Αρμοκολλατζήδες ή αρπακολλατζήδες της πολιτικής;

Σε μία εποχή που η σχετικά φρέσκια –ακόμη– κυβέρνηση μόλις έχει αρχίσει να τσαλαβουτάει στα βαθιά της διακυβέρνησής της, κατά έναν ασυνήθιστο αλλά όχι αδικαιολόγητο τρόπο την επικαιρότητα απασχολεί περισσότερο η ειδησεογραφία που «παράγει» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και λιγότερο οι επιδόσεις της Ν.Δ.

Μάλιστα, δεν ήταν λίγοι αυτοί που πριν από περίπου ένα μήνα, στις 25 του Γενάρη, έσπευσαν να κάνουν έναν απολογισμό της πενταετούς διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την επέτειο της ανόδου του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015.

Πρώιμο ιστορικά (εξ ου και ασυνήθιστο), αλλά όχι παράλογο το τόλμημα. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσα συμπυκνωμένα γεγονότα έχουμε καταναλώσει ως χώρα όχι από τις 25 Ιανουαρίου του 2015, αλλά από μία άλλη επέτειο που πολλοί ξέχασαν: τη 10η Φεβρουαρίου του 2008, ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας εξελέγη πρόεδρος του τότε Συνασπισμού.

Δεν έχει νόημα να αναπαράξουμε το προφίλ του πρώην πρωθυπουργού, ούτε το τι έκανε λάθος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Και μόνο που έκανε υπουργό Οικονομικών στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας τον Γιάνη Βαρουφάκη αρκεί. Τον άνθρωπο, δηλαδή, που συνεχίζει ακόμη κα σήμερα να επαίρεται ότι ηχογραφούσε τα διαμειφθέντα στις συνεδριάσεις του Eurogroup και τώρα τα περιφέρει στη Βουλή αναζητώντας πρόθυμους να τα δημοσιοποιήσουν αντ’ αυτού. Τόσο θαρραλέος…

Φαίνεται όμως πως ούτε η εκλογική ήττα της 7ης Ιουλίου, ούτε το κομματικό πόρισμα που αναλύει τα αίτιά της έκαναν σοφότερο, ίσως και σεμνότερο, τον Αλέξη Τσίπρα. Με το κόμμα του να στροβιλίζεται στην εσωστρέφεια, ανέδειξε ως μέγα λάθος του –που προφανώς θα φροντίσει(;) να διορθωθεί(;) εφόσον ξανακυβερνήσει– τον έλεγχο των «κρίσιμων αρμών της εξουσίας».

Οι ανασκευές για το τι πραγματικά (και αντιδημοκρατικά) εννοούσε, δεν ήταν αρκετές για να διαγράψουν το λεκτικό ατόπημα, αφού ο Παύλος Πολάκης το έκανε ακόμη χειρότερο: επικαλέστηκε την ανάγκη να αλλάξουν οι συσχετισμοί στη Δικαιοσύνη όταν «ξαναέρθει η Αριστερά στην κυβέρνηση», εξηγώντας ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί «μέσω μίας νομοθετικής ρύθμισης που θα τοποθετήσει 3 με 4 χιλιάδες καινούργιους λειτουργούς στο δικαστικό σώμα».

Κι όλο αυτό δικαίως φέρνει στο μυαλό το θέατρο σκιών που παίζεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στην υπόθεση Novartis, με τους κουκουλοφόρους μάρτυρες –και όχι μόνο– να παίζουν κρυφτούλι και να κάνουν… κόνξες για το αν θα καταθέσουν στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής.

Στο αλαλούμ συμπράττει με τον τρόπο του και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά του προέδρου του, που βγάζει κορώνες για δήθεν συμπαιγνία της Ν.Δ. και του ΚΙΝΑΛ που «θέλουν να αποκαλυφθούν τα στοιχεία των μαρτύρων για να τους τρομοκρατήσουν και να επιβάλουν σιωπή».

Η απάντηση στο παραπάνω δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που έδωσε ο εισηγητής του Κινήματος Αλλαγής, Βασίλης Κεγκέρογλου, ο οποίος είπε σταράτα ότι «η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από μια Κοινοβουλευτική Επιτροπή που ερευνά την αλήθεια με εντολή της Βουλής, αλλά από εκείνους που θέλουν να ελέγξουν τους θεσμούς και τους αρμούς της εξουσίας όπως οι ίδιοι δηλώνουν χαρακτηριστικά. Αυτό τελικά αποδεικνύεται ότι επιχειρήθηκε το προηγούμενο διάστημα με την ερευνώμενη υπόθεση».

Το δυστύχημα είναι ότι οι κατ’ επάγγελμα… αρμοκολλατζήδες το πολύ-πολύ να αφήσουν κάνα πλακάκι του μπάνιου χωρίς κόλλα. Σε αντίθεση με τους πολιτικάντηδες αρπακολλατζήδες που μπορεί να πάνε μια χώρα στα βράχια…