«Χρυσό» μετάλλιο στον κατώτατο μισθό

Xρυσό μετάλλιο λαμβάνει η Ελλάδα στο κατώτατο μισθό αφού η χώρα μας, όπως αναφέρει το «Έθνος» κατέχει μία ακόμη αρνητική πρωτιά μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης καθώς επιμένει σε μεγάλες περικοπές την οκταετία 2008 – 2016 σε σύγκριση ακόμα και με χώρες που έχουν δανειοδοτηθεί από διεθνείς οργανισμούς.

Παράλληλα, ο μέσος μισθός στην Ελλάδα μειώθηκε κατά 28% την περίοδο 2009-2014. Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων συνετέλεσε στη μισθολογική κατάρρευση, σύμφωνα με εκτιμήσεις των ειδικών.

Η μείωση του κατώτατου μισθού τα χρόνια της κρίσης έχει φτάσει στο -19,5%, με προσμετρημένο και τον αποπληθωρισμό, την ώρα που άλλες Ευρωπαϊκές χώρες ήδη προχωρούν σε αυξήσεις.
Το ντόμινο των μειώσεων έχει φυσικά επηρεάσει και τον μέσο μισθό, ο οποίος βλέπει το μέγεθός του να έχει περικοπεί, την περίοδο 2009-2014, κατά 28%.

Αποτέλεσμα αυτού είναι η άμεση φτωχοποίηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων, με το 29% να ξεχνά την παλιά του δόξα ως μεσαία τάξη και να πέφτει στα κατώτερα στρώματα.

Στοιχεία της διοικήτριας του ΟΑΕΔ

Σύμφωνα με τα στοιχεία της καθηγήτριας Οικονομικών και διοικήτρια του ΟΑΕΔ, Μαρίας Καραμεσίνη, όπως παρουσιάστηκαν στο συνέδριο «Συλλογικές Διαπραγματεύσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Μοντέλο και το Μέλλον της Εργασίας», την ώρα που οι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες αυξάνουν τους μισθούς η Ελλάδα δεν σταματά να τους μειώνει.
Ακόμη και χώρες που χτυπήθηκαν από την κρίση και γνώρισαν την «τροϊκανή λιτότητα», όπως η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Λετονία, πάγωσαν τις μειώσεις στους κατώτατους μισθούς και στη συνέχεια προχώρησαν σε αυξήσεις τους.
Χαρακτηριστικά Ισπανία και Ιρλανδία μετρούν αυξήσεις 1,3% και 5,2% αντίστοιχα, με την Πορτογαλία να εντυπωσιάζει με το 14,9% από το 2008 έως και το 2016.

«Ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα δεν εξασφαλίζει πλέον προστασία από τη φτώχεια, ενώ αποτελεί προσβολή στην αξιοπρέπεια των νέων», επισημαίνει η κ. Καραμεσίνη.
Η Ελλάδα «πρωτοπορεί» ακόμη και στον τρόπο του ορισμού του κατώτατου μισθού. Σε έξι χώρες της ΕΕ δεν υπάρχει καθολικό κατώφλι μισθών αλλά ισχύουν μόνο κλαδικοί, βασικοί οι επαγγελματικοί μισθοί. Στις υπόλοιπες 22 έχει οριστεί εθνικός κατώτατος μισθός, ο οποίος έχει διαμορφωθεί μέσω εμπλοκής των κοινωνικών εταίρων, είτε μέσω διαπραγματεύσεων σε διαβουλεύσεις με το κράτος.
Σε Βουλγαρία, Εσθονία, Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία το κράτος παρεμβαίνει όταν δεν συμφωνούν οι κοινωνικοί εταίροι, σε άλλες αυτοί συμμετέχουν στις διαβουλεύσεις με πρωτοβουλία του κράτους και αυτό παίρνει την τελική απόφαση.
Στην Ελλάδα αντίθετα το κράτος ορίζει μονομερώς τον κατώτατο μισθό. Χαρακτηριστική είναι η ονομαστική μείωση του διά νόμου κατά 22% και η εισαγωγή ενός επιπλέον μειωμένου κατά 13% μισθού για τους νέους.
Η Ελλάδα απολαμβάνει την εργασιακή της φτώχεια όμως η κ. Καραμεσίνη τονίζει πως «ο συνδυασμός ενός σχετικά υψηλού κατώτατου μισθού με ένα ισχυρό σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων αποτελεί την μεγαλύτερη εγγύηση για τον εργαζόμενο».
Η μεσαία τάξη της Ελλάδας έχει μειωθεί δραματικά με το 50% των μισθωτών πλέον να αμείβεται με λιγότερα από 800 ευρώ τον μήνα. Τα «δραματικά» στοιχεία δείχνουν πως 126.956 εργαζόμενοι παίρνουν μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ και συνολικά 343.760 λαμβάνουν από 100 έως 400 ευρώ.
Ως αποτέλεσμα η αγοραστική δύναμη έχει πάρει την κατιούσα και το 48% των Ελλήνων ζει στο όριο της φτώχειας.