Το Ωραιόκαστρο και το εθνικό συμφέρον

Είναι δυνατόν η χώρα που υπέστη όσο λίγες τη ναζιστική θηριωδία στο πετσί της να βγάζει προς τα έξω εικόνες ρατσισμού; Μπορεί η χώρα που κάθε κομμάτι της έχει να πει και μία ιστορία πικρής και άγριας προσφυγιάς να τρομάζει στην ιδέα ότι μερικά ξενιτεμένα από τον πόλεμο παιδιά θα φοιτήσουν στο ίδιο σχολείο με τα… βλαστάρια της; Ή μήπως, τελικά, πολύ εύκολα εκστομίζουμε χαρακτηρισμούς περί φασιστών και ξενοφοβικών Ελλήνων;

Στο περιθώριο μιας επικαιρότητας που υπερκαλύπτεται για άλλη μία φορά από διαπραγματεύσεις, δανειστές και δημοσιονομικά μέτρα και με αφορμή το περιστατικό στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης αξίζει να δούμε πίσω από την κουρτίνα του φαίνεσθαι. Διότι η άρνηση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 5ου Δημοτικού Σχολείου να αποδεχτεί –επικαλούμενος υγειονομικούς λόγους– την ένταξη προσφυγόπουλων σε μία υποτυπώδη εκπαιδευτική διαδικασία δεν δείχνει μόνο την υπαρκτή μεν –αλλά επιδερμική σε επίπεδο πρώτης ανάγνωσης– στενοκεφαλιά κάποιων ανθρώπων. Αποδεικνύει περίτρανα την έλλειψη εμπιστοσύνης του πολίτη στο κρατικό οικοδόμημα.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός ότι παρά τις διαβεβαιώσεις του υπουργείου Υγείας, των επιστημόνων λοιμωξιολόγων και του ΚΕΕΛΠΝΟ ότι δεν τίθεται θέμα υγειονομικού κινδύνου (σ.σ. τα παιδιά στα κέντρα φιλοξενίας της περιοχής είναι καλυμμένα εμβολιαστικά), έστω κι αυτή η μικρή μερίδα κατοίκων συνεχίζει να αντιδρά;

Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας πολίτης έχει πολλούς λόγους να μην εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα, ειδικά σε ό,τι αφορά την άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας του. Βιώνει για παράδειγμα μία εξαετή δημοσιονομική λαίλαπα, η οποία αντιμετωπίζεται μόνο με περικοπές συντάξεων και φόρους. Είναι ο πολίτης που σε καθεστώς δημόσιας αλλά κατ’ ευφημισμό δωρεάν παιδείας και υγείας πληρώνει φροντιστήρια και ιδιωτικά νοσηλευτήρια, την ώρα που ο αναπληρωτής υπουργός κύριος Πολάκης καταγγέλλει «επιχείρηση δολοφονίας χαρακτήρα» σε βάρος του από δημοσιογράφους που ο ίδιος άλλοτε χαρακτηρίζει «σκυλιά που ουρλιάζουν» και άλλοτε «θεραπαινίδες και λιβανιστήρια της διαπλοκής».

Ωστόσο, επειδή ως πολιτικοί αλλά και ως ψηφοφόροι έχουμε πολύ κακή σχέση με την αυτοκριτική όψη του καθρέφτη μας, πρέπει να πάψουμε να κλείνουμε τα μάτια και να συμπεριφερόμαστε φοβικά απέναντι στο προσφυγικό πρόβλημα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτός ο κόσμος ήρθε στη ρημαγμένη γειτονιά μας για να αποφύγει τη δική του βομβαρδισμένη γειτονιά. Οι επιλογές δεν είναι πολλές: ή θα ενσωματωθούν και θα μάθουν να αγαπούν τη νέα τους πατρίδα ή θα εξοβελιστούν στο πυρ το εξώτερο και θα γίνουν η παραβατική μαγιά για να εκδικηθούν τη γη που τους αντιμετώπισε ως παράσιτα.

Ακόμη κι αν για ορισμένους το δίλημμα δεν είναι ανθρωπιστικό, ας είναι βέβαιοι ότι το εθνικό συμφέρον επιτάσσει την πρώτη επιλογή. Είναι μία δύσκολη δουλειά. αλλά κάποιος πρέπει να την κάνει. Κι αυτός ο κάποιος είναι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Εκεί θα μάθουν γράμματα τα προσφυγόπουλα, εκεί θα θελήσουν να διακριθούν.

Ας το αναλογιστούν, λοιπόν, αυτό όσοι ζητούν να εμποδιστεί η φοίτηση αυτών των παιδιών στο σχολείο του κάθε Ωραιοκάστρου αυτής της χώρας.

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα