2023 προκλήσεις σε ακόμη μία χρονιά-πρόκληση

Σε λιγότερο από 50 ημέρες από σήμερα θα συμπληρωθεί ένα χρόνος από την ημέρα που η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία. Πρόκειται αναμφίβολα για το γεγονός που σημάδεψε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τη χρονιά που πέρασε, καθώς όπως γράφαμε και την προηγούμενη εβδομάδα από αυτήν εδώ την κεντρική στήλη της «Α», οι παράπλευρες απώλειες και συνέπειες την συγκεκριμένης στρατιωτικής εμπλοκής θα μας ακολουθούν για καιρό και δυστυχώς με άγνωστη κατάληξη.

Η επιβεβαίωση της παραπάνω εκτίμησης έρχεται δια χειρός ενός εκ των πλέον δημοφιλών και επιδραστικών στοχαστών της εποχής μας, του Ισραηλινού ιστορικού και συγγραφέα Γιουβάλ Νώε Χαράρι. Όπως λέει πολύ χαρακτηριστικά στο τελευταίο άρθρο του για το 2022, που φιλοξενήθηκε στο παγκοσμίου φήμης αμερικανικό περιοδικό «The Atlantic», ο Βλαντιμίρ Πούτιν «επέλεξε να τερματίσει την πιο ειρηνική εποχή στην ανθρώπινη ιστορία και να ωθήσει την ανθρωπότητα προς μια νέα εποχή πολέμου που μπορεί να είναι η χειρότερη από όσες έχουμε δει μέχρι σήμερα. Πράγματι, μπορεί να απειλήσει την ίδια την επιβίωση του είδους μας.». Σύμφωνα πάντα με τον 47χρονο ιστορικό «μερικοί ηγέτες είναι τόσο διψασμένοι για εξουσία και τόσο ανεύθυνοι που μπορεί να ξεκινήσουν έναν πόλεμο ακόμα κι αν είναι οικονομικά καταστροφικός για τη χώρα τους και ωθήσει ολόκληρη την ανθρωπότητα προς τον πυρηνικό Αρμαγεδδώνα.».

Το δυστύχημα είναι ότι από τέτοιους αδηφάγους για κυριαρχία ηγέτες έχει μπόλικους η διεθνής πιάτσα. Από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις το μέτρημα; Από τον γείτονα Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που ονειρεύεται τουρκικές γαλάζιες πατρίδες επιβουλευόμενος ανερυθρίαστα τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα; Ή μήπως από τους Αγιατολάχ του Ιράν που όντες παγκόσμιοι ενεργειακοί αλλά πυρηνικοί «παίκτες» την ίδια ώρα καταδυναστεύουν τους Πέρσες πολίτες; Για να μην πούμε, τέλος, για τον Κινέζο «αυτοκράτορα» Σι Τζινπίνγκ ή τον Ισραηλινό «βασιλιά Μπίμπι» –τον Μπενιαμίν Νετανιάχου– που επέστρεψε προ ημερών στον πρωθυπουργικό «θρόνο» του συνασπιζόμενος με υπερ-ορθόδοξα και ακροδεξιά κόμματα και θέτοντας εν αμφιβόλω την πάντα εύθραυστη ειρήνη στη Μέση Ανατολή.

Μέγιστη πρόκληση, λοιπόν, για το 2023 είναι να κλείσει η πόρτα του φρενοκομείου που άνοιξε η Ρωσία εισβάλοντας στην Ουκρανία. Εξίσου μεγάλη πρόκληση για το τρέχον έτος είναι και ο εξοβελισμός στο πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο όλων εκείνων των λαϊκιστικών και δήθεν αντισυστημικών φωνών που αποτελούν την καύσιμη ύλη για κάθε Ερντογάν να λειτουργεί ως σουλτάνος και να θεωρεί ανεκτό ότι μπορεί να πάει βράδυ και να μπουκάρει σε μία γειτονική χώρα λες και ζούμε ακόμη σε εποχές που τα κράτη συνομιλούσαν δια των κανονιοφόρων τους.

Από την άλλη πλευρά, έτσι όπως εξελίσσεται η υγειονομική κατάσταση στην Κίνα, η πανδημία της Covid-19 συγκαταλέγεται κι αυτή στη λίστα των προκλήσεων που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε κατά τη διάρκεια του έτους που μόλις πριν από λίγες ημέρες υποδεχτήκαμε.

Τι από τα παραπάνω μπορεί να πάει τόσο στραβά που με τη σειρά του να πυροδοτήσει νέες πρωτόγνωρες κρίσεις, πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές ακόμη και κλιματικές; Αν κρίνουμε από το ξύπνημα του κορωνοϊού από τον οποίο η παγκόσμια κοινότητα νόμισε ότι γλύτωσε οριστικά, αλλά και από το απονενοημένο διάβημα που τελικά έκανε το Κρεμλίνο στην Ουκρανία, τα πάντα είναι πιθανά. Άλλωστε, στο άρθρο του στο «The Atlantic» ο Χαράρι μοιάζει περισσότερο απαισιόδοξος από ποτέ σημειώνοντας με νόημα ότι «η ανθρώπινη βλακεία είναι μια από τις πιο σημαντικές δυνάμεις στην ιστορία» κι ότι «ακόμα και οι λογικοί ηγέτες συχνά καταλήγουν να κάνουν πολύ ανόητα πράγματα». Όπερ μεθερμηνευόμενο προσοχή στους… βλάκες.