« Αν μας αγαπάτε, δώστε λίγο χώρο και σε μας»

«Συγχαρητήρια! Το παιδί σας είναι θηλυκό», αναφώνησε ο γιατρός στον πατέρα μου, ένα ζεστό ξημέρωμα του Σεπτέμβρη, δεν θυμάμαι ποιας χρονιάς. Ήταν τόσο χαρούμενος που έκανε κόρη, που έπεισε τον εαυτό του ότι θ’ αποκτήσει και δεύτερη. Τελικά, στην επόμενη προσπάθεια, απέκτησε γιο.

γράφει η Εύα Διαμαντή

Είμαι ένα τυχερό θηλυκό. Γεννήθηκα σε μια χώρα δημοκρατική. Σε μια οικογένεια στοργική. Σε ένα σπίτι, με γέλια, παιχνίδια, χορούς, ωραίες μυρωδιές και… όρια. Η μητέρα μου με έμαθε να σέβομαι, να είμαι τυπική, επιμελής, να διεκδικώ ό,τι μου ανήκει, χωρίς όμως να απλώνω τα πόδια μου πέρα από εκεί που έφτανε το πάπλωμα. Ακριβώς όπως τη δίδαξαν κι εκείνη.

 

Όσο μεγαλώνω και καθαρίζει η κρίση μου, τόσο με φοβίζουν οι σκέψεις μου. Φαντάσου να είχα γεννηθεί, π.χ., στο Ισλαμαμπάντ ή στη Συρία ή κάπου στην Αφρική ή σε κάποια τουρκική επαρχία στα βάθη της Ανατολής. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είχα μικροπαντρευτεί από προξενιό κάποιον με τα τριπλάσια χρόνια μου, και στη χειρότερη ίσως να ήμουν ήδη νεκρή, επειδή φάνηκε ο αστράγαλός μου κάτω από το Χιτζάμπ. Δεν θα είχα μορφωθεί. Θα ήμουν σκλάβα μιας κάποιας θρησκείας, που θα μου επέβαλλε να ζω κρυμμένη κάτω από μία μαντήλα, με μοναδικό σκοπό τη συνεχή –μη ηθελημένη– αναπαραγωγή για να καμαρώνει ο άντρας μου.

Ευτυχώς, γεννήθηκα Ελληνίδα και κυρίως… Ευρωπαία.

Ευρωπαία, τελευταία και καταϊδρωμένη. Ήρθε η στιγμή να μιλήσω με αριθμούς που με έκαναν να ντρέπομαι. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου για την Ισότητα των Φύλων (EIGE) που έπεσε στα χέρια μου, η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της βαθμολογήθηκε με 68 στα 100 και η Ελλάδα με 52,5 στα 100, τοποθετώντας την στην τελευταία θέση της κατάταξης. Αυτό που με εξόργισε είναι ότι από το 2010 η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά… από την όπισθεν στην εν λόγω έκθεση, παραμένοντας απολύτως στάσιμη σε ό,τι έχει να κάνει με την έμφυλη ισότητα, κυρίως στους τομείς του χρόνου, του χρήματος, της υγείας, της εξουσίας, της εκπαίδευσης και της απασχόλησης. Για να ακριβολογώ, όσον αφορά το χρήμα, η Ελλάδα τού 2022 εμφανίζει μεγαλύτερες ανισότητες από το 2010 και καταλαμβάνει στρογγυλοκαθήμενη την 26η θέση (γαλαρία) στους τομείς της εξουσίας και της λήψης οικονομικών αποφάσεων.

Βλέπετε, εμείς οι Ελληνίδες τελικά είμαστε καλές στο να κάνουμε κουμάντο μόνο στη λίστα τού σούπερ μαρκετ, γιατί τα δικά μας λεφτά μόνο στα κομμωτήρια και τα νυχάδικα ξέρουμε να τα χαλάμε. Άλλωστε, δεν μας φτάνουν και για παραπάνω. Δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε παραπάνω. Δεν μας εμπιστεύονται για παραπάνω. Και δεν «τσουβαλιάζω», ούτε θα αρχίσω τα τσιτάτα περί φεμινισμού –ουαί κι αλίμονο αν όλοι οι άντρες ήταν τόσο κομπλεξικοί κι ανταγωνιστικοί–, αλλά εδώ μιλάνε οι αριθμοί. Και οι αριθμοί δεν λένε ποτέ ψέματα.

Μη μου πείτε ότι δεν σας έχει τύχει, κυρίες μου, να δουν τα πτυχία σας και να σας πουν, «Έχετε πολύ περισσότερα προσόντα για τη συγκεκριμένη θέση. Θα σας ειδοποιήσουμε», ή το άλλο το αμίμητο που κάποτε ήταν πολύ της μοδός: «Σκοπεύετε να αποκτήσετε σύντομα απογόνους; Γιατί η θέση απαιτεί αφοσίωση και φοβόμαστε πως η δημιουργία οικογένειας θα σας αποσπάσει από τους επαγγελματικούς στόχους σας».

Αυτούς τους πολέμους τούς χάνουμε κάθε μέρα. Θα τους χάνουμε για μια ζωή.

Υπάρχουν και οι πόλεμοι που κερδίζονται όμως. Κερδίζονται, αν πάρεις το μωρό σου αγκαλιά και καταφέρεις να περάσεις μέσα από τις λάσπες, μέσα από τις νάρκες, αποφασισμένη να ζήσεις. Να ζήσεις χωρίς αυτά που ήξερες. Χωρίς το σπίτι που μεγάλωσες. Χωρίς τον άντρα που ερωτεύτηκες. Χωρίς την ασφάλεια που έχτιζες για σένα και τους γύρω σου λιθαράκι-λιθαράκι. Να ζήσεις, φτιάχνοντας τα πάντα από το απόλυτο μηδέν. Σε μια χώρα που δεν ξέρεις. Με γλώσσα και συνήθειες που δεν καταλαβαίνεις. Να ζήσεις με αξιοπρέπεια. Ελεύθερη. Σε έναν τόπο που για σένα δεν υπολόγισε τα σύνορα. Για σένα, Ουκρανή φίλη μου, που μπορεί ακόμα να μην είσαι Ευρωπαία, αλλά είσαι δυνατή και τυχερή σαν κι εμένα, γιατί είσαι ζωντανή.

Οι υπόλοιπες φίλες μου δεν ήταν τόσο τυχερές. Από τη Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη, το Αφγανιστάν… κάποιες εγκλωβίστηκαν στα συνοριακά συρματοπλέγματα με κάννες να τις σημαδεύουν μαζί με τα μωρά τους, κι άλλες θαλασσοπνίγηκαν προσπαθώντας όσο κι εσύ. Μόνο που εκείνες βρήκαν την απόλυτη ελευθερία, φιλώντας σταυρωτά τον θάνατο. Εσύ θα την αποκτήσεις, όταν θα κοιμίσεις το παιδί σου και θα ξαπλώσεις στο κρεβάτι σου, ξέροντας ότι καμία σειρήνα δεν θα σε ταράξει ξανά.

Είμαστε κόρες. Είμαστε αδελφές. Είμαστε σύντροφοι. Είμαστε σύζυγοι. Είμαστε μητέρες. Είμαστε εργαζόμενες. Είμαστε η δύναμη που έχουμε μέσα μας.

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ, ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΥ…

“Πίσω από κάθε σπουδαία γυναίκα, δεν κρύβεται ποτέ κανένας άντρας .

Είναι πάντα μόνη της”

                                           Κικ΄ή Δημουλά