Τον πρόδωσαν οι… φύλακες

Όταν ένας ηγέτης αποφασίζει να αποσυρθεί, αναμφίβολα έχει την ευκαιρία υπό διαφορετικές συνθήκες να κάνει την αυτοκριτική του, να αναλύσει την πορεία του, αλλά και να ζυγίσει τους συνεργάτες του.
Ο Αντώνης Σαμαράς από την Κυριακή το βράδυ πέρασε στην ομάδα των «τέως», μαζί με τους εν ζωή διατελέσαντες πρωθυπουργούς, όπως είναι οι Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Κώστας Σημίτης, Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου.
Αναμφίβολα ο Αντώνης Σαμαράς στην διάρκεια της πρωθυπουργίας του διαχειρίστηκε μία καυτή πατάτα, που ήταν η απειλούμενη χρεοκοπία της χώρας. Σε ποια πράγματα πέτυχε και σε ποια η αποτυχία είναι παταγώδης θα το κρίνει η ιστορία. Όμως όλοι μπορούν να έχουν άποψη και να τον κρίνουν για τα πεπραγμένα της περιόδου Ιούλιος 2012-Ιανουάριος 2015. Το αβίαστο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι δικοί του άνθρωποι τον έριξαν στα τάρταρα. Όχι επειδή τον υπονόμευσαν, ή μετείχαν σε κάποια μεσαιωνικού τύπου συνομωσία. Απλά διότι είχαν εμμονές, γλυκάθηκαν από την εξουσία και αδυνατούσαν να κατανοήσουν τι ήθελε ο κόσμος.
Λογικό το ερώτημα για ποιο λόγο ο πρώην πρωθυπουργός είχε τυφλή εμπιστοσύνη σε ανθρώπους, οι οποίοι δεν είναι δα και οι σύγχρονοι Αϊνστάιν; Είναι γεγονός ότι η πολιτική καριέρα του Αντώνη Σαμαρά πέρασε από σαράντα κύματα. Από τον φέρελπι νέο της Κεντροδεξιάς και τον πιθανό αντικαταστάτη του Μητσοτάκη στην Πολιτική Άνοιξη του 1993 και εν συνεχεία στην πορεία εκτός Βουλής από το 1996. Ο Αντώνης Σαμαράς για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (1996-2004) βίωσε τον πολιτικό χειμώνα. Ξεχασμένος από φίλους και αντιπάλους στηρίχθηκε εν πολλοίς σε λίγους ανθρώπους, οι οποίοι του συμπαραστάθηκαν. Και όταν επανήλθε στα πράγματα το 2004 ως ευρωβουλευτής κι εν συνεχεία ως υπουργός Πολιτισμού είναι λογικό να έχει κοντά του όλους αυτούς. Μόνο που αποδείχθηκαν λίγοι. Εμετρήθησαν, εζυγίσθησαν και βρέθηκαν ελλιποβαρείς. Οι Χρύσανθος Λαζαρίδης, Δημήτρης Σταμάτης, Γιώργος Μουρούτης και Κώστας Μπούρας, Σταύρος Παπασταύρου αποτελούσαν τον στενό πυρήνα των συνεργατών του Αντώνη Σαμαρά.
Δεν έγιναν ομάδα
Οι λεγόμενοι «Σαμαροφύλακες» ουδέποτε κατάφεραν να γίνουν πραγματική ομάδα. Αντίθετα ο καθένας έκανε παιχνίδι για την πάρτι του με διαρροές και φιλικούς δημοσιογράφους. Και φυσικά έφθασαν στο σημείο ένας πρωθυπουργός να κάνει τον διαιτητή στους τσακωμούς του. Αντίθετα ασχολήθηκαν με ρουσφέτια και προσπάθησαν να εξυπηρετήσουν φίλους τους. Έτσι διακρίθηκαν στον παραγοντισμό. Ο Μπούρας έδωσε τον καλύτερο εαυτό του με τα ΕΛ.ΠΕ. και τον ΟΠΑΠ, ενώ ο Μουρούτης με την ΔΕΠΑ.
Τον οδήγησαν σε σφάλματα που κόστισαν. Όπως για παράδειγμα το κλείσιμο της ΕΡΤ και το μαύρο στην οθόνη της κρατικής τηλεόρασης. Τότε του έλεγαν πως σε λίγες ημέρες ο κόσμος θα το έχει ξεχάσει. Κι όμως ακόμη και σήμερα οι ψηφοφόροι όχι μόνο το θυμούνται, αλλά και λαμβάνουν αποφάσεις συνυπολογίζοντας κι αυτό. Φυσικά το κλείσιμο τη ΕΡΤ δημιούργησε καραμπόλες και οι συνέπειες αυτής της απόφασης φάνηκαν δύο χρόνια αργότερα. Ας μην ξεχνάμε ότι με το κλείσιμο της ΕΡΤ αποχώρησε από την κυβέρνηση η ΔΗΜ.ΑΡ. και στην προεδρική εκλογή το κόμμα Κουβέλη έπαιξε τον κυριότερο λόγο, ώστε να οδηγηθεί η χώρα σε πρόωρες εκλογές λόγω της αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η ίδια παρέα ήταν αυτή που ξαφνικά προέβαλε το σλόγκαν ότι «σκίζουμε τα μνημόνια και διώχνουμε το ΔΝΤ», κάτι που έκανε τους δανειστές να σκληρύνουν την στάση τους κι έτσι να μην κλείσει ποτέ η 5η αξιολόγηση και να οδηγηθεί η χώρα στο καθεστώς της πιστοληπτικής προστασίας, ώστε να λήξει το μνημόνιο.
Οι ίδιοι ήταν που επέμεναν να μην υπάρχουν σχέσεις με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ακόμη και οι μισητοί αντίπαλοι Μητσοτάκης-Παπανδρέου είχαν ανοιχτούς δίαυλους επικοινωνίας μέσω των στενών τους συνεργατών, ενώ όπως αποδεικνύεται με τα όσα μαθαίνουμε και σήμερα όταν ήταν ανάγκη μιλούσαν τηλεφωνικά.
Αντίθετα η «παρέα» ξέκοψε την οποιαδήποτε επαφή και ακόμη και οι ίδιοι δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να μιλήσουν έστω και τον Παππά.
Και το σημαντικότερο όλων ήταν ότι ανέπτυξαν το σενάριο της αριστερής παρένθεσης. Κάτι που αποδείχθηκε καταστροφικό. Διότι με βάση αυτό το σενάριο ο Σαμαράς όχι μόνο δεν έκλεισε την 5η αξιολόγηση, αλλά έβαλε φρένο στις μεταρρυθμίσεις και φυσικά έστειλε το μήνυμα στην κοινωνία ότι φεύγω. Κάτι που επικοινωνιακά το πλήρωσε. Και φυσικά μιας και μιλάμε για επικοινωνία, ποτέ η «παρέα» δεν ανέδειξε στην κοινωνία τις επιτυχίες της κυβέρνησης Σαμαρά. Ούτε το ότι η χώρα κατάφερε το πρωτογενές πλεόνασμα. Ακόμη και τα χρήματα που μοιράστηκαν από το πρωτογενές πλεόνασμα στους μη έχοντες η κοινωνία άκουσε περισσότερο τα όσα έλεγαν οι αντίπαλοι για ψίχουλα.
Ακόμη καις το θέμα της ανθρωπιστικής βοήθειας, όπου η κυβέρνηση Σαμαρά είχε προϋπολογίσει 500 εκατ. ευρώ και ήδη είχε ξεκινήσει την εκταμίευση αυτού του ποσού πέρασε στο ντούκου, σε αντίθεση με την κυβέρνηση Τσίπρα, που πέρασε νομοσχέδιο μόλις 200 εκατ. και βέβαια δεν έχει δώσει ούτε σεντς.
Μετά τις εκλογές
Η αρχή του τέλους για τον Σαμαρά ακόμη και στην υπόθεση εσωκομματικά ΝΔ ήρθε από την προεκλογική περίοδο του Ιανουαρίου. Αντί η ΝΔ να αντιπαραβάλλει το έργο της ασχολήθηκε με μία τρομολαγνική καμπάνια. Κι όμως όλοι οι συνεργάτες γνωρίζουν ότι οι Έλληνες αντιπαρατάσσουν στις εκλογικές μάχες το θυμικό έναντι του φόβου.
Και τέλος μετά την ήττα έπρεπε να ακολουθηθεί η διαδικασία όπως έλεγαν οι αντιφρονούντες. Δηλαδή να παραιτηθεί ο Σαμαράς λόγω της ήττας και να ζητήσει να επαναβεβαιωθεί η ηγεσία του από την βάση. Και όπως όλοι επεσήμαναν ο Σαμαράς έπαιζε δίχως αντίπαλο. Αντίθετα με την εμμονή για συνδιάσκεψη επέτρεψαν στους αμφισβητίες να του ροκανίζουν την καρέκλα σε καθημερινή βάση. Ακόμη και στην υπόθεση του δημοψηφίσματος έπεσαν στην παγίδα. Η επιτροπή στήριξης του «ΝΑΙ» ξεκίνησε από το Ποτάμι και τους φίλιους προς την Σεβαστουπόλεως δημάρχους Καμίνη και Μπουτάρη και όταν μπήκε στο παιχνίδι η ΝΔ, όλοι έκαναν πίσω, προκειμένου να βρουν τον στρατηγό της ήττας. Και φυσικά τα διαγγέλματα του Σαμαρά κινήθηκαν σε τρομολαγνικό ύφος κάτι που όπως φαίνεται εκνεύρισε τους ψηφοφόρους. Κι όπως επισημαίνουν και οι αναλυτές το 20% των ψηφοφόρων της ΝΔ τον Ιανουάριο ψήφισαν «ΟΧΙ».