Χώρα σε αφασία

H είδηση σοκάρει: 4.665 πολίτες έσπευσαν να υποβάλουν αίτηση και να διεκδικήσουν μία από τις 21 συνολικά θέσεις που προκήρυξε το ΑΣΕΠ. Αντίστοιχα είναι τα νούμερα και σε άλλες προκηρύξεις. Που δείχνουν πως η χώρα αυτή δεν είναι πια σε απόγνωση αλλά σε αφασία!

Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφεί η σημερινή κατάσταση όπου, μετά από περίπου 8 χρόνια σκληρών μνημονίων, το πάθημα δεν έχει γίνει στο ελάχιστο μάθημα; Στην αρχή κάποιοι υποστήριζαν πως έφταιγε το λίπος που υπήρχε και προστάτευε τους πολίτες, οι οποίοι μπορεί να ένιωθαν τα μέτρα αλλά δεν ζορίζονταν πραγματικά. Δεν μπορεί όμως το λίπος αυτό να συντηρεί ακόμα μια λαθρόβια κοινωνία, η οποία αρνείται να προσαρμοστεί, αρνείται να αλλάξει στο ελάχιστο και να χτίσει το μέλλον της. Οι κατά χιλιάδες που τρέχουν για μια θέση στο Δημόσιο είναι ένα μόνο παράδειγμα.

Υπάρχουν και άλλα…

Του φοροφυγά που αρνείται να πληρώσει τα ελάχιστα και αναζητά πατέντες για να λαθροβιεί σε βάρος του απλού εργαζόμενου, ο οποίος πληρώνει ασταμάτητα όλα αυτά τα χρόνια μαζί με τους συνταξιούχους τα λάθη ολόκληρων δεκαετιών με το ατελείωτο φαγοπότι και τη σαθρή δομή του ελληνικού κράτους.

Του εισφοροφυγά, ο οποίος δεν θέλει να πληρώνει τα ταμεία αλλά θέλει η μάνα του να πληρώνεται τη σύνταξή της κανονικά, χαρακτηρίζοντας και αδικία τις όποιες περικοπές. Χωρίς να τον απασχολεί πού θα βρεθούν τα χρήματα για να συνεχιστεί χωρίς προβλήματα η μισθοδοσία όταν εκείνος και οι όμοιοί του κλέβουν εκτός το μέλλον των παιδιών τους και το παρόν των γονιών τους.

Και; Και τι άλλαξε; Τίποτα εν τέλει δεν άλλαξε σε αυτά τα χρόνια. Πάντα φταίει ο γείτονας και ποτέ εμείς. Πάντα φταίνε οι άλλοι οι οποίοι είναι κλέφτες αλλά εμείς είμαστε αντιρρησίες συνείδησης. «Να πληρώσω, ρε αδελφέ, αλλά πόσο να πληρώσω; Εγώ να μη ζήσω;» έλεγε μεγαλοεπιχειρηματίας πρόσφατα σε κοινωνική εκδήλωση. Δεν είπε όμως ότι επί δεκαετίες κλέβει κράτος, ταμεία, εφορία και υπαλλήλους για να ζήσει. Και η κρίση των μνημονίων σαν να μην τον ακούμπησε. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Είχε βρει όλες τις πατέντες που θα του εξασφάλιζαν μια πορεία αβασάνιστη. Χωρίς κανείς να μπορεί να τον ακουμπήσει. Γιατί η κρίση το πρώτο που έκανε ήταν να αποδυναμώσει όλους τους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Όσο πιο αυστηροί οι νόμοι, όσο πιο σκληρά τα μέτρα, τόσο πιο εύκολο εν τέλει είναι για τα επιτήδεια παράσιτα της ζωής μας όχι μόνο να επιβιώνουν αλλά και να προοδεύουν σε βάρος των υπολοίπων. Και αν σε όλα αυτά προστεθεί μια κυβέρνηση παντελώς ανίκανη να μοιράσει δύο γαϊδάρων άχυρα, μια κυβέρνηση οσφυοκαμπτών που περιμένει άνωθεν εντολές για να ικανοποιήσει κάθε απαίτηση των μεγάλων αφεντικών της (είτε πρόκειται για εγχώρια οικονομικά συμφέροντα είτε για τους… θεσμούς), τότε η εικόνα της καταστροφής ολοκληρώνεται.

Και αυτή η κυβέρνηση φροντίζει σαν καλός παραμυθάς να συντηρεί τη χώρα σε κατάσταση αφασίας έτσι, ώστε να μην της χαλά τις δουλειές.