(Ανα)γεννημένοι την 7η Ιουλίου

Με το «Βατερλό» των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, ο κινηματόγραφος έχει καταπιαστεί ουκ ολίγες φορές. Είναι, ωστόσο, γεγονός ότι μια από τις σπουδαιότερες απόπειρες της εβδόμης τέχνης να προσεγγίσει την πολιτικο-κοινωνική ουλή που παραμένει διακριτή στη νόηση των Αμερικανών, είναι η ταινία-ορόσημο «Γεννημένος την 4η Ιουλίου».

Σε αυτήν, ο διάσημος σκηνοθέτης της, ο Όλιβερ Στόουν, χρησιμοποίησε ως σεναριακό καμβά την αληθινή ιστορία του βετεράνου Pον Kόβιτς, του ανθρώπου που γύρισε παραπληγικός από το θέατρο ενός παράλογου πολέμου, ο οποίος όταν διαπίστωσε ότι η χώρα του τον αντιμετωπίζει ως παρία εκείνος εξελίχθηκε σε έναν παθιασμένο ειρηνιστή που πάλεψε από μία αναπηρική καρέκλα για να αλλάξει τα δεδομένα.

Η σινεφίλ αναδρομή ίσως ήταν παντελώς άσχετη, αν σε 48 ώρες δεν βρίσκονταν οι Έλληνες πολίτες μπροστά σε μία αντίστοιχη ημερομηνία-ορόσημο για το μέλλον της δικής τους χώρας. Ευτυχώς, στην περίπτωσή μας, το διακύβευμα δεν είναι πολεμικό, αλλά πολιτικά μετατραυματικό και με ειδικό βάρος τέτοιο που το καθιστά εξόχως σημαντικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, καθώς την ελληνική 7η Ιουλίου οι πολίτες καλούνται με την ψήφο τους να βάλουν το τρένο της ζωής τους σε νέες ράγες και να το τροχοδρομήσουν προς νέο προορισμό.

Έναν προορισμό που κατ’ αρχάς θα είναι αναπτυξιακός και θα έχει αφήσει πίσω του τον οικονομικό ιδεοληπτικό στραγγαλισμό της μεσαίας τάξης που ζήσαμε την τελευταία τετραετία. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος διδάκτορας του London School of Economics για να αντιληφθεί ότι η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας στην οποία θα ευημερούν και οι αριθμοί και οι άνθρωποι είναι το next big deal για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που εκτός συγκλονιστικού απροόπτου το απόγευμα της Κυριακής θα πακετάρει τα… μπαγκάζια του για να μετακομίσει στο Μέγαρο Μαξίμου.

Το στοίχημα είναι δύσκολο για τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, που καλείται να εφαρμόσει ένα μείγμα πολιτικής το οποίο θα δημιουργεί πλούτο με ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο, δίχως να χρειάζεται να αναδιανέμει τη φτώχια μέσω επιδομάτων.

Συστατικά αυτής της συνταγής τα (δυστυχώς όχι πάντα) αυτονόητα:

-«Αποποινικοποίηση» και προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων, ξένων και εγχώριων, με ταυτόχρονο ξεμπλοκάρισμα εμβληματικών επενδύσεων (βλ. Ελληνικό) που τελματώνουν εξαιτίας της γραφειοκρατίας και των ιδεολογικών αγκυλώσεων.

-Καινοτομία και εξωστρέφεια που θα αυξήσει τις ελληνικές εξαγωγές.

-Μείωση των φόρων των επιχειρήσεων και αποκλιμάκωση των επιτοκίων που θα αποκαταστήσει τη ρευστότητα και νομοτελειακά θα δημιουργήσει νέες ποιοτικές θέσεις εργασίας, με ό,τι ευεργετικό για την οικονομία αυτό συνεπάγεται.

Ήδη οι αγορές αντιδρούν πολύ θετικά στην προοπτική της εκλογικής νίκης της Νέας Δημοκρατίας στις 7 Ιουλίου, και μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι η απόδοση των ελληνικών ομολόγων άγγιξε την Πέμπτη το ιστορικό χαμηλό του 2,04%. Πρόκειται για ξεκάθαρη ψήφο εμπιστοσύνης προς την επερχόμενη κυβέρνηση που έρχεται λίγες ώρες πριν η λαϊκή εμπιστοσύνη εκφραστεί στην κάλπη.

Αν μάλιστα αυτή η αύρα συνδυαστεί με το μίνιμουμ της εμπιστοσύνης που πρέπει να δείξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι στο σχέδιο ανάκαμψης που καταθέτει η Νέα Δημοκρατία, τότε τα δυσβάσταχτα υπερπλεονάσματα που προικοδοτεί ο Αλέξης Τσίπρας στον διάδοχό του θα είναι παρελθόν, διευκολύνοντας την αναπτυξιακή αναγέννηση της χώρας.

Αυτά τα πολύ λίγα αν συμβούν και πάντα υπό την αίρεση ότι οι ψηφοφόροι θα δώσουν την απαιτούμενη ισχυρή εντολή στην επόμενη κυβέρνηση να τα πραγματοποιήσει, τότε η Ελλάδα, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καθηλώσει στο αναπηρικό καροτσάκι της οικονομικής ακινησίας, της πολιτικής αναξιοπιστίας και της καταρράκωσης των θεσμών, θα ξανασηκωθεί στα πόδια της και θα παλέψει για το καλύτερο αύριο που της αξίζει.

Το έκανε με τον τρόπο του ο «Γεννημένος την 4η Ιουλίου» Pον Kόβιτς. Μπορεί να το κάνει κι ο… αναγεννημένος την 7η Ιουλίου ελληνικός λαός.