Χαίρε, ω χαίρε, (ακριβή) λευτεριά

Την επέτειο των 197 χρόνων από την κήρυξη της επανάστασης του 1821 γιορτάζει αύριο η Ελλάδα και δεν αποκλείεται να ακούσουμε τίποτα όμορφους πανηγυρικούς στους οποίους θα παρομοιάζεται η αποτίναξη του ζυγού της Τουρκοκρατίας που έβαλε φωτιά στις ψυχές των προγόνων μας, με την προσμονή της αποδέσμευσης τον Αύγουστο από τη Μνημονιοκρατία των δανειστών.

Εδώ και καιρό άλλωστε η δημόσια συζήτηση αφορά απολύτως κοντόφθαλμα όχι την ουσία τού πώς θα είναι η επόμενη ημέρα της «απελευθέρωσης» αλλά τον τύπο τού αν θα είναι καθαρή ή κουτσή έξοδος, οπότε θα χρειαστεί το δεκανίκι της πιστοληπτική γραμμή στήριξης.

Κι επειδή κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει κι έναν… σκουντηχτή για να ξυπνάει τους ονειροβατούντες, έτσι και εδώ ήρθε ο ΟΟΣΑ να παίξει τον ρόλο του ξυπνητηριού και να μας προσγειώσει στην πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Ότι η Ελλάδα κάνει πρωταθλητισμό στην επιβολή φόρων αλλά βρίσκεται στην τελευταία θέση αναφορικά με την ανάπτυξη και τη στήριξη των ανέργων.

Ειδικά για την ανεργία, ήρθε πριν από μερικά 24ωρα η αποκάλυψη του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ ότι η ανεργία βρίσκεται στο 27,5% και όχι στο 20,2% που καταγράφεται επισήμως, καθώς η ακρίβεια επιβάλλει να ληφθούν υπόψη και εναλλακτικοί δείκτες ώστε να ενσωματωθούν τα επίπεδα της υποαπασχόλησης, των αποθαρρημένων ανέργων και του εν δυνάμει πρόσθετου εργατικού δυναμικού.

Την ίδια ώρα η φτώχεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός στην ελληνική κοινωνία εξαπλώνεται, με τον σχετικό δείκτη να έχει σκαρφαλώσει στο 35,6% το 2016, από το ήδη υψηλότατο 27,6% του 2009.

Το δε παράδοξο; Ότι στην Ελλάδα ακόμη και οι εργαζόμενοι φτωχοί είναι. Δεν το λέμε εμείς αλλά τα νεότερα στοιχεία της Eurostat για το 2016 που κατατάσσουν την Ελλάδα στη δεύτερη θέση (σ.σ. πρώτη η Ρουμανία) με το μεγαλύτερο ποσοστό εργαζόμενων φτωχών, ανάμεσα στα 28 κράτη-μέλη της ευρωζώνης.

Είναι οι ίδιοι εργαζόμενοι –φτωχοί ή όχι–, άνεργοι, συνταξιούχοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, που κατά τη διάρκεια της «πρώτη φορά Αριστερά» διακυβέρνησης ίσως να έλαβαν κάποιο κατασχετήριο μισθού, σύνταξης ή λογαριασμού των 1.000 ευρώ. Είναι όλες εκείνες οι κατηγορίες πολιτών που αναγκάστηκαν να γίνουν ληξιπρόθεσμοι οφειλέτες μόλις την τελευταία τριετία παρά τη δαμόκλειο σπάθη των πλειστηριασμών και τις ρυθμίσεις που θεσμοθετήθηκαν η μία μετά την άλλη.

Αν αυτό αντιλαμβάνονται ως… ορθοστασία στην κυβερνητική πλειοψηφία, όταν λένε ότι στοχεύουν στην έξοδο της χώρας από την επιτροπεία «με την κοινωνία όρθια», τότε στραβά αρμενίζουμε. Και μια και ο λόγος για εξόδους και επετείους, απλώς μία ιστορική υπενθύμιση προς του κυβερνώντες: Η έξοδος του Μεσολογγίου έγινε πέντε χρόνια μετά την κήρυξη της επανάστασης και μόλις 1.500 άνθρωποι επέζησαν. Οι υπόλοιπες χιλιάδες των Ελλήνων σφαγιάστηκαν ή πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
Πάντα ήταν ακριβή η λευτεριά. Μην την κάνουμε ακριβότερη…