Από μικρό κι από… λαό μαθαίνεις την αλήθεια

Ας βάλουμε μερικές παραδοχές από την αρχή στο… τραπέζι αυτού του άρθρου για να μην υπάρξουν –σκόπιμες ή μη– παρανοήσεις. Κάθε θεσμός και οι εκπρόσωποι-μέλη του οφείλουν να περιορίζονται στα του οίκου τους. Εν προκειμένω, οι πολιτικοί να μη λειτουργούν ως δικαστές, οι κληρικοί να μην ομιλούν ως πολιτικοί, η αστυνομία να μην «ντύνεται» τον ρόλο του τιμωρού αλλά αυτόν του υπηρέτη του πολίτη και της ασφάλειάς του, και ούτω καθ’ εξής. Ουδείς, φυσικά, από τους παραπάνω πρέπει να χάσει το δημοκρατικό δικαίωμά του να εκφράζει την άποψή του και να διεκδικεί την ικανοποίηση των αιτημάτων του, πάντοτε στα πλαίσια που ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι.

Αυτός ο μικρός διευκρινιστικός πρόλογος (αλλά αναγκαίος έστω και για τα… αυτονόητα) αφορά το ζήτημα των καταλήψεων στα σχολεία με αφορμή την προάσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, που αρχίζει να φουντώνει. Την ώρα που γραφόταν αυτή η τρόπον τινά επιφυλλίδα, το ρεπορτάζ έλεγε ότι κάτι λιγότερο από 15% των σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (γυμνάσια και λύκεια) τελούν υπό κατάληψη μαθητών που εναντιώνονται με τον τρόπο αυτό στη Συμφωνία των Πρεσπών και την παράδοση –όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται– του ονόματος της Μακεδονίας.

Στη δημόσια συζήτηση οι αντικρουόμενες απόψεις περισσεύουν για το αν «επιτρέπεται» οι μαθητές και η εκπαιδευτική κοινότητα να εμπλέκονται σε ένα πολιτικό θέμα, που όμως είναι ταυτόχρονα ζήτημα εθνικό και μάλιστα μείζονος σημασίας. Τον χορό της καταδίκης των μαθητικών κινητοποιήσεων σέρνει η κυβέρνηση, που όμως το κάνει με την ίδια συνταγή που χρησιμοποίησε ευθείς εξαρχής για να υποβαθμίσει τα παλλαϊκά συλλαλητήρια για τη Μακεδονία.

Προσπαθεί δηλαδή να αποδομήσει τις καταλήψεις, λέγοντας ότι τα παιδιά παρασύρονται από ακροδεξιές ομάδες, δίχως όμως να αναλογίζεται ότι με τον τρόπο αυτόν «χαρίζει» ένα κομμάτι της νεολαίας που αγωνιά για τα εθνικά θέματα στη Χρυσή Αυγή και τους ομοϊδεάτες της.

Όσο κι αν στενοχωριούνται οι ριζοσπάστες αυτού του τόπου με την υπενθύμιση του… αυτονόητου που λέγαμε και στον πρόλογο, η χθεσινή τοποθέτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για το θέμα είναι η επιτομή τού πώς ένα σύγχρονο κράτος και όσοι το αποτελούν, πολίτες και πολιτικοί, πρέπει να προσεγγίζουν τέτοια θέματα. Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επανέλαβε την πάγια (και όχι όπου φυσάει ο άνεμος) θέση της παράταξης ότι τα σχολεία πρέπει να παραμένουν ακατάληπτα και κόντρα στους εχθρούς της γνώσης που υποκινούν τις εκάστοτε καταλήψεις είτε από την άκρα αριστερά, είτε από την άκρα δεξιά.

Διότι αυτονόητα είναι τα λόγια του κ. Μητσοτάκη ότι ο υγιής πατριωτισμός δεν πρέπει να γίνει «προσάναμμα ενός στείρου και ακραίου εθνικισμού στα χέρια κάποιων επιτήδειων». Όπως αυτονόητη και πανθομολογούμενη είναι η ατάκα του ότι «άλλοι έχτισαν πολιτικές καριέρες πάνω στις καταλήψεις».

Δικαίωμα στη διαμαρτυρία, σημείωσε ο κ. Μητσοτάκης, έχει ο κάθε Έλληνας και το κάθε νέο παιδί, όμως οι όποιες διαμαρτυρίες θα πρέπει να γίνουν «κρατώντας τα σχολεία ανοιχτά και σεβόμενοι πάντα τους δημοκρατικούς θεσμούς».
Και υποχρέωση κάθε πολιτικού είναι να καταβαίνει στο πεζοδρόμιο για να αφουγκράζεται τον παλμό όλων αυτών των πολιτών κάθε ηλικίας, έστω κι αν λοιδορείται από τον αντίπαλό του, όπως έγινε στην περίπτωση της πρόσφατης επίσκεψης Μητσοτάκη στην Κυψέλη. Διότι από μικρό κι από… λαό μαθαίνεις την αλήθεια. Κι αυτό το έχει ξεχάσει ο κύριος Τσίπρας.