Αγοράζουμε χρόνο για να περάσει… σβηστός ο κορωνοϊός από την Ελλάδα

Όποιον Έλληνα κι αν ρωτήσεις, θα σου εξομολογηθεί ότι νιώθει να έχει περάσει κοντά ένας αιώνας από τη στιγμή που η παγκόσμια υγειονομική περιπέτεια του κορωνοϊού χτύπησε και τη δική του εξώπορτα και στρογγυλοκάθισε στο ρουστίκ σαλονάκι με τα σεμέν της γιαγιάς. Κι όμως, είναι μόλις ένας μήνας που έχει αρχίσει να μας απειλεί ο SARS-CoV-2 τόσο άμεσα και μέσα στην… έδρα μας, αφού το πρώτο επιβεβαιωμένο κρούσμα καταγράφηκε επισήμως στις 26 Φεβρουαρίου και ο πρώτος θάνατος στις 12 Μαρτίου.

Πολλά άλλαξαν σε αυτές τις 30 και κάτι ημέρες. Το κυριότερο; Η καθολική καραντίνα που προσομοιάζει με συνθήκες πολέμου ή στρατιωτικού νόμου και όχι οι μάχες στα σούπερ μάρκετ για ένα πακετάκι αντισηπτικά μαντιλάκια. Αυτά τα είχαμε δει και το καλοκαίρι του 2015, όταν στοκάραμε χαρτιά υγείας και μακαρόνια φοβούμενοι τον ιό της εξόδου από το ευρώ.

Πολλά περισσότερα θα αλλάξουν από ’δώ και πέρα. Όχι τόσο η διαχείριση μίας αλλόκοτης καθημερινότητας, όσο η επόμενη μέρα μιας οικονομίας, η οποία πάνω που είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα της βήματα σε όρθια στάση, αναμένεται να ξαναπέσει στο καναβάτσο χτυπημένη αλύπητα. Ας μείνουμε, όμως, εδώ με τις δυσοίωνες προβολές στο μέλλον και ας επικεντρωθούμε στο παρόν, στο σήμερα. Ούτε καν στην επόμενη εβδομάδα.

Ανεξάρτητα του πόσο μειλίχια μας ενημερώνει –και ορθά πράττει– κάθε απόγευμα ο ΕΟΔΥ, τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Σχεδόν το ομολόγησε ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του την περασμένη Κυριακή, ο οποίος αφού ανακοίνωσε την απαγόρευση της κυκλοφορίας σε όλη την επικράτεια, συμπλήρωσε ότι «είναι ίσως το τελευταίο βήμα μιας οργανωμένης δημοκρατικής πολιτείας που πρέπει να γίνει εγκαίρως, για να μη γίνει μάταιο». Μπορεί να μη θέλουμε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, αλλά τη στιγμή που μιλάμε έχουν χρησιμοποιηθεί σχεδόν όλα τα διαθέσιμα όπλα στον πόλεμο κατά του «αόρατου», όπως χαρακτηρίστηκε, εχθρού. Συμβαίνει, μάλιστα, το εξής παράδοξο: σε μία περίοδο φρενήρους τεχνολογικής εξέλιξης το παγκόσμιο επιστημονικό δυναμικό παλεύει να καταπολεμήσει τον πανδημικό εισβολέα σε συνθήκες ιπποκράτειας ιατρικής. Αποδεδειγμένα αποτελεσματική φαρμακευτική αγωγή δεν υπάρχει, το εμβόλιο αναζητείται και δεν θα είναι διαθέσιμο για πολλούς μήνες, οι επιπλοκές της νόσου όπως αυτή της θρόμβωσης που σκότωσε τον 42χρονο Γερμανό καθηγητή στην Κρήτη ακόμη ιχνηλατούνται, οπότε το μόνο σίγουρο γιατρικό για την ώρα είναι να αγοράσουμε χρόνο. Πολλώ δε μάλλον που όπως λένε οι ειδικοί μπαίνουμε στις δύο κρίσιμες εβδομάδες του πολέμου. Τώρα είναι που δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός της πολιτείας. Τώρα είναι που δεν επιτρέπονται τα λάθη του επιστημονικού προσωπικού. Τώρα είναι που δεν συγχωρείται ο ωχαδερφισμός και το «έλα, μωρέ…» των πολιτών. Τώρα είναι, τελικά, η ώρα της καθάριας πολιτικής συναίνεσης σαν να είχε η χώρα να λογαριαστεί έναν σάρκινο στρατιωτικό εισβολέα.

Και επειδή πολλά ακούστηκαν τις τελευταίες ημέρες για ξεκαθαρίσματα πολιτικών λογαριασμών όταν σβήσει η υγειονομική κρίση, καλά θα κάνουν οι όψιμοι Κολοκοτρώνηδες να κρατήσουν τα γιαταγάνια τους στα θηκάρια. Αφενός διότι τα ράμματα στη γούνα των ευθυνών είναι διαχρονικά και διαπαραταξιακά. Αφετέρου γιατί ο αντίπαλος μπορεί να το έχει πιο μακρύ… Το γιαταγάνι…