Το θρίλερ ξεκίνησε με ασκήσεις πολέμου

 Στο χείλος του γκρεμού ακροβατεί η Ουκρανία, καθώς από τη μία υπάρχει ακυβερνησία, παρά το γεγονός ότι η προσωρινή κυβέρνηση ανέλαβε καθήκοντα, από την άλλη ο σοβαρός κίνδυνος διχοτόμησης της χώρας και με τη χρεοκοπία να είναι προ των θυρών. Την ίδια ώρα οι μεγάλες δυνάμεις δίνουν μάχη για να μοιράσουν τα ιμάτια της χώρας, ενώ το πολιτικό προσωπικό της Ουκρανίας προσπαθεί να ενισχύσει τις θέσεις του.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Η χώρα στη μετά Γιανουκόβιτς εποχή παρουσιάζεται βαθιά διχασμένη. Οι δυτικές περιφέρειες της Ουκρανίας έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντίθετα, στην Ανατολική Ουκρανία οι πολίτες δεν είναι μόνο ρωσόφιλοι, αλλά και ρωσόφωνοι, ενώ οι πιο παλιοί αδυνατούν να μιλήσουν ακόμη και την επίσημη ουκρανική γλώσσα.

Οι Ουκρανοί χωρίζονται στους «καθαρούς» και σε αυτούς που έχουν ρωσικές ρίζες. Αυτές οι δύο εθνικές ομάδες, ανάμεσα στα άλλα, χωρίστηκαν και με αίμα στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, γιατί πολλοί «καθαροί Ουκρανοί» θεώρησαν τη ναζιστική κατοχή σαν απελευθέρωση από τους Σοβιετικούς, γι’ αυτό και υπήρχαν συνεργασίες με τους ναζί εισβολείς. Σε αυτό το πλαίσιο, Ουκρανοί συμμετείχαν μέχρι τέλους του Γ΄ Ράιχ στις διεθνείς ταξιαρχίες που πολεμούσαν μαζί με τους ναζί, ιστορικό στοιχείο που εν μέρει εξηγεί και τη συμμετοχή ακροδεξιών οργανώσεων στα τελευταία αιματηρά γεγονότα.

Πάντως, την ώρα που οι Ουκρανοί πολιτικοί διαπραγματεύονται πιθανές συμμαχίες ενόψει των εκλογών, το κίνημα της πλατείας, το οποίο έχει εξαπλωθεί πέρα από το Κίεβο, συνεχίζει να απαιτεί την πλήρη ανανέωση του πολιτικού συστήματος και νέα πρόσωπα στους υπουργικούς θώκους.

«Η Ουκρανία δεν θέλει έναν νέο ηγέτη. Έχει ανάγκη από ένα νέο μέλλον. Δεν θέλουμε μια εναλλαγή στις συμμορίες των ληστών. Εγώ προσωπικά θέλω κάθαρση. Θέλω η αντιπολίτευση να προβεί σε πλήρη αναθεώρηση, έτσι ώστε κάθε πολίτης να αντιλαμβάνεται σε ποιον θα δώσει την ψήφο του. Να μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα για το ποιοι πραγματικά είναι αυτοί που ζητούν τη ψήφο μας», γράφουν στα social media νεαροί Ουκρανοί που μετείχαν στις διαδηλώσεις κατά του Γιανουκόβιτς.

Και ουδείς έχει ξεχάσει τι έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία δέκα χρόνια: «Δεν θέλουμε να δούμε την παλιά φρουρά των πολιτικών στην κυβέρνηση. Για πόσο ακόμα θα τους ανεχόμαστε; Ήταν ήδη εκεί. Εμείς θυμόμαστε τα μαθήματα του 2004. Αρκετά».

Και φυσικά η πλειοψηφία των εξεγερθέντων, οι οποίοι δεν ανήκουν στις ακροδεξιές ομάδες, συμφωνούν ότι αυτή η εξέγερση πρέπει να σηματοδοτήσει το νέο για τη χώρα: «Θέλουμε να δούμε νέα πρόσωπα κυρίως εκείνων που πρωτοστάτησαν σε αυτή την επανάσταση. Οι άνθρωποι έδωσαν τη ζωή τους όχι για τους πολιτικούς αλλά για την ελευθερία τους. Η Τιμοσένκο ήταν πρωθυπουργός παλαιότερα, ωστόσο δεν άλλαξε τίποτα».

Η επόμενη ημέρα

Η πλειοψηφία των Ουκρανών θέλουν η επανάστασή τους να είναι μία αναπαράσταση όσων συνέβησαν το 1989 στην Πολωνία, ή το 1991 στις χώρες της Βαλτικής. Να αποτελέσει μία αποφασιστική στροφή προς την ελευθερία, την αξιοπρέπεια των πολιτών, την εθνική ανεξαρτησία και την οικονομική ευημερία που στηρίζεται στους δεσμούς που δημιουργήθηκαν με την Ε.Ε.

Οι εσωτερικές διαιρέσεις της Ουκρανίας, όμως, όπως και η στρατηγική σημασία της για τη Ρωσία, συνεπάγονται ότι υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να μην είναι τελικά τόσο ξεκάθαρο το αποτέλεσμα αυτής της επανάστασης.

Η Γιουγκοσλαβία μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού κατρακύλησε σε έναν αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Η Αραβική Άνοιξη του 2011, ειδικότερα στην Αίγυπτο και στη Λιβύη, δεν υλοποίησε τις υποσχέσεις της για δημοκρατία, πολιτική σταθερότητα και οικονομική ανάπτυξη.

Όμως οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολλοί. Η απαξίωση του Γιανουκόβιτς ωστόσο δεν θα μειώσει την ανάγκη να υπάρξει ένας πολιτικός ή μία ομάδα πολιτικών που να εκπροσωπεί σε εθνικό επίπεδο τα συμφέροντα της ανατολικής και της νότιας Ουκρανίας. Αυτές οι ρωσόφωνες περιοχές δεν θα επιτρέψουν ένα ανακατασκευασμένο κράτος που θα κυριαρχείται από την προοπτική Ουκρανών εθνικιστών.

Οι ακροδεξιοί

Όμως η ευρωπαϊκή προοπτική της Ουκρανίας υπό τη νέα προσωρινή κυβέρνηση μάλλον έχει στραβώσει. Αιτία οι ακροδεξιές ναζιστικές ομάδες, οι οποίες επί της ουσίας έχουν βυθίσει τη χώρα στο χάος. Ειδικά στο Κίεβο και στις δυτικές περιοχές, ο νόμος της ζούγκλας που έχουν επιβάλλει οι νεοναζιστές κυνηγούν εισαγγελείς που δεν βγάζουν αρεστές σε αυτούς αποφάσεις, στελέχη του κομμουνιστικού κόμματος και ξένους με πρώτους και καλύτερους τους Εβραίους. Ήδη αναφέρονται επιθέσεις κατά συναγωγών και ορθόδοξων ναών που ανήκουν στο Πατριαρχείο Μόσχας.

Μάλιστα ήδη ραβίνοι έδωσαν οδηγίες προς τα μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων να φύγουν από τους τόπους διαμονής τους στην περίπτωση που δεν νιώθουν ασφαλείς. Από την άλλη πλευρά στα ανατολικά η πολιτοφυλακή περιπολεί συνεχώς, και οι κάτοικοι σε πόλης όπως η Σεβαστούπολη στα νότια ζητούν την παραμονή στο άρμα της Ρωσίας.

Ο σώζων (ολιγάρχης) εαυτόν σωθείτω

Επί ημερών τού Βίκτορ Γιανουκόβιτς, οι ολιγάρχες της χώρας ισχυροποίησαν τις θέσεις τους και αύξησαν τα οικονομικά τους μεγέθη, ωστόσο όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια του καταζητούμενου πλέον πρώην προέδρου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Ρινάτ Αχμέτοφ και ο Ντιμίτρι Φίρτας, δύο δισεκατομμυριούχοι με τη μεγαλύτερη επιρροή στην Ουκρανία.

Η περιουσία του 47χρονου Ρ. Αχμέτοφ αγγίζει τα 15 δισ. δολάρια, είναι επικεφαλής του ομίλου System Capital Management, που ελέγχει πάνω από 100 εταιρείες με 300.000 εργαζομένους συνολικά. Ανάμεσά τους, μεταλλουργικά εργοστάσια, τράπεζες, επιχειρήσεις του Τύπου και κινητής τηλεφωνίας. Είναι αδιαφιλονίκητος κυρίαρχος του Ντόνμπας, του κέντρου της βαριάς βιομηχανίας της Ουκρανίας, και ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας Σαχτάρ Ντόνετσκ και βέβαια ηγετικό στέλεχος του κόμματος του Γιανουκόβιτς. Χαρακτηριστικό της παράλληλης πορείας τους είναι πως όταν ο Γιανουκόβιτς απέτυχε να εκλεγεί πρόεδρος, το 2004, ο Αχμέτοφ μπήκε σε μπελάδες: κατηγορήθηκε για εμπλοκή σε οικονομικά εγκλήματα και άρχισαν οι κατασχέσεις σε περιουσιακά στοιχεία. Διέφυγε στο Μονακό όπου έζησε για αρκετό καιρό, για να επιστρέψει την κατάλληλη στιγμή ως χορηγός του κόμματος του Γιανουκόβιτς, στηρίζοντας την εκλογή του το 2010.

Ανάλογη ήταν και η πορεία του Ντ. Φίρτας. Αφού υπηρέτησε στον στρατό, ο 47χρονος έγινε πυροσβέστης και ξεκίνησε την επιχείρηση που του απέφερε 50.000 δολάρια, πουλώντας 4.000 τόνους γάλατος εβαπορέ στο Χονγκ Κονγκ για βαμβάκι από το Ουζμπεκιστάν. Μετακόμισε στη Μόσχα, όπου ζούσε σε ξενοδοχείο απέναντι από το Κρεμλίνο, εκεί όπου συναντιούνται οι κορυφαίοι Ρώσοι επιχειρηματίες. Έκανε τις κατάλληλες γνωριμίες και μπήκε στον χώρο του φυσικού αερίου, το οποίο αντάλλασσε με τρόφιμα. Γρήγορα απέκτησε ένα χημικό εργοστάσιο στην Εσθονία, μία εταιρεία μεταφοράς φυσικού αερίου στην Αυστρία και το 2004 μαζί με την Gazprom άνοιξε τη Ros Ukr Energo, που μετέφερε φυσικό αέριο στη δυτική Ευρώπη. Όμως, μία συμφωνία ανάμεσα στη Γιούλια Τιμοσένκο και τον Βλαντιμίρ Πούτιν το 2009 κατέστρεψε την επιχείρησή του και από τότε μίσησε θανάσιμα την Τιμοσένκο. Ο Γιανουκόβιτς έδωσε και σε αυτόν τις λύσεις. Όταν ανέβηκε στην εξουσία, η αυτοκρατορία του Φίρτας επεκτάθηκε, και σήμερα μεταξύ άλλων ελέγχει πολλά τηλεοπτικά κανάλια με τον μιντιακό κολοσσό που δημιούργησε.

Οι Αχμέτοφ και Φιρτάς έχουν… χωρίσει την «πίτα». Για παράδειγμα, ο υπουργός Οικονομικών του Γιανουκόβιτς ήταν άνθρωπος του Αχμέτοφ, ενώ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ήταν από την ομάδα του Φίρτας. Τώρα ο μεν Αχμέτοφ στηρίζει τον Αρσένι Γιατσένιουκ (κόμμα της Τιμοσένκο), ο δε Φίρτας είναι στο πλευρό του Βιτάλι Κλίτσκο.

«Παιδί» της Μέρκελ ο Βιτάλι Κλίτσκο

Στην ουκρανική πολιτική σκηνή δεν υπάρχουν μόνο φιλοαμερικανοί και φιλορώσοι πολιτικοί. Τώρα πλέον υπάρχει και ο υποψήφιος για την προεδρία της χώρας, που θεωρείται ως παιδί της Μέρκελ. Ο λόγος για τον πρώην παγκόσμιο πρωταθλητή της πυγμαχίας, τον Βιτάλι Κλίτσκο, ο οποίος έχει γερμανική υπηκοότητα και είναι υπέρμαχος του να στραφεί η Ουκρανία προς τις Βρυξέλλες.

Με μία τεράστια καριέρα στον χώρο του αθλητισμού, ο 42χρονος πολιτικός έγινε γρήγορα γνωστός στη μετασοβιετική Ουκρανία. Τα πρώτα χρόνια της πορείας του αφοσιώνεται στο kickboxing – και τα καταφέρνει ομολογουμένως μία χαρά, αφού καταγράφει τίτλους και συνεχείς νίκες. Από εκεί, το 1995 μεταπηδά στον λαμπερό κόσμο του επαγγελματικού μποξ και γίνεται πραγματικά κυρίαρχος, έχοντας καταγράψει ένα αν μη τι άλλο εντυπωσιακό παλμαρέ μέχρι την απόσυρσή του, το 2013: Σε σύνολο 47 αγώνων, έχει 45 νίκες, εκ των οποίων οι 41 με νοκ άουτ.

Στήριξε την εκλογή τού πρώην προέδρου Βίκτορ Γιουσένκο, χρίστηκε προεδρικός σύμβουλος, και το 2006 ήταν υποψήφιος δήμαρχος για την πόλη του Κιέβου, δίχως να καταφέρει να εκλεγεί, λαμβάνοντας το 26% των ψήφων. Το 2008 κάνει ακόμη μία προσπάθεια, και πάλι αποτυχημένη.

Η τρίτη απόπειρα του Κλίτσκο στέφθηκε με επιτυχία. Το 2010 ίδρυσε το κόμμα UDAR και οι θέσεις που διατυπώνει βρίσκουν ευήκοα ώτα, τόσο εντός της Ουκρανίας –το κόμμα του έχει 40 έδρες στην Βουλή– όσο και στις… Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Για την ακρίβεια, η κυβέρνηση Μέρκελ στην προσπάθειά της να στρέψει την Ουκρανία στην αγκαλιά της Ε.Ε., και κατ’ επέκταση σε αυτήν της Γερμανίας, έχει ποντάρει κυριολεκτικά τα ρέστα της στον παλαίμαχο πυγμάχο και το κόμμα του.

Ο Πούτιν δεν μπορεί και δεν θέλει να αφήσει ήσυχη την Ουκρανία

Το μεγάλο ζητούμενο στο αδιέξοδο της Ουκρανίας είναι ποιες θα είναι οι κινήσεις της Ρωσίας και ειδικά του Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος –όπως αναφέρουν οι καλά γνωρίζοντες– ούτε μπορεί, αλλά και δεν θέλει να εγκαταλείψει την Ουκρανία στα χέρια της δύσης. Κι αυτό διότι δίχως την Ουκρανία η πολυδιαφημισμένη Ευρασιατική Ένωση είναι ένα κενό κέλυφος.

Οι διεθνείς αναλυτές επισημαίνουν ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι που ο Πούτιν δύσκολα θα κάνει πίσω. Ο Πούτιν δήλωσε το 2005 ότι «η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα». Το να επιτρέψει, λοιπόν, στην Ουκρανία να «ξεγλιστρήσει» από την τροχιά της Ρωσίας δεν θα κάνει τον Πούτιν να φαίνεται καλύτερος από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος προήδρευε της σοβιετικής αυτοκρατορίας κατά τη διάλυσή της το 1991.

Η Κριμαία, το νότιο τμήμα της Ουκρανίας στη Μαύρη Θάλασσα, αποτελούσε τμήμα της Ρωσίας έως το 1954, οπότε και μεταβιβάστηκε στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας από το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ. Οι ιστορικοί δεν είναι ακόμη σίγουροι γιατί η Ρωσία παρέδωσε την Κριμαία, αλλά ο Πούτιν πιθανότατα δεν θα αφήσει αυτό το δώρο να φύγει πολύ μακριά.

Ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας έχει τη βάση του στη Σεβαστούπολη της κριμαϊκής χερσονήσου (η οποία βρίσκεται λιγότερα από 200 μίλια βορειοδυτικά του Σότσι). Αν μία εχθρική ουκρανική κυβέρνηση έδινε τέλος στη μίσθωση, η Ρωσία θα αναγκαζόταν να μετακινήσει τη βάση της ανατολικά στο Νοβοροσίσκ. Τον Δεκέμβριο, η Ρωσία έκανε μια δελεαστική προσφορά για παροχή φθηνότερου φυσικού αερίου στην Ουκρανία σε αντάλλαγμα για καλύτερους όρους μίσθωσης στη Σεβαστούπολη.

Οι πωλήσεις φυσικού αερίου προς την Ευρώπη είναι μια βασική πηγή ξένου συναλλάγματος για τη Ρωσία και ένα μεγάλο μέρος της ποσότητας του φυσικού αερίου διέρχεται μέσω της Ουκρανίας. H Ρωσία θέλει να διατηρήσει αυτούς τους αγωγούς σε φιλικά χέρια. Αλλά η ρωσική Gazprom αντισταθμίζει τον κίνδυνο, κατασκευάζοντας τον νέο αγωγό South Stream που διασχίζει τη Μαύρη Θάλασσα υποθαλασσίως, από τη Ρωσία στη Βουλγαρία, παρακάμπτοντας την Ουκρανία.

Και οι αναλυτές υποστηρίζουν: «Ο Στάλιν υπέταξε βάναυσα την Ουκρανία τη δεκαετία του 1930, διώκοντας τους πλούσιους αγρότες, τους επονομαζόμενους κουλάκους. Ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν, αλλά κανείς δεν θα πρέπει να νομίζει ότι θα αφήσει την Ουκρανία να φύγει αμαχητί».

Πάντως οι Ρώσοι είναι έτοιμοι για παν ενδεχόμενο, παρά τις αντιδράσεις των δυτικών για όλα τα ενδεχόμενα. Έτσι στα σύνορα των δύο χωρών ο ρωσικός στρατός βρίσκεται με το όπλα παρά πόδας και περισσότερα από 800 άρματα μάχης είναι έτοιμα να «προασπίσουν τα ρωσικά συμφέροντα», όπως λένε πήγε του Κρεμλίνου. Η πρώτη κίνηση είναι η κατάληψη και η περιφρούρηση των αεροδρομίων της Κριμαίας και ειδικά το στρατιωτικό της Σεβαστούπολης.

Επιφυλακτικοί οι πολίτες με το σωσίβιο που προσφέρει η Τιμοσένκο

Μετά από δυόμισι χρόνια στη φυλακή, η Γιούλια Τιμοσένκο είναι και πάλι ελεύθερη και πιθανώς θα διεκδικήσει την προεδρία της χώρας. Η αμφισβήτηση όμως στο πρόσωπό της είναι μεγάλη. Η 53χρονη πολιτικός κατά την πρώτη εμφάνισή της στην πλατεία Ανεξαρτησίας το περασμένο Σάββατο άφησε να διαφανούν οι προθέσεις της, ότι θέλει να επιστρέψει στην πολιτική μετά από δυόμισι χρόνια στη φυλακή.

«Φτάνει πια, Γιούλια», γράφει στο μπλογκ του ο επιφανής Ουκρανός δημοσιογράφος Σεργκέι Λετσένκο. Κατά τη γνώμη του, νέος πρόεδρος θα πρέπει να γίνει κάποιος, το όνομα του οποίου δεν είναι αναμεμειγμένο σε σκάνδαλα διαφθοράς. «Αγαπητή Γιούλια, δεν διαδηλώσαμε για χάρη σου στην πλατεία Ανεξαρτησίας. Και ούτε οι άνθρωποι στα οδοφράγματα έχασαν τη ζωή τους για χάρη σου», γράφει μια ακτιβίστρια στο μπλογκ της. Πολλοί Ουκρανοί θεωρούν πως η «Πορτοκαλί Επανάσταση» του 2004 απέτυχε και εξαιτίας τής Γ. Τιμοσένκο.

Η θυγατέρα

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι πρώτιστος στόχος τής Γ. Τιμοσένκο δεν είναι η εκλογή της στον προεδρικό θώκο, όσο η αποκατάσταση της μοναχοκόρης της, Ευγενίας, η οποία δεν μοιάζει μόνο εξωτερικά με τη μητέρα της, αλλά αποδεικνύεται πολυμήχανη, φιλόδοξη και με μεγάλη αγάπη για την πολιτική και τα ΜΜΕ.

Από το 2011, όταν φυλακίστηκε η μητέρα της, η Ευγενία ξεκίνησε εκστρατεία για την απελευθέρωσή της. Για να το καταφέρει, πραγματοποίησε συναντήσεις με πολλούς Ευρωπαίους ηγέτες και έκανε ισχυρές γνωριμίες με αρχηγούς κομμάτων και πρωθυπουργούς ανά τον κόσμο. Όταν ξεκίνησαν οι διαδηλώσεις στο Κίεβο τον Ιανουάριο του 2014, συμμετείχε σε όλες τις διαβουλεύσεις με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης και βγήκε σε όλα τα μεγάλα κανάλια του πλανήτη, δίνοντας ανταποκρίσεις από την πλατεία του Κιέβου.

Οι πρόεδροι που διόγκωσαν τη διαφθορά

Η Ουκρανία από την ανεξαρτητοποίησή της μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 έχει παράδοση στο να εκλέγει αποτυχημένους προέδρους, οι οποίοι όχι μόνο δεν καταπολέμησαν τη διαφθορά, αλλά οι περισσότεροι την ευλόγησαν.

Ο πρώτος πρόεδρος της ελεύθερης Ουκρανίας ήταν ο Λεονίντ Κραβτσούκ, που προήδρευσε από τον Δεκέμβριο του 1991 έως τον Ιούλιο του 1994. Όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα κατά του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ τον Αύγουστο του 1991, ο Κραβτσούκ αρχικά εκδηλώθηκε υπέρ της διατήρησης του αμιγώς κομμουνιστικού χαρακτήρα της ΕΣΣΔ. Ωστόσο, μετά την ήττα των πραξικοπηματιών, άλλαξε κατεύθυνση και εκδηλώθηκε υπέρ εθνικιστικών ιδεών και της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας.

Ο δεύτερος πρόεδρος της Ουκρανίας ήταν ο Λεονίντ Ντανύλοβιτς Κούτσμα, από τις 19 Ιουλίου 1994 έως τις 23 Ιανουαρίου 2005. Η προεδρία του περιβαλλόταν από πολυάριθμα σκάνδαλα διαφθοράς και την αποδυνάμωση της ελευθερίας των Μέσων Ενημέρωσης. Η διαφθορά επιταχύνθηκε μετά την εκλογή του το 1994, αλλά κατά την περίοδο 2000-2001 η εξουσία του άρχισε να εξασθενεί ενόψει των αποκαλύψεων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Ο Βίκτορ Αντρίγιοβιτς Γιούστσενκο εξελέγη με περιπετειώδη τρόπο μέσω της «πορτοκαλί επανάστασης». Θα μείνει στην ιστορία για το σκάνδαλο απόπειρας δηλητηρίασής του με διοξίνες, από όπου παραμορφώθηκε το πρόσωπό του. Επί ημερών του η γοητευτική Τιμοσένκο, όχι μόνο έκανε ό,τι ήθελε, αλλά τον έβαλε ουσιαστικά στο περιθώριο.

Κι έτσι η Ουκρανία οδηγήθηκε στην εκλογή του Γιανουκόβιτς το 2010, ο οποίος καταζητείται, έχοντας –όπως καταγγέλλουν οι αντίπαλοί του– «αρπάξει» 650 εκατ. δολάρια.