“Η εξουσία πνίγηκε στον Ρουβίκωνα”
Τα όσα συνέβησαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής με την επίθεση στο παλιό κτίριο του ΔΟΛ στη συμβολή των οδών Μιχαλακοπούλου και Παπαδιαμαντοπούλου αναφέρεται το editorial “Των Νέων” το οποίο φέρει τον τίτλο “Μια στιγμή”.”
Μεταξύ άλλων στο άρθρο αναφέρεται: Η περιπέτεια της τελευταίας περιόδου μάς χαλύβδωσε τόσο ώστε είναι αδύνατον να μας τρομάξουν οι παρακρατικές πρακτικές, η καθεστωτική νοοτροπία, η ωμή βία. Η εξουσία πνίγηκε στον Ρουβίκωνα. Η κουλτούρα της βαριοπούλας δεν μας αγγίζει.
Αναλυτικά, όλο το άρθρο έχει ως εξής:
“Για μια εφημερίδα έρχεται η δύσκολη αλλά ευτυχώς σπάνια στιγμή που αναγκάζεται να γράψει για τον εαυτό της. Μια τέτοια στιγμή είναι και αυτή εδώ. Αναγκαζόμαστε να γράψουμε για εμάς επειδή το κτίριο όπου χτυπούσε η καρδιά των “ΝΕΩΝ” επί 13 χρόνια έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης.
Γράφουμε σήμερα για εμάς προκειμένου να πούμε ότι τον τελευταίο χρόνο δώσαμε μια σκληρή μάχη επιβίωσης, μια μάχη όχι μόνο απέναντι στην οικονομική δυσπραγία αλλά και απέναντι στους μύχιους πόθους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να μας ελέγξει ή ακόμη και να μας κλείσει. Το κάναμε με πάθος, με επαγγελματισμό, αλλά και με αίσθηση του χρέους που είχαμε απέναντι στην ιστορία του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη.
Αυτό που πολλοί εύχονταν να είναι μια δονκιχωτική ματαιοπονία αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από ένας αγώνας επιβίωσης. Ήταν μια νίκη. Κι αν συνεχίζουμε με το ίδιο πάθος, τον ίδιο επαγγελματισμό, την ίδια αίσθηση χρέους, δεν είναι επειδή μας δόθηκαν χρήματα – οι αμοιβές μας εξάλλου είναι χαμηλότερες – αλλά επειδή μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε αυτό που μας αρέσει: δημοσιογραφία με άποψη και ρεπορτάζ χωρίς υποβολείς και εγκάθετους.
Η περιπέτεια της τελευταίας περιόδου μάς χαλύβδωσε τόσο ώστε είναι αδύνατον να μας τρομάξουν οι παρακρατικές πρακτικές, η καθεστωτική νοοτροπία, η ωμή βία. Η εξουσία πνίγηκε στον Ρουβίκωνα. Η κουλτούρα της βαριοπούλας δεν μας αγγίζει. Το είχαμε πει τότε και δεν μπορούμε παρά να το επαναλάβουμε τώρα, ζητώντας συγγνώμη από τους αναγνώστες μας γι’ αυτή την απαραίτητη στιγμή αυτοαναφορικότητας: είμαστε εδώ”.