ΑΕΚ είναι…

Αυτά δεν ήταν απλά τα εγκαίνια ενός καινούργιου γηπέδου, που έγινε στην Ν. Φιλαδέλφεια, ήταν μία επανασύνδεση του ομφάλιου λώρου του τώρα με το χτες του Ελληνισμού και ειδικότερα του προσφυγικού Ελληνισμού.

Διότι ΑΕΚ είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα. Αυτό ήταν το κεντρικό μήνυμα των εγκαινίων του νέου της γηπέδου. ΑΕΚ είναι ρίζες που κόπηκαν βίαια στην Ανατολία και ξαναφύτρωσαν στην μητέρα πατρίδα, κάπου εκεί στις όχθες του Ποδονίφτη.

ΑΕΚ δεν είναι μπάλα, ποδόσφαιρο. Είναι το μέσον της συλλογικής μνήμης, που όλο τείνει προς μεθοδευμένη εξαφάνιση.

ΑΕΚ είναι η «ανάσταση νεκρών» της δευτέρας παρουσίας των προσφύγων, σε μία μυσταγωγική βραδιά επικοινωνίας πνευμάτων.

ΑΕΚ είναι η καταφρονεμένη γερόντισσα που είδε την παλιά Νέα Φιλαδέλφεια να γκρεμίζεται και ζούσε με την προσμονή να την ξαναδεί να χτίζεται. Ήταν το τελευταίο δώρο της ζωής της.

ΑΕΚ είναι οι στίχοι του Πυθαγόρα «μα, το βράδυ που’ ρχεται, τ’ όνειρο μας παίρνει, στην Πέργαμο μας φέρνει και στον Μαρμαρά».

ΑΕΚ είναι ένα σημασιακό μάγμα ακατάβλητης δύναμης και παραδοσιακής πονεμένης μουσικής, «για τα εκπληρώσει την συνέχεια της ύπαρξής της» για να παραφράσουμε τον Αριστοτέλη.

ΑΕΚ είναι μία πιρουνιά στην… γροθιά των συμβιβασμένων με τι επιταγές του σήμερα για περισσότερο Hollywood  και λιγότερο έως καθόλου, συναίσθημα.

ΑΕΚ είναι ένα πνιγμένο «ευχαριστώ» του Κώστα Νεστορίδη να ακούγεται σαν κορόνα της Μαρίας Κάλας.

ΑΕΚ είναι η ενδόμυχη ροή προς την απελευθέρωση.

ΑΕΚ από ιδρύσεώς της είναι πέραν της αφηρημένης έννοιας «ιδεολογία», μία σύνθεση ιδεών αλλαγής της κοινωνίας, για να παραφράσουμε τον Κόμη Αντουάν Ντεστίτ ντε Τρασί.

ΑΕΚ είναι υπεράνω προσώπων.

ΑΕΚ είναι η διττή απεικόνιση, ορατή και αόρατη. Είναι το σύμβολο της πνευματικής νίκης, που επιτρέπει στον άνθρωπο να πετάει, άρα να ονειρεύεται, αλλά και το σύμβολο της Ορθοδοξίας που κράτησε ανέπαφο το συνεκτικό του Ελληνισμού.