Το ταγιεράκι της 21ης Αυγούστου
Η 21η Αυγούστου είναι μία ημερομηνία που ιστορικά έχει σημαδευτεί από τα ρία κακά της μοίρας της. Εκείνη την ημερομηνία, για παράδειγμα, το 1941 άρχισε η επίθεση των Ναζί εναντίον του Κιέβου, η οποία κατέληξε στην κατάκτηση της πόλης τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους και στην αιχμαλωσία 665.000 ανθρώπων. Πάλι 21 Αυγούστου ήταν, αυτή τη φορά του 1968, όταν οι δυνάμεις που συγκροτούσαν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κατέλαβαν την Πράγα έχοντας εισβάλει την προηγούμενη νύχτα στην (τότε) Τσεχοσλοβακία.
Ακόμη και οι φυσικές καταστροφές δείχνουν μια προτίμηση για τη συγκεκριμένη μέρα του χρόνου. Αρκεί να θυμηθούμε τον σεισμό των 6,7 Ρίχτερ που έγινε το 1988 στα σύνορα Νεπάλ και Ινδίας παίρνοντας στον θάνατο περισσότερους από 1.000 ανθρώπους ή την καθ’ υμάς καταστροφική πυρκαγιά στο Σέσι Γραμματικού που ξέσπασε στις 21 Αυγούστου του 2009 και κατέκαψε περισσότερα από 210.000 στρέμματα γης στην Ανατολική Αττική.
Ο συνειρμός που γέννησε το ιστορικό flash back δεν ήταν άλλος από το ότι η επόμενη 21η Αυγούστου που έχει μπροστά της η Ελλάδα θα είναι κατά τας μνημονιακάς γραφάς η πρώτη μέρα της καινούργιας μας ζωής, ΣΥΡΙΖΑ θέλοντος και ΔΝΤ επιτρέποντος, αφού ως γνωστόν (αλλά όχι βέβαιον…) 20 Αυγούστου του 2018 λήγει το 3ο Μνημόνιο.
Ημερολογιακά ο χρόνος δεν είναι μακριά αλλά τα χιλιόμετρα μέχρι εκεί μοιάζουν ατέλειωτα και με πολλούς κακοτράχαλους αστερίσκους. Πρώτος εξ αυτών η ψήφιση σήμερα Δευτέρα (15/1) στη Βουλή του πολυνομοσχεδίου «όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω» που έφερε η κυβέρνηση για να κλείσει τα προαπαιτούμενα της γ΄ αξιολόγησης.
Σε 400 άρθρα «απλωμένα» σε κάτι περισσότερο από 1.300 σελίδες οι κυβερνητικοί βουλευτές θα κληθούν –προφανώς αδιάβαστοι– να ψηφίσουν «ναι» σε σκληρές διατάξεις που αλλάζουν άρδην το τοπίο σε οικογενειακά επιδόματα, απεργίες, πλειστηριασμούς κ.ά., ελπίζοντας ότι διαπράττουν τις τελευταίες κυβιστήσεις σε σχέση με όσα είχαν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους τους. Ακόμη κι έτσι να είναι, να πλησιάζουμε δηλαδή στο τέλος των μνημονίων, τίθεται το μέγα ζητούμενο: τι ένδυμα θα φορά η χώρα σε αυτή την «επίσημη έξοδό» της;
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον Μάιο η τούρτα γενεθλίων των δημοσιονομικών προγραμμάτων της Ελλάδας θα μετράει 8 κεράκια, με το ΑΕΠ της χώρας να έχει καταβαραθρωθεί στα 195 δισ. ευρώ (στοιχεία 2016). Μήπως θυμάται κάνει πόσο ήταν το ελληνικό ΑΕΠ το 2008; Κάτι λιγότερο από 355 δισεκατομμύρια!!!
Οδεύουμε επομένως στον προθάλαμο της εξόδου (έτσι λένε οι ένοικοι του Μαξίμου) με το μισό εθνικό πορτοφόλι χαμένο, και έχοντας ψηφίσει έναν προϋπολογισμό για το 2018 που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει επιπλέον 456 εκατ. ευρώ σε άμεσους και +473 εκατ. ευρώ σε έμμεσους φόρους. Αν σε αυτά προστεθούν η επιδοματοποίηση μισθών και συντάξεων και το ασαφές αν όχι ανύπαρκτο αναπτυξιακό σχέδιο για την επόμενη ημέρα, η 21η Αυγούστου δεν θα είναι και για να πανηγυρίζουμε.
Εκτός αν στην πλατεία Κουμουνδούρου χαίρονται με τα παινέματα του απερχόμενου προέδρου του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, που είπε ότι με το δίδυμο Τσίπρα – Τσακαλώτου «σχεδόν τα πάντα είναι ευκολότερα», και ξεχνούν ότι αν εν τέλει οδηγήσουν τη χώρα στο ξέφωτο, θα το έχουν καταφέρει εφαρμόζοντας τις ίδιες τροϊκανές συνταγές που κάποτε πετροβολούσαν…