Αμυντική Συμφωνία με Γαλλία: Δεν μπορεί πλέον να «μπουκάρει» στα νησιά μας ο «Σουλτάνος»

Η Αμυντική Συμφωνία της Ελλάδας με τη Γαλλία εκτός τού ότι προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια στη χώρα μας, προκάλεσε τεράστιο εκνευρισμό στην Τουρκία, καθώς για πρώτη φορά υπάρχει έμπρακτη απάντηση αμφισβήτησης του περιβόητου αφηγήματος της «Mavi Vatan», δηλαδή τη «Γαλάζιας Πατρίδας». Και το χειρότερο είναι ότι δεν αμφισβητεί εμπράκτως μόνο η Ελλάδα, αλλά και η Γαλλία που υπέγραψε τη συμφωνία. Και φυσικά, όλα γίνονται χειρότερα, καθώς την Ελληνογαλλική συμφωνία χαιρέτισαν και οι ΗΠΑ, αλλά και η Ε.Ε.

Η Γαλλία του Μακρόν, καθώς η Ε.Ε. δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί απολύτως τίποτα, είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που δραστηριοποιείται στρατιωτικά στη Μεσόγειο, αντιμάχεται τον τουρκικό ισλαμισμό και διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με την Αθήνα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Και με την Αμυντική Συμφωνία σε συνδυασμό με την αγορά των τριών φρεγατών Belharra και των 24 Rafale, η Ελλάδα αποκτά το πάνω χέρι στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Η Τουρκία δεν έχει τέτοια οπλικά συστήματα, ενώ με τις φυλακίσεις στρατιωτικών ο Ερντογάν έχει καταφέρει να αποψιλώσει και την αεροπορία και το ναυτικό.

Ο εκνευρισμός της Άγκυρας έγινε κατανοητός ακόμη και από τους πλέον αδαείς, καθώς πέραν των λεονταρισμών, η ανακοίνωση που διάβασε η εκπρόσωπος Τύπου του τουρκικού υπουργείου Άμυνας ναι μεν κάνει λόγο για ΑΟΖ για εσωτερική κατανάλωση της Τουρκίας, αλλά το βασικό είναι ότι προσπαθεί να πείσει τους Τούρκους πολίτες πως οι ένοπλες δυνάμεις είναι έτοιμες να υπερασπιστούν την τουρκική κυριαρχία, λες και οι Έλληνες με τους Γάλλους θα πήγαιναν να πάρουν την Κωνσταντινούπολη… Οι δε λεονταρισμοί των Τούρκων αξιωματούχων προκαλούν τον γέλωτα, όπως η δήλωση του συμβούλου του Τούρκου Προέδρου, του Μεσούτ Χακί Κασίν, τον Σεπτέμβριο του 2020, ότι «η Τουρκία θα βουλιάξει το αεροπλανοφόρο Σαρλ ντε Γκολ».

Η αλήθεια είναι ότι για πρώτη φορά εδώ σχεδόν και μία 20ετία ο Ερντογάν είναι τόσο πιεσμένος. Και στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Στην Ουάσιγκτον αναζητούν αφορμές για να πλήξουν την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν. Και δεν δυσκολεύονται να τις βρουν. Προ ολίγων 24ώρων δέκα Αμερικανοί γερουσιαστές και των δύο κομμάτων, με επικεφαλής τούς Κρις Βαν Χόλεν (μέλους της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας) και Τζέιμς Λάνγκφορντ, έστειλαν επιστολή στον Τζο Μπάιντεν, με την οποία ζητούν την αυστηρή αντιμετώπιση του «Σουλτάνου», για πρακτικές καταστολής της δημοκρατίας στην Τουρκία με αφορμή τη στάση του έναντι του φιλοκουρδικού κόμματος HDP. Την ίδια ώρα η αμερικανική κυβέρνηση απειλεί με περισσότερες κυρώσεις (λόγω των S-400) κι απέστειλε τελεσίγραφο, όπως απομακρυνθούν οι τούρκικες δυνάμεις από τη Λιβύη. Και οι αμερικάνικες κυρώσεις δεν έχουν επιπτώσεις μόνο στο ότι η Τουρκία δεν παίρνει τα αμερικάνικα αεροσκάφη, αλλά δεν μπορούν να προμηθευθούν από πουθενά όπλα, καθώς οι Αμερικάνοι έχουν αποστείλει τελεσίγραφα σε όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ πως «όποιος πουλήσει όπλα στην Τουρκία θα υποστεί τις ίδιες κυρώσεις». Και καμία χώρα δεν θέλει να παγώσει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, εν μέσω πανδημίας, για να ικανοποιήσει τις τρέλες του Ερντογάν.

 Έρευνα για τους Γκρίζους Λύκους

Νωρίτερα, σε μία κίνηση επίσης εμπνευσμένη από αντίστοιχες στην Ευρώπη (Αυστρία, Γαλλία, Γερμανία), η ομοσπονδιακή Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ ενέκρινε και προώθησε στη Γερουσία τροπολογία που καλεί τον επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Άντονι Μπλίνκεν, να υποβάλει έκθεση που θα αξιολογεί εάν οι «Γκρίζοι Λύκοι» της Τουρκίας (ουσιαστικά, η οργάνωση νεολαίας του συμπολιτευόμενου Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης τού Ντεβλέτ Μπαχτσελί) πληρούν τα κριτήρια για να χαρακτηριστούν ως ξένη τρομοκρατική οργάνωση. Η αντίδραση του Ερντογάν να χαρακτηρίσει ως χώρα-τρομοκράτη τις ΗΠΑ, μάλλον έκανε τα πράγματα ακόμη χειρότερα.

Το ακροβατικό παιχνίδι του Τούρκου Προέδρου μεταξύ Δύσης και Ρωσίας για την απόσπαση των μεγαλύτερων δυνατών ανταλλαγμάτων και από τις δύο πλευρές δείχνει να μη λειτουργεί πια. Ένας λόγος για αυτό είναι βέβαια η δεινή οικονομική κατάσταση της γείτονας, που δίνει μεγαλύτερη μόχλευση στις ελεγχόμενες από τη Δύση αγορές. Και όμως, ο Τούρκος Πρόεδρος επιμένει, για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, στην ανορθόδοξη πολιτική της μείωσης των επιτοκίων παρά τη σοβούσα συναλλαγματική κρίση.

Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τις σκιές στις ρωσοτουρκικές σχέσεις, που μειώνουν τα συνολικά περιθώρια ελιγμού τού Ερντογάν. Παρά την τρίωρη διάρκειά της, η συνάντηση Πούτιν-Ερντογάν στο Σότσι έληξε χωρίς κοινές δηλώσεις, ή κοινό ανακοινωθέν – γεγονός ενδεικτικό της αδυναμίας εξεύρεσης συγκλίσεων. Η ρωσική πλευρά είναι βεβαίως ευτυχής να τονίζει θετικά βήματα, όπως η επικείμενη λειτουργία του πυρηνικού σταθμού του Ακουγιού και η έναρξη διαπραγμάτευσης για την κατασκευή άλλων δύο στην Τουρκία, όμως αυτά περισσότερο υπογραμμίζουν την εξάρτηση της γείτονας, παρά την ισοτιμία της διμερούς σχέσης. Το χειρότερο είναι ότι ακόμη και χώρες που υποτίθεται τις ελέγχει η Τουρκία, όπως το Αζερμπαϊτζάν, αρνούνται να αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος των Τουρκοκυπρίων.

Στο εσωτερικό ο Ερντογάν ημέρα με την ημέρα χάνει πόντους, καθώς η οικονομική κρίση οδηγεί σε απόγνωση και σε φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερους πολίτες της μεσαίας τάξης. Ήδη οι φτωχοί τρέφονται από τα συσσίτια των δήμων, ενώ είναι γνωστό τοις πάσι ότι σε Άγκυρα και Κωνσταντινούπολη οι δήμοι έχουν ανοίξει φούρνους που πωλούν ψωμί σε μισή τιμή και οι ουρές είναι ατελείωτες.

 

Την τύχη του Μεντερές

Τελευταία έχουν πολλαπλασιαστεί οι αναλυτές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, που προβλέπουν πως ο Ερντογάν θα έχει το τέλος τού Αλί Αντνάν Μεντερές, του πρωθυπουργού (1950-1960) που θανατώθηκε διά απαγχονισμού το 1961. Το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη, κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβριανά». Τελικά, καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο διά απαγχονισμού, καταδίκη η οποία εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά, εκεί που κρατείται τώρα ο Οτσαλάν.

Ο Αντνάν Μεντερές υπήρξε ο υποκινητής και ενορχηστρωτής του πογκρόμ της 6^ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 στην Κωνσταντινούπολη κατά κυρίως των Ελλήνων, αλλά και Αρμένιων και Εβραίων, που έμεινε στην ιστορία με την ονομασία «Σεπτεμβριανά». Κατά τη διάρκεια του πογκρόμ υπήρξαν δολοφονίες, διαπράχθηκαν πολλοί βιασμοί, εμπρησμοί και καταστροφές σπιτιών και επιχειρήσεων και εδιώχθησαν εκατοντάδες Έλληνες από την Πόλη. Τα γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955 υπήρξαν η αρχή του τέλους για τον Μεντερές. Από τότε άρχισε να εμφανίζεται η πρώτη οργανωμένη αντιπολίτευση μέσα στο ίδιο το Δημοκρατικό Κόμμα, που έφθασε μέχρι τις αποσκιρτήσεις στελεχών και τη δημιουργία ενός νέου κόμματος, του «Κόμματος της Ελευθερίας» (Νοέμβριος 1958). Επιπλέον υπήρχε η οξεία αντιπολίτευση από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα. Η κυβέρνηση Μεντερές αντέδρασε με τη λήψη αυστηρών μέτρων ενάντια στην αντιπολίτευση, με λογοκρισία του Τύπου, με φυλακίσεις δημοσιογράφων και με οργανωμένα επεισόδια «αγανακτισμένων πολιτών» εναντίον ηγετών της αντιπολιτεύσεως. Όλα αυτά δημιούργησαν πολλές αντιδράσεις, ιδίως ανάμεσα στις τάξεις των διανοουμένων και των φοιτητών. Αλλά και οι στρατιωτικοί, οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους θεματοφύλακα των κεμαλικών παραδόσεων, στράφηκαν εναντίον του. Κατάσταση περίπου ίδια με αυτήν που βρίσκεται σήμερα ο Ερντογάν…

Με δεδομένο ότι η προσεχής 5ετία θα τελειώσει χωρίς τον Ερντογάν, η Ελλάδα οχυρώθηκε για να μην έχει την ευκαιρία ο «Σουλτάνος» να «μπουκάρει» σε έδαφος (νησί) της ελληνικής κυριαρχίας, αφού θεωρείται βέβαιο ότι η Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ δεν πρόκειται να επέμβουν.

Επίσης, με δεδομένο ότι δηλώσαμε ως κράτος ότι δεν μας ενδιαφέρει η εξόρυξη υδρογονανθράκων στην ελληνική ΑΟΖ, οι Τούρκοι θα κάνουν βόλτες, αλλά μέχρι εκεί. Στα 6 μίλια δεν θα μπορούν να εισβάλουν μετά τη συμφωνία. Ο Μακρόν και ο Μητσοτάκης εξασφαλίζουν τα ενδεχόμενα αυτά, τα οποία είναι… ακριβούτσικα, αλλά μπροστά σε μια σύρραξη κατανοητά.

Αν μάλιστα η συμφωνία συμπεριελάμβανε και δουλειές για τις ελληνικές εταιρείες, όπως τα ναυπηγεία, η ΕΑΒ, και άλλες εταιρείες που μπορούν να έχουν συμμετοχή στην κατασκευή, συντήρηση, και προμήθεια ανταλλακτικών, τότε -πέραν του γεγονότος ότι θα υπήρχε σε ελληνικά χέρια κάθε τεχνική υποστήριξη των σκαφών και των αεροπλάνων που προβλέπεται στη συμφωνία-, και το οικονομικό όφελος αλλά και η αγορά εργασίας θα ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο.