27 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΑ IMIA: Τότε μας δούλευαν… Τώρα;

Και η ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας χρειάζεται και η εμβάθυνση των συμμαχιών, αλλά όχι ο κατευνασμός που αποθρασύνει τους Τούρκους

Με μία πολυπληθή κομματική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Συνεδριακό Κέντρο του Ηρακλείου της Κρήτης ολοκληρώθηκε η ημερήσια απόβαση που έκανε μεσοβδόμαδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο νησί της καταγωγής του.

Κάνοντας όπως είπε στους παρευρισκόμενους μία σύντομη επισκόπηση της κυβερνητικής διαδρομής της Νέας Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε στη στις προεκλογικές δεσμεύσεις του 2019 όπως η αποκλιμάκωση των φόρων, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και η δημιουργία χιλιάδων θέσεων εργασίας που έγιναν πράξη. Υπογράμμισε, όμως, ιδιαίτερα στην υπόσχεση που είχε δώσει ξανά από την Κρήτη «για μια πατρίδα πιο ισχυρή», υποστηρίζοντας ότι πλέον «την έχουμε με τα Rafale, τα Viper, τις Belharra και τις ακλόνητες συμμαχίες μας».

Η δήλωση έρχεται λίγα 24ωρα πριν συμπληρωθούν 27 χρόνια από την δραματική νύχτα της 31 Ιανουαρίου του 1996. Τότε που οι Τούρκοι κομάντος ανέβηκαν στην μεγαλύτερη από τις δύο βραχονησίδες των Ιμίων και η Ελλάδα απομακρύνθηκε από αυτήν χάνοντας τρία παλικάρια, τους υποπλοίαρχους Χριστόδουλο Καραθανάση και Παναγιώτη Βλαχάκο και τον αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψό, αλλά και την εθνική της αξιοπρέπεια.

Και τότε η Ελλάδα ήταν ισχυρή αλλά δεν το έδειξε ή εμποδίστηκε –σύμφωνα με κάποιους– να το δείξει. Αλλά και οι συμμαχίες της χώρας μας εκείνη την εποχή δεν ήταν ανίσχυρες. Στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ ήταν και παραμένει μέλος η Ελλάδα, το δε άρθρο 5 της συνθήκης της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας προέβλεπε ανέκαθεν ότι μια επίθεση εναντίον ενός μέλους του ΝΑΤΟ θεωρείται επίθεση εναντίον όλων.

Κάπως έτσι ήρθε, άλλωστε, η παρέμβαση των ΗΠΑ για την αποφυγή της κλιμάκωσης του θερμότατου επεισοδίου σε καθολική στρατιωτική σύγκρουση των δύο χωρών. Μόνο που ήταν παρέμβαση κατευνασμού και εξίσωσης του επιτιθέμενου με τον αμυνόμενο («no ships, no flags, no troops» δηλαδή «όχι πλοία, όχι στρατεύματα, όχι σημαίες» ήταν το δόγμα Χόλμπρουκ), για το οποίο σπεύσαμε να εκφράσαμε τις… αλησμόνητες ευχαριστίες μας προς τους Αμερικανούς συμμάχους με τον πλέον επίσημο τρόπο: από το βήμα του ελληνικού κοινοβουλίου και δια στόματος του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη.

Είναι, τελικά, τα Rafale, τα Viper, οι φρεγάτες Belharra και οι ακλόνητες συμμαχίες μας τα «όπλα» που θα κάνουν σήμερα τη διαφορά αν ο Ταγίπ Ερντογάν σαν άλλη Τανσού Τσιλέρ κάνει το απονενοημένο βραδινό γιουρούσι που ονειρεύεται; Ή θα ήταν σοφότερο το να εξασφαλιστεί ότι δεν θα βρεθεί π.χ. κάποιος ΥΠ.ΕΞ. που όταν του ζητηθεί η άδεια για την εφαρμογή των κανόνων εμπλοκής, εκείνος θα συμβουλεύσει τους διοικούντες το στράτευμα να ισχυριστούν ότι τις σημαίες τις πήρε ο βοριάς;

Επιπρόσθετα, δεν θα ήταν σοφότερο σχεδόν τρεις δεκαετίες μετά από τα Ίμια να πάψει η Ελλάδα να ομφαλοσκοπεί και να εναποθέτει όλες τις ελπίδες της στον φιλέλληνα γερουσιαστή Μενέντεζ, όταν σε λίγες ημέρες θα υποδεχτούμε στη χώρα τον επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας Άντονι Μπλίνκεν που «διευθύνει» το παζάρι στον τρίγωνο Ουάσινγκτον-Αθήνα-Άγκυρα με πραμάτεια τα F-16 και τα F-35;

Όλα χρειάζονται είναι η αλήθεια. Και η ενίσχυση της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας και η εμβάθυνση των συμμαχιών, αλλά όχι «η θωπεία της τίγρεως κατά την φοράν του πέλους» όπως εύστοχα έχει γράψει ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης. Ας μην είναι, λοιπόν, μόνο για τρισάγιο η φετινή επέτειος των Ιμίων.

Ας καταστεί μια μόνιμη ευκαιρία να θυμόμαστε. Αλλιώς θα… ψαχνόμαστε.

 

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα