AΡΗΣ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: «Μπροστάρης» το 2014, εκτός λίστας το 2015

Αύριο το πρωί ανοίγουν οι κάλπες και μέχρι το βράδυ της Κυριακής θα ξέρουμε αν υπερίσχυσε το «δεύτερη φορά Αριστερά» ή το δόγμα Σαμαρά περί «αριστερής παρένθεσης», έστω και αν στο τιμόνι της Ν.Δ. δεν βρίσκεται πια ο Μεσσήνιος πολιτικός αλλά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. H αλήθεια είναι ότι ο νυν αρχηγός της παράταξης έπαιξε λίγο διαφορετική μπάλα από τον προκάτοχό του.

Έβγαλε προς τα έξω ένα πιο λαϊκό προφίλ, χωρίς όμως να περιχαρακώσει αυστηρά το κόμμα με τα συρματοπλέγματα της λαϊκής Δεξιάς, όπως είχε επιχειρηθεί στο πρόσφατο παρελθόν. Ο Β. Μεϊμαράκης έκανε κάποια ανοίγματα στον χώρο του Κέντρου, ψαρεύοντας στη δεξαμενή που τα τελευταία χρόνια εθεωρείτο από τους πρακαθήμενους της Συγγρού περίπου ως τοξική λίμνη!

Ωστόσο, η στροφή Μεϊμαράκη προς το Κέντρο δεν αποτελεί… μοντερνιά. Έχει ξαναεμφανιστεί στα «γαλάζια» πολιτικά λημέρια και μάλιστα έλκει την πατρότητά της από ένα αρκετά νεότερο σε ηλικία στέλεχος του κόμματος. «Η κεντροδεξιά ζεϊμπεκιά του Βαγγέλη μυρίζει… Άρη!» εξηγούσε σε ανύποπτο χρόνο ένα μπαρουτοκαπνισμένο στα της εγχώριας πολιτικής σκηνής στέλεχος και συνδαιτυμόνας του. Στην απορία του συνομιλητή «Ποιος Άρης;», ήρθε πληρωμένη η απάντηση: ο Άρης Σπηλιωτόπουλος!

Παρών εκ του… μακρόθεν!
Αν κάποιος γινόταν ωτακουστής τής εν λόγω άκρως πολιτικής (και ουδόλως παραπολιτικής) συζήτησης, θα άκουγε πολλά κι ενδιαφέροντα. Θα μάθαινε, επί παραδείγματι, για πολιτικές καραμπόλες και εσωκομματικούς διαγκωνισμούς. Θα κατανοούσε, επίσης, και πώς οι επικοινωνιακές στρακαστρούκες χρησιμοποιούνται ενίοτε όχι μόνο για να χτίσουν καριέρες αλλά για να αποδομήσουν μη αρεστά πρόσωπα και ιδεολογίες. Καταληκτικά, θα διαπίστωνε το αληθές της αρχικής διαπίστωσης: ότι το πνεύμα του Άρη Σπηλιωτόπουλου κυριάρχησε στην εξ ανάγκης fast track προεκλογική εκστρατεία της Ν.Δ., έστω κι αν ο ίδιος ήταν απών.

Όποιος λόγου χάρη γνωρίζει την ανθρωπογεωγραφία της παράταξης και έβλεπε στο πλευρό του Β. Μεϊμαράκη τον Νίκο Καραχάλιο, το μυαλό δεν αργούσε να πάει στις εποχές που ο Άρης επί προεδρίας στη Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή πρωτολάνσαρε την «αντισυμβατική» στρατηγική της προσέγγισης του «μεσαίου χώρος». Ενός χώρου που, εν αντιθέσει με όσους τον θεωρούν αποϊδεολογικοποιημένο, είναι για τον Άρη το σημείο όπου οι θεμιτά διαφορετικές ιδεολογίες δεν εξαϋλώνονται. Απλώς τέμνονται στα αυτονόητα (κοινωνικό κράτος αλλά όχι κρατισμός, ιδιωτική πρωτοβουλία αλλά όχι ιδιωτική ασυδοσία κ.ά.). Το γιατί, βεβαίως, αυτή η αυτονόητη σύγκλιση δεν είναι και τόσο… αυτονόητη στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, είναι αντικείμενο πιθανότατα των συναδέλφων δημοσιογράφων του ιατρικού ρεπορτάζ.

Υπό αυτό το πρίσμα και με δεδομένο ότι ο Άρης Σπηλιωτόπουλος προ έτους περίπου ήταν το κατάλληλο πρόσωπο για τον Γολγοθά που ακούει στο όνομα Δήμος Αθηναίων, (σ.σ. και σήμερα παραδόξως βρίσκεται εκτός των λιστών της Ν.Δ.), η εύλογη απορία που προκύπτει είναι αν σε μία τόσο δύσκολη -εθνικά όχι κομματικά- συγκυρία ο Άρης «περίσσευε».

Όταν ερωτάται ο ίδιος, απαντάει χαμογελώντας ότι ένα εκ γενετής πολιτικό ον δεν έχει την πολυτέλεια να αποσύρεται, έχει όμως την πολυτέλεια να κάνει ένα διάλλειμα. Αν όμως τον τσιγκλήσεις ότι αποσύρθηκε από τα πολιτικά εγκόσμια, θα θυμίσει ότι στην αυτοδιοικητική κάλπη του 2014 ήταν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Τότε, δηλαδή, που κλήθηκε στα όπλα, πήρε χωρίς δεύτερη κουβέντα το φύλλο πορείας και τράβηξε για το… μέτωπο, κόντρα στα προγνωστικά.

Υπενθυμίζεται ότι τον Μάιο του 2014 η υποψηφιότητα Σπηλιωτόπουλου κινδύνευε να συνθλιβεί στις μυλόπετρες της πόλωσης που είχε δημιουργήσει το δίδυμο Καμίνη (ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ.) – Σακελλαρίδη (ΣΥΡΙΖΑ), την ίδια ώρα μάλιστα που το σκιάχτρο της Χρυσής Αυγής κάλπαζε δημοσκοπικά, με πουλέν τον Ηλία Κασιδιάρη. Και σαν να μην έφταναν αυτά, ο επίσημος υποψήφιος της Ν.Δ. είχε να αντιμετωπίσει και το «γαλάζιο» αντάρτικο του –τότε διαφωνούντα και αργότερα «επανακάμψαντα»– Νικήτα Κακλαμάνη.

Έστω κι έτσι, ο συνδυασμός «Αθήνα μπορείς»… μπόρεσε και κέρδισε την τρίτη θέση (16,92%) από τη Χρυσή Αυγή (16,12%). Το αστείο της υπόθεσης; Αν αθροιστεί το σχεδόν 17% του Άρη με το 7,1% που πήρε ο Κακλαμάνης, ο Σπηλιωτόπουλος θα είχε περάσει με… περίπατο στον β΄ γύρο, αφήνοντας πίσω του είτε τον Καμίνη (21,06%) είτε τον Σακελλαρίδη (20%).

Όσο κι αν βοούν οι δημοσιογραφικές εκτιμήσεις ότι στη διάρκεια αλλά και μετά το πέρας εκείνης της εκλογικής μάχης άρχισε το πριόνισμά του, ο Άρης Σπηλιωτόπουλος αρνείται να το αποδεχθεί και δεν δέχεται καν να το συζητήσει. Επιλέγει τη σιωπή, έστω κι αν αυτή εκλαμβάνεται από τους αντιπάλους του άλλοτε ως ένδειξη αδυναμίας και άλλοτε ως ναρκισσιστικός ελιτισμός. Για την ιστορία, πρέπει να επισημανθεί το γεγονός ότι ο «αντάρτης» –αλλά πιστός στις απόψεις του– Νικήτας Κακλαμάνης, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε για τη στάση του, εξαιτίας της οποίας η Ν.Δ. έχασε τη δημαρχία των Αθηνών, αλλά αντιθέτως επανήλθε στην παράταξη, και μάλιστα τοποθετήθηκε –προφανώς ως επιβράβευση– στη θέση του αντιπροέδρου της Βουλής…

Η ιστορία του πρεσβευτικού αξιώματος
Όπως και να ’χει, είναι προφανές ότι οι συναινετικές θέσεις και προθέσεις του Σπηλιωτόπουλου ενοχλούν. Ενοχλεί ο μεταρρυθμιστικός λόγος, ενοχλεί αυτό που ο πρώην υπουργός αποκαλεί «εθνικό ρεαλισμό». Ένας εθνικός ρεαλισμός που, όμως, απαιτεί ξεβόλεμα, και παραδοχή ότι κανείς δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια (σ.σ. δεν θα θυμηθείτε και πολλούς «γαλάζιους» να δηλώνουν μετ’ επιτάσεως και κόντρα στη θεωρία των «δύο άκρων» ότι ο «εχθρός» ΣΥΡΙΖΑ είναι πέρα για πέρα προοδευτικό κόμμα).

Τι απομένει, λοιπόν, όταν η φαρέτρα των επιχειρημάτων στερεύει από πολιτικά βέλη και ο αντίπαλος κατατάσσεται στη χωρία των διαλεγόμενων και ουχί των διαπλεκόμενων; Το τσαλάκωμα της εικόνας του! Χαρακτηριστικό παράδειγμα στην περίπτωση Σπηλιωτόπουλου τα δημοσιεύματα περί διορισμού του στο Διπλωματικό Σώμα ως πρέσβης εκ προσωπικοτήτων!

Όποιος έμεινε σε τίτλους και λεζάντες, ίσως πίστεψε ότι ο Σπηλιωτόπουλος επεδίωξε come back διά της… προσκολλήσεως στους μέχρι πρότινος ΣΥΡΙΖΑίους ενοίκους του Μαξίμου. Αλλά η «Α» είναι σε θέση να γνωρίζει ότι η συγκεκριμένη πρόταση έχει γίνει δύο φορές: η μία από τον Αντώνη Σαμαρά και μία από τον Αλέξη Τσίπρα.

Κοινός παρονομαστής και των δύο προτάσεων, η εκτίμηση ότι τα επαγγελματικά προσόντα και το εν γένει βιογραφικό του Άρη (επικοινωνιολόγος, νυν πολιτικός αναλυτής μεγάλου οίκου των ΗΠΑ σε θέματα νοτιοανατολικής Ευρώπης, θητεία στο υπουργείο Πολιτισμού, επαφές παγκόσμιου κύρους, διεθνής δραστηριότητα κ.ά.) θα βοηθούσαν στην επανατοποθέτηση (repositioning επί το… λαϊκότερο) της Ελλάδας στον παγκόσμιο γεωπολιτικο-οικονομικό χάρτη.

Επομένως, το παράδοξο δεν είναι που ο Σπηλιωτόπουλος προτάθηκε για το συγκεκριμένο αξίωμα δύο φορές από δύο διαφορετικές κυβερνήσεις. Το οξύμωρο είναι ότι ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, δεν έχει βάλει την υπογραφή του στο σχετικό Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο λέγεται ότι απλώς δεν πρόλαβε λόγω των πρόωρων εκλογών να υπογράψει ο προκάτοχός του Κάρολος Παπούλιας. Μήπως πράγματι είχε φόρτο εργασίας…

Και χτυπήματα κάτω από τη ζώνη
Κατά καιρούς, ο Άρης έχει δεχθεί ποικίλες επιθέσεις, είτε πολιτικές είτε για τις εκ διαμέτρου αντίθετες με τους επιτιθέμενους απόψεις του για τον τρόπο που κινείται, που ντύνεται, που φέρεται! Κάποιους ενοχλούσαν τα φουλάρια που φορούσε, η φόρμα του σκι, το εντυπωσιακού χρώματος κοστούμι του, οι συνεχείς επισκέψεις του στη Μύκονο και άλλα. Ακόμη και η φιλία του με κάποιους επιχειρηματίες, όπως ο Γιώργος Μελισσανίδης, ενόχλησε τους επιτιθέμενους αντιπάλους του, που προφανώς είχαν άλλη ποδοσφαιρική προτίμηση.

Πρόσφατα δέχτηκε επίθεση από εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας, η οποία εμμέσως πλην σαφώς τον ενέπλεκε σε γνωστές ετήσιες ίντριγκες και ξεφαντώματα στη Μύκονο. Επειδή η «φωτογράφηση» του Άρη Σπηλιωτόπουλου με τον τίτλο «Η ιστορία του “Α”», απομένει να δούμε αν ο θιγμένος θα σηκώσει το γάντι και θα ζητήσει δικαστικά πλέον την απάντηση στο δημοσίευμα…