Ακόμη ένα «όχι» σε πολυνομοσχέδιο της φτώχειας!

Άρθρο του Νίκου Νικολόπουλου (*) 

Επί οκτώ χρόνια αρνούμαι τις πολιτικές της διαρκούς λιτότητας. Πάντα έλεγα ότι δεν πρόκειται για πολιτικές που μπορούν να βγάλουν την Ελλάδα από το τέλμα της ύφεσης και του χρέους και πάντα πίστευα πως ούτε η τακτοποίηση των δημοσίων οικονομικών έχει κάποια σχέση με μισθούς και συντάξεις, ούτε η μείωση του χρέους μπορεί να προέλθει από το στράγγισμα της τσέπης των πολιτών.

Ούτε και θυμάμαι πια πόσες φορές έχω ψηφίσει «όχι» σε πολυνομοσχέδια σαν και αυτό που πάλι έχουμε μπροστά μας.

…Πόσες φορές έχω τονίσει πως αυτού του είδους η «θεραπεία» που υποβάλλεται στη χώρα από ξένους δανειστές και ντόπιους κυβερνήτες, είναι τοξική και τελικά οδηγεί στον θάνατο.

…Πόσες φορές έχω επισημάνει ότι η τακτοποίηση των δημοσιονομικών μεγεθών μπορεί να γίνει με μείωση σπατάλης, μείωση γραφειοκρατίας και πάταξη της διαφθοράς, και η μείωση του χρέους, μόνο μέσω πολιτικών ανάπτυξης.

Δυστυχώς, οκτώ χρόνια μετά, όλα εξακολουθούν να γίνονται όπως… δεν πρέπει!

Φτάνουμε στο τέλος του μνημονίου, λέει η κυβέρνηση. Πράγματι. Φτάνουμε. Με τι αντάλλαγμα όμως;

Όσα υπέστη επί οκτώ χρόνια ο λαός και όσα θα υποστεί και στη συνέχεια, βάσει και του νόμου που συζητάμε, αποτελούν δίκαια ανταλλάγματα αυτής της εξόδου; Ασφαλώς και όχι. Η προσωπική μου αποτίμηση είναι αρνητική. Και αρνητικές, δυστυχώς, είναι και οι προβλέψεις μου για τη συνέχεια.

Το αφήγημα περί εξόδου στις αγορές δεν με αγγίζει καθόλου. Δεν το θεωρώ καν… αφήγημα. Τι πάει να πει ότι θα δανειζόμαστε από τις αγορές; Ότι, δηλαδή, πάλι θα έχουμε ανάγκη από δανεικό χρήμα και ότι πάλι θα πληρώνουμε τόκους και επιτόκια; Αυτή είναι η επιτυχία μας; Όχι βέβαια!

Tο ζήτημα για τον ελληνικό λαό είναι από ποιον θα… δανείζεται η χώρα ή αν αυτή η χώρα αναπτύσσεται, δημιουργεί θέσεις εργασίας και παράγει πλούτο.

Να λοιπόν που έχουμε μπροστά μας ένα πολυνομοσχέδιο με πολλά και σοβαρά ελαττώματα.

Με μία ακόμα πρόβλεψη εγγύησης ύψους 25 δισ. σε κρατική περιουσία. Με τη δυνατότητα των τραπεζών να ξεπουλάνε ακόμα περισσότερα δάνεια σε funds, με το νέο «ψαλίδι» σε συντάξεις, με τους φόρους να παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη για να καλύπτονται τα τεράστια υπερ-πλεονάσματα και, φυσικά, με τους μισθούς να παραμένουν καθηλωμένοι, με τον ΕΝΦΙΑ να παραμένει, και όλα αυτά τα περιοριστικά μέτρα που επί οκτώ χρόνια τώρα, μέρα τη μέρα και χρόνο τον χρόνο φορτώνονταν στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Η απλοϊκή ερώτηση είναι: Αφού βγαίνουμε από τα μνημόνια, γιατί δεν καταργούνται όλοι αυτοί οι ανίεροι φόροι; Γιατί δεν χαμηλώνει η τιμή της βενζίνης; Γιατί δεν μειώνεται ο ΦΠΑ; Γιατί δεν αυξάνεται ο βασικός μισθός; Γιατί δεν σταματά το κούρεμα των συντάξεων;

Πείτε, κύριοι της κυβέρνησης, ότι από την 1η του χρόνου ανεβαίνει ο βασικός μισθός στα 750 ευρώ! Μπορείτε; Προφανώς όχι!

Και δεν μπορείτε, γιατί έχουμε δεσμευτεί ως χώρα σε πλεονάσματα που δυστυχώς δεν θα βγαίνουν από ανάπτυξη, αλλά από… φτώχεια!

Αλλά και η αντιπολίτευση ας μη μιλάει αβασάνιστα για μειώσεις φόρων και θέσεις εργασίας. Πού θα τις βρει τις θέσεις εργασίας; Θα τους προσλάβει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο γραφείο του ή στις οικογενειακές οφ σορ επιχειρήσεις;

Και πώς θα μειωθούν φόροι; Θα πληρώνει τη διαφορά ο Κυριάκος;

Ας μην υποτιμά τόσο πολύ τη νοημοσύνη του κόσμου, ιδίως μετά από οκτώ χρόνια.

«Η ΑΠΛΟΪΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ, ΕΙΝΑΙ: ΑΦΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΝΙΕΡΟΙ ΦΟΡΟΙ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΧΑΜΗΛΩΝΕΙ Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΒΕΝΖΙΝΗΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ Ο ΦΠΑ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΜΙΣΘΟΣ; ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΕΩΝ;»

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης αρκεί μόνο να πει αυτό: Συμφωνεί ή όχι, δεσμεύεται η χώρα από τα πλεονάσματα που έχουν συμφωνηθεί; Αν ναι, τότε τελειώνει η συζήτηση εδώ. Καμία μείωση φόρων και καμία ουσιαστική αλλαγή δεν μπορεί να κάνει ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε κάποιος άλλος.

Εκτός και αν η Ν.Δ. υποστηρίξει πως δεν δεσμεύεται από τη συμφωνία με τους δανειστές και ότι θα την καταργήσει εφόσον γίνει κυβέρνηση… Μπορεί να το κάνει; Σιγά μην το κάνει…

Και μόνο το γεγονός πως υπήρξα και παραμένω ο μόνος που παραιτήθηκε από υπουργική θέση, αρνούμενος μέχρι και σήμερα τις μνημονιακές απαιτήσεις, δείχνει πολλά.

Είμαι βέβαιος ότι στο τέλος της ημέρας, και παρά τους πολλούς παραμορφωτικούς καθρέπτες, ο καθείς εξ ημών κρίνεται για αυτά που κάνει και για το εάν συμφωνούν με αυτά που λέει.

Έτσι θα γίνει και τώρα, ανεξάρτητα από την τύχη του συγκεκριμένου πολυνομοσχεδίου, που φαντάζομαι ότι θα ψηφιστεί από την κυβερνητική πλειοψηφία.

Όχι όμως και από εμένα. Εγώ θα πω ένα ακόμα «όχι». Θα παραμείνω ξεροκέφαλος και ασυμβίβαστος… ΕΔΩ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ.

(*) Ο Ν. Νικολόπουλος είναι ανεξάρτητος βουλευτής και πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος