Φρέντυ Πυτιλάκης: «Μαρινέλλα: Η φωνή που φώτισε το όνειρο»

«Γιατί απλά κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ ξεχωριστοί, που αξίζει να ζεις, μόνο και μόνο για να τους συναντήσεις, κάποτε…» είχε γράψει ο Τάσος Λειβαδίτης. Και έχεις την αίσθηση πως αυτήν την βαθυστόχαστη φράση θα μπορούσε να την είχε γράψει μαθαίνοντας για την απέραντη αγάπη του Φρέντυ Πυτιλάκη προς την μοναδική Μαρινέλλα, την δική του αγαπημένη, τον δικό του ξεχωριστό άνθρωπο, που άξιζε να ζήσει αρκεί που την συνάντησε σε ένα παιδικό του «κάποτε». Που την θαύμασε, την αγάπησε, την λάτρεψε. Που στο άκουσμα και μόνο του ονόματός της το βλέμμα του χάνεται στο κενό, καταπίνοντάς τον… Κι εκείνος πάντα εκεί, δίπλα της, να κάνει την ζωή του μονοπάτι να περάσει το διάβα της προς την δόξα που τόσο της αξίζει, επαληθεύοντας έτσι τον Αριστοτέλη: «Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα».

Και πώς να μπεις ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο σώματα; Πώς να ξεκλέψεις λίγες λέξεις για το όραμα αυτής της ψυχής που τολμά σε αυτές τις δύσκολες εποχές να ονειρεύεται; Πώς ν’ αποσπάσεις κομμάτια πέτρας ενός τεράστιου ογκόλιθου που ακούει στο όνομα Μαρινέλλα, χωρίς να τσακίσεις τα χέρια σου;

Αλλά εμείς το τολμήσαμε. Βρήκαμε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο, αυτήν την ευαίσθητη ψυχή που με τόση αγάπη περιβάλλει την τραγουδίστρια-φαινόμενο, ζητώντας του να μας μιλήσει για εκείνη και το μεγάλο του όραμα, που επιτέλους παίρνει σάρκα και οστά: την ίδρυση του «Κέντρου Έρευνας, Τέχνης & Πολιτισμού για την Μαρινέλλα»!

Ιχνηλατώντας… με την Καίτη Νικολοπούλου

⇒ Φρέντυ, ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το όνομα Μαρινέλλα;

«Εφτά μόνο χρόνων στην Νάξο, σε ένα γλέντι κέρδισα τον δίσκο της Μαρινέλλας “Σ’ αγαπώ” σε μια λαχειοφόρο αγορά, καθώς είχα ζητήσει επίμονα από τον πατέρα μου να μου αγοράσει λαχνό!  Και στάθηκα τυχερός».

⇒ Πώς την γνώρισες;

«Την δεκαετία του ’90 ήρθα με τους γονείς μου στην Αθήνα από την Νάξο. Και το ’91 είδα  την Μαρινέλλα με τον Γιάννη Πάριο να τραγουδάνε στην Νεράιδα. Εκείνο το βράδυ μ’ εντυπωσίασε ο τρόπος που τραγουδούσε, που χόρευε και γενικά όλη η σκηνική της παρουσία. Μάλιστα το βράδυ εκείνο οι γονείς μου ήταν πολύ κουρασμένοι  κι εγώ επέμενα να δούμε όλο το πρόγραμμα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, κάτι που τελικά πέτυχα! Την θυμάμαι σαν τώρα, όταν φορώντας παντελόνια τραγουδούσε το “Απόψε χάνω μια ψυχή”».  

⇒ Τι ήταν αυτό που σε ενέπνευσε σε αυτό το μεγαλειώδες ταξίδι δίπλα της;

«Κατ’ αρχάς η καλλιτεχνική της αξία, η αδαμάντινη φωνή της, το ρεπερτόριό της και όλα αυτά που έκανε πάνω στην πίστα. Στην πορεία, καθώς την γνώρισα πλέον προσωπικά, θαύμασα και τον άνθρωπο-Μαρινέλλα, την ψυχή-Μαρινέλλα, την προσωπικότητά της, το θάρρος της, την γενναιοδωρία της, την ακομπλεξάριστη συμπεριφορά της, και γενικά την τόλμη της να μεταπηδάει από το ένα είδος μουσικής στο άλλο. Και την αγάπησα ακόμη περισσότερο για τον τρόπο που με αντιμετώπισε αρχικά ως θαυμαστή της».

⇒ Σε αυτήν την φιλία που, όπως αναφέραμε πιο πάνω, κατοικεί σε δύο σώματα, ποια είναι η στάση του άλλου σώματος, της Μαρινέλλας, απέναντί σου;»

«Αν και το όνομά μου –Φρέντυ– παίζει μεγάλο ρόλο στην ζωή της, καθώς Φρέντυ λεγόταν ο άνθρωπος που ερωτεύτηκε και έκανε ένα παιδί μαζί του, την μοναχοκόρη της Τζωρτίνα, παρόλο που είμαστε και οι δύο Ταύροι με μόλις εννέα ημέρες διαφορά, 19 Μαΐου η Μαρινέλλα και 10 Μαΐου εγώ, ε, ναι, θα μπορούσε να με αντιμετωπίσει ως έναν απλό θαυμαστή της. Αλλά δεν το έκανε, έσκυψε με τρυφερότητα πάνω από ένα νέο παιδί, διαβάζοντας την αλήθεια στα μάτια του, και από τότε άρχισε μια δυνατή φιλία για τους δυο μας…»

⇒ Αυτό σημαίνει ότι πλέον την γνωρίζεις πάρα πολύ καλά και ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο, σωστά;

«Εκείνο που μπορώ να πω με σιγουριά πλέον είναι ότι, εκτός από το ότι πρόκειται για την μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια –τελεία και παύλα!– είναι και ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος, έντιμος, καθαρός, ευαίσθητος, δοτικός, αγαπάει όλο τον κόσμο και πάνω απ’ όλα λατρεύει την οικογένειά της και την κόρη της, την οποία δεν άφησε ποτέ, όλα τα χρόνια ζουν μαζί στο ίδιο σπίτι ως οικογένεια, τρώνε όλοι μαζί στο κυριακάτικο τραπέζι, και ο ένας στηρίζει τον άλλον σαν ένα σώμα. Μέσα στο σπίτι δεν υπάρχει καμία Μαρινέλλα, υπάρχει μόνο ο άνθρωπος, η μάνα, η γιαγιά, η φίλη».

⇒ «Κέντρο Έρευνας, Τέχνης & Πολιτισμού για την Μαρινέλλα»: Με τι υλικά θα το «κτίσεις»;

«Κατ’ αρχάς, είμαι χαρούμενος και συγκινημένος που σιγά-σιγά υλοποιώ το όνειρό μου. Η δημιουργία του “Κέντρου Έρευνας, Τέχνης & Πολιτισμού για την Μαρινέλλα” έχει ήδη ξεκινήσει, ένα Κέντρο που βασίζεται πάνω στην προσφορά, ένας Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός, με ένα τεράστιο ψηφιακό αρχείο».

⇒ Μιλάμε, δηλαδή, για αμύθητο θησαυρό! Θα γίνεις πιο συγκεκριμένος;

«Το ψηφιακό αυτό αρχείο θα περιλαμβάνει δισκογραφία, αποκόμματα από περιοδικά και εφημερίδες, δημοσιευμένες συνεντεύξεις της, εκπομπές, ηχητικά ντοκουμέντα, αφίσες, κινηματογραφικές ταινίες… Επίσης περιλαμβάνει ένα τεράστιο φωτογραφικό αρχείο που ξεπερνά τις 160.000 φωτογραφίες. Μιλάμε για ρεκόρ Γκίνες για ελληνικά δεδομένα!»  

 ⇒ Πράγματι, τόσες φωτογραφίες δεν έχουν μεγάλα κέντρα και μεγάλα μουσεία. Κι εσύ έχεις 160.000 φωτογραφίες μόνο από ένα πρόσωπο; Τι θα τις κάνεις;

«Θα τις προσφέρω στον ελληνικό λαό και αυτές αλλά και όλο μου το αρχείο, με κριτήριο πάντα να θέλει εκείνος που θα τις ζητήσει να συνεχίσει αυτό που εγώ ξεκινάω, δηλαδή να δημιουργήσει κάτι άλλο σε σχέση πάντα με την Μαρινέλλα, με την προϋπόθεση να με βρει σύμφωνο στο εγχείρημά του».

⇒ Αυτό εφόσον ολοκληρώσεις το Κέντρο. Μέχρι τότε, πώς αξιοποιείς αυτό το πολύτιμο υλικό;

«Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κύπρο έχω δημοσιεύσει δεκάδες αφιερώματα-άρθρα για την ζωή και την καριέρα της Μαρινέλλας, στα μεγαλύτερα έντυπα, όπως: “Βραδυνή”, “Φιλελεύθερος”, “Σημερινή”, “Down Town”, “Επιλογές”, “Μακεδονία”, “Παρασκήνιο”, “Πρώτο Θέμα”, “Εspresso”, “Άποψη”, “Χαραυγή”, “Διάλογος”, “Αντίλογος”, “Μάχη”, “Θεσσαλονίκη, ο τόπος μου”, κ.ά.».

 ⇒ Ναι, αλλά αυτά όσον αφορά τις μεγάλες πόλεις. Με την επαρχία πώς ξεκίνησες την συνεργασία σου;

«Ξεκίνησα από την Λάρισα και συγκεκριμένα με την εφημερίδα “Ελευθερία” και το περιοδικό της “Θεσσαλικές επιλογές”. Ακολούθησε η Καλαμάτα με το περιοδικό “Νέο Μαγκαζίνο”, τα Τρίκαλα με τα περιοδικά “Ιδέες», “Design”, τα Ιωάννινα με το περιοδικό “PressTease”, τις αγαπημένες μου Σέρρες με την εφημερίδα “Ελεύθερο Βήμα” και “Social–Profile”, στα site των οποίων παρουσιάζω αφιερώματα της Μαρινέλλας που έχω ήδη κάνει σε εφημερίδες και περιοδικά ανά τον κόσμο, συνεργασία διάρκειας 2 ετών –και βλέπουμε– με ένα αφιέρωμα ανά μήνα. Εδώ να σταθούμε λίγο, διότι στις Σέρρες ετοιμάζουμε επίσης μεγάλες εκπλήξεις για την Μαρινέλλα μαζί με την αγαπημένη μου οικογένεια του κ. Πεταλωτή, που είναι αρωγός στα όνειρά μου. Πρόκειται για υπέροχους ανθρώπους που τους αγαπώ πολύ και τους θεωρώ δεύτερή μου οικογένεια».

⇒ Ωστόσο, δεν έμεινες μόνο στα ΜΜΕ. Προχώρησες και σε εκδόσεις ξενοδοχείων.

«Σωστά. Αυτό ήταν πραγματικά πάρα πολύ σημαντικό για μένα να εντάξω την Μαρινέλλα σε τρία μεγάλα ξενοδοχεία, Χίλτον Κύπρου, Μακεδονία Παλλάς και Hyatt Regency Θεσσαλονίκης, τα περιοδικά των οποίων είναι δίγλωσσα – ελληνικά και αγγλικά. Πρόκειται για πολυτελείς εκδόσεις που έχουν την ιδιαιτερότητα να παρουσιάζουν από τον καλλιτεχνικό χώρο μόνο την Μαρινέλλα».

 ⇒ Πόσα χρόνια δουλεύεις για την σπουδαία αυτή συλλογή;

«Παιδιόθεν! Από δέκα μόλις χρόνων, που ήρθα στην Αθήνα από την Νάξο, κι έφερα μάλιστα μαζί μου τον δίσκο που είχα κερδίσει σε εκείνο το γλέντι που προανέφερα. Ήταν το πρώτο κομμάτι της συλλογής μου».

 ⇒ Υπάρχουν αρωγοί σε αυτήν την τιτάνια προσπάθειά σου;

«Όχι, και δεν ζητάω τίποτε από κανέναν εκτός από τον Θεό. Μόνο αυτός θα με βοηθήσει να την φέρω εις πέρας! Και τον ευχαριστώ γι’ αυτό!»

Ο καφές τελειώνει, η νύχτα απλώνει τα δίχτυα της, κι εγώ θέλω να ρωτήσω κι άλλα τον Φρέντυ Πυτιλάκη για την σχέση του με την υπέροχη και μοναδική Μαρινέλλα, όπως και ποια τα επόμενα όνειρά του για εκείνη που συνάντησε τόσο αναπάντεχα σ’ εκείνο το μακρινό παιδικό του «κάποτε»… Αλλά δεν χρειάζεται. «Αν μια μικρή ονειροπόληση είναι επικίνδυνη, η θεραπεία δεν είναι να ονειρευόμαστε λιγότερο, αλλά να ονειρευόμαστε περισσότερο, να ονειρευόμαστε όλη την ώρα», έλεγε ο Μαρσέλ Προυστ. Και ο Φρέντυ Πυτιλάκης είναι ένας άνθρωπος που  κάνει αυτό ακριβώς: ονειρεύεται «όλη την ώρα» το επόμενο βήμα του, την επόμενη κίνησή του, το επόμενο χαμόγελο για την μοιραία γυναίκα της καρδιάς του, την υπέροχη φίλη, την σπουδαία τραγουδίστρια-φαινόμενο, όπως ο ίδιος την χαρακτηρίζει, την δική του γλυκιά Μαρινέλλα… Ήδη το «Κέντρο Έρευνας, Τέχνης & Πολιτισμού για την Μαρινέλλα», το μεγαλύτερο όνειρό του, υλοποιείται. Τα άλλα θα μας τα αποκαλύψει σιγά-σιγά, αφού ωριμάσουν στο σχήμα που εκείνος επιλέξει…