμε με τη συγγραφέα του έργου, Τζωρτζίνα Τζήλιου, σε μια προσπάθεια να μας βοηθήσει να ξεδιπλώσουμε τους λόγους για τους οποίους ο καθένας μας μεγαλώνοντας γίνεται και πάλι… παιδί, μέσα από το υπέροχο αυτό θεατρικό της έργο, που ανεβαίνει αυτό το διάστημα στο Studio Μαυρομιχάλη (Μαυρομιχάλη 134, Νεάπολη Εξαρχείων) και κρίθηκε αυστηρά ακατάλληλο για… παιδιά.

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

√ «Γιατί, μαμά;»… Πρόκειται για το πρώτο σας θεατρικό έργο;

«Όχι, είναι το δεύτερο. Ξεκίνησα τη γραφή θεατρικών έργων με το “Πάνω από την πόλη” που απέσπασε το τρίτο βραβείο στον διαγωνισμό μονόπρακτων της ομάδας Τόπος Θεάτρου και παραστάθηκε τον Μάιο του 2015 στο θέατρο Τόπος Αλλού».

√ Πώς ξεκίνησε η διαδικασία της συγγραφής;

«Ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2013. Συμμετείχα σε ένα τετράμηνο σεμινάριο δημιουργικής γραφής με δάσκαλο το συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη, έναν άνθρωπο που θαυμάζω και αγαπώ γιατί δίνει απλόχερα τις γνώσεις και τη στήριξή του, και με τρεις υπέροχες “συμμαθήτριες” που με βοήθησαν να ξεκλειδώσω και να εκφραστώ στο χαρτί. Στόχος του σεμιναρίου ήταν η γραφή ενός βιβλίου κι είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε διήγημα, νουβέλα ή μυθιστόρημα. Η αλήθεια είναι πως δεν γνώριζα εξ αρχής ότι πρόκειται να πέσω στα βαθιά, γιατί ποτέ στο παρελθόν δεν είχα γράψει κάτι ολοκληρωμένο, αλλά πείσμωσα και κατάφερα να γράψω ένα μυθιστόρημα μέσα σε τριάμισι μήνες. Το μυθιστόρημα αυτό δεν εξεδόθη, αλλά με μπόλιασε με το μικρόβιο της συγγραφής κι έτσι πέντε μήνες μετά την ολοκλήρωσή του έγραψα το πρώτο μου θεατρικό, χωρίς να έχω ιδέα για το συγκεκριμένο είδος. Το έγραψα καθαρά από ένστικτο κι από ανάγκη για έκφραση».

√ Με τη συνταρακτική φράση «Μεγαλώνοντας έγινα παιδί» στο έργο σας νομίζω πως κλείνετε όλη την ουσία του μηνύματός σας. Είναι έτσι;

«Το “Γιατί μαμά;” είναι ένα έργο που μιλάει απροκάλυπτα για διάφορα ζητήματα και περνάει αρκετά μηνύματα. Η φράση “Μεγαλώνοντας έγινα παιδί” έχει τη δική της βαρύτητα και είναι τόσο αντιφατική όσο κι η πραγματικότητα, γιατί η παιδική αλήθεια από τη μία σε λυτρώνει κι από την άλλη σε κάνει να μοιάζεις παράταιρος, με αποτέλεσμα δύσκολα να αντεπεξέρχεσαι σ’ αυτή τη δυσαρμονία. Θεωρώ ότι το μήνυμα της φράσης ολοκληρώνεται με την αμέσως επόμενη: “Τόσο, που δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους μεγάλους”. Λέγοντας αυτά η ηρωίδα του έργου καμαρώνει και ταυτόχρονα φοβάται. Στη συνέχεια τονίζει ότι ως δασκάλα διδάσκει και διδάσκεται. Μάλιστα, έχει διδαχθεί από τα παιδιά να φιλτράρει τα πάντα μέσα από το δικό τους πρίσμα, γι’ αυτό επικοινωνεί μαζί τους και κοντά τους νιώθει λιγότερη μοναξιά. Γενικά η στάση της καθιστά σαφές ότι είναι τρομακτικό να ζεις με καθαρή ψυχή σ’ έναν άγριο κόσμο απορφανισμένο από αγνότητα».

√ Μητρότητα, παιδική αθωότητα, έρωτας, μοναξιά, χρόνος… είναι κάποια από τα πολλά στοιχεία που διαπραγματεύεστε στο έργο σας. Ποιο θεωρείτε κορυφαίο και γιατί;

«Όλα αυτά τα στοιχεία είναι εξίσου σημαντικά, γιατί συνθέτουν το παζλ της ζωής μας και επηρεάζουν την κάθε της έκφανση. Ίσως να έδινα ένα μικρό προβάδισμα στη μοναξιά, επειδή είναι αποτέλεσμα όλων των ερεθισμάτων που έχουμε δεχτεί από την παιδική μας ηλικία και εξακολουθούμε να δεχόμαστε. Πιστεύω ότι ο σύγχρονος άνθρωπος κουβαλάει απαρχαιωμένα στερεότυπα σε μια εποχή όπου όλα είναι ρευστά κυρίως σε ό,τι αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, κι έτσι χάνει το κέντρο του και την ουσία των πραγμάτων. Συνεπώς, είτε ακολουθεί το ρεύμα και βιώνει τη μοναξιά μέσα από επιφανειακές σχέσεις, είτε επιλέγει μια αντισυμβατική οδό και απομονώνεται εκούσια ή ακούσια λόγω του ότι το περιβάλλον του τον περιθωριοποιεί».

√ Εντρυφώντας στην παιδική ηλικία μας, πιστεύετε ότι μας δυναστεύει αυτή η διαδικασία ή μας ελευθερώνει από τα ίδια της τα δεσμά;

«Πιστεύω ότι το να έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις που σε στοιχειώνουν είναι επίπονο, αλλά ταυτόχρονα λυτρωτικό. Ταξιδεύοντας στο παρελθόν αναβιώνεις, ταξινομείς και επαναπροσδιορίζεσαι, βάζοντας τα φαντάσματα που σε δυναστεύουν στη θέση που τους αξίζει. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό είναι μια μέθοδος ψυχοθεραπείας που εφαρμόζεται ευρέως από ψυχοθεραπευτές».

√ Πώς αισθάνεστε που οι λέξεις σας ενσαρκώνονται στο θεατρικό σανίδι;

«Αυτό που συμβαίνει είναι μαγικό και δύσκολα περιγράφεται. Όταν τα λόγια σου, οι σκέψεις, τα συναισθήματά σου ζωντανεύουν στο θεατρικό σανίδι, νιώθεις ότι επιτέλους κάποιος σε ακούει. Εγώ προσωπικά νιώθω λιγότερο μόνη μου, ειδικά όταν βλέπω ότι το κείμενο αγγίζει κάποιες ευαίσθητες χορδές των θεατών, αισθάνομαι ότι έχει καλυφθεί η ανάγκη μου για σύνδεση μαζί τους. Όπως γνωρίζετε η γραφή είναι μια μοναχική ενασχόληση, που όμως απευθύνεται κάπου, και ο συγγραφέας είναι ένα παιδί που επιθυμεί το χάιδεμα του αναγνώστη ή του θεατή για να παίρνει πνοή τόσο το έργο του όσο και ο ίδιος».

√ Ετοιμάζετε κάτι άλλο μελλοντικά;

«Ετοιμάζω κάτι εντελώς διαφορετικό από το “Γιατί μαμά;”, που προορίζεται για bar theatre. Πρόκειται για χιουμοριστικά κείμενα που έχουν να κάνουν με τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις. Ακόμα δεν γνωρίζω λεπτομέρειες για να σας πω συγκεκριμένα. Ελπίζω ότι κι αυτά τα κείμενα θα πάρουν τον δρόμο τους, όπως και κάποια άλλα θεατρικά έργα που έχω γράψει και σχεδιάζω να παρασταθούν».