Άλλη πολιτική, αλλιώς «αντίο» αυτοδυναμία

Πάει κι αυτό! Με τον αβερωφικό Κωνσταντίνο Τασούλα υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας και τον λαϊκό δεξιό Νικήτα Κακλαμάνη να εκλέγεται με σχεδόν 250 ψήφους Πρόεδρος της Βουλής, για τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη μοιάζει να κλείνει ένας κύκλος κομματικής εσωστρέφειας που αφορούσε και την «Ποταμοποίηση» της παράταξης που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το επόμενο… κοσκινάκι που αναμένεται να απασχολήσει λίαν συντόμως τον νεοδημοκρατικό οργανισμό είναι η αναδόμηση –που έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου– του κυβερνητικού σχήματος ο οποίος κατά πληροφορίες θα είναι ευρύς και θα υπουργοποιηθούν κατά… προτεραιότητα κάποιοι από τους original «γαλάζιους» βουλευτές κι όχι εκείνοι που έχουν μεταγραφεί εδώ και χρόνια στην κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία προερχόμενοι από το «όλον ΠΑΣΟΚ».

Όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκετά από τα στελέχη τρέχουν προληπτικά στους… ράφτες τους ώστε μία πιθανή αναβάθμιση να τους βρει με νέο κοστούμι. Αυτό ωστόσο το γεγονός είναι παρατηρημένο ότι συνοδεύεται και από μία τρόπον τινά λευκή απεργία, όπου τα υπουργικά μολύβια κατεβαίνουν και το κυβερνητικό έργο ακινητοποιείται έως ότου ο πρωθυπουργός-«προπονητής» ανακοινώσει ποιοι «παίκτες» θα μπουν στο τερέν και ποιοι θα ζεστάνουν τον πάγκο.

Δυστυχώς για τη Νέα Δημοκρατία δεν υφίσταται η πολυτέλεια του χρόνου που θα επέτρεπε καθυστερήσεις των σχεδιασμένων κυβερνητικών δράσεων ή λάθος επιλογές είτε σε πρόσωπα είτε σε ασκούμενες πολιτικές. Κι αυτό διότι εκτός από την παγκόσμια αβεβαιότητα που γεννά η αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ και τις μόνιμες προκλήσεις για την Ελλάδα από το μέτωπο των εθνικών θεμάτων (βλ. Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό και Μακεδονικό όπου οι αμετανόητοι Σκοπιανοί θεωρούν άλυτο το ονοματολογικό παρά την κάκιστη Συμφωνία των Πρεσπών), υπάρχει και η συνθήκη κατακερματισμού στην οποία βρίσκεται το εγχώριο πολιτικό σύστημα η οποία είναι από μόνη της μία αβεβαιότητα.

Μπορεί κάποιοι κυβερνητικοί στην Ηρώδου Αττικού και στην οδό Πειραιώς να χαμογελούν βλέποντας τα πρώτα (και αρκετά σε αριθμό) γκάλοπ για το 2025, θεωρώντας πως όλα βαίνουν καλώς επειδή η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να διατηρεί τη δημοσκοπική πρωτιά και με απόσταση σχετικής ασφάλειας από το ΠΑΣΟΚ που έρχεται δεύτερο. Πρόκειται για την αφ’ υψηλού ανάλυση των πολιτικών εξελίξεων που ανάγεται στην εποχή που όλα θα καθαγίαζε το περίφημο 41%. Μόνο που τώρα το 41% έχει κατρακυλήσει στα όρια του 25%, το ελληνικό πολιτικό σύστημα έχει ιταλοποιηθεί στο μοντέλο του «ενάμιση κόμματος» και σε τέτοιο περιβάλλον κατακερματισμού η επίτευξη της αυτοδυναμίας είναι σαν την Αλεξάνδρεια του Καβάφη: αποχαιρέτησέ την που τη χάνεις!

Με 9-10 κόμματα να εμφανίζονται αυτή τη στιγμή να πετυχαίνουν την είσοδό τους στη Βουλή, αν αύριο γίνονταν εκλογές, είναι αυτονόητο ότι εφόσον στην κυβέρνησης θέλουν να δουν καλύτερες επιδόσεις και επιδοκιμασία του κόσμου στις πολιτικές που ασκεί το Μαξίμου, θα πρέπει να υιοθετήσουν άλλη πολιτική. Άλλη πολιτική ώστε τους θετικούς μακροοικονομικούς δείκτες και τους διθυράμβους των αγορών να τους δουν και οι πολίτες στην τσέπη τους και στα ράφια του σούπερ μάρκετ. Άλλη πολιτική όπου οι μειοψηφίες δεν θα τυραννούν τις πλειοψηφίες. Και βεβαίως άλλη σθεναρή πολιτική σε όσους εποφθαλμιούν τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Μόνο που για να συμβεί αυτό θέλει κόπο κι όχι «ποντάρισμα» στον… δημοσκόπο. Αντέχει η κυβέρνηση να τον καταβάλει; Ιδού η απορία.