«Χωρίς φθόνο δεν υπάρχεις»

ΕΛΕΝΗ ΦΙΛΙΝΗ: Μετά από δεκαετίες καριέρας η αγαπημένη ηθοποιός εξομολογείται στην «Α» ότι συνεχίζει να έχει τρακ και πως γι’ αυτήν το θέατρο είναι ψυχανάλυση!

Την καμαρώσαμε ως Σπεράντζα Βρανά και στη συνέχεια ως… Τόνι Σφήνο, στο δημοφιλές σόου του ANT1 «Your Face Sounds Familiar», που πραγματοποίησε πρεμιέρα πρόσφατα. Όμορφη όπως πάντα, λαμπερή, με διάχυτη αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Σε όποια σκηνή κι αν βρίσκεται, δίνει πάντοτε τον καλύτερο εαυτό της. Η ηθοποιός Ελένη Φιλίνη, με άπειρες σημαντικές συνεργασίες και ανεξάντλητο πάθος για ζωή, συνεχίζει ακάθεκτη στο αντικείμενο που κάνει την ψυχή της να πανηγυρίζει. Εκεί όπου, όπως η ίδια δηλώνει, «είναι το μόνο πράγμα στο οποίο δείχνω απίστευτη υπομονή, αφού οπουδήποτε αλλού δεν έχω σχεδόν καθόλου». Και η συζήτησή μας ξεκινά…

 

 Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά

 

 Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το «ναι» στη συμμετοχή σας στο φετινό «Your Face Sounds Familiar»;

«Ήταν ένα παιχνίδι που το παρακολουθούσα και μου άρεσε πολύ, πριν ακόμη δεχτώ τη συγκεκριμένη πρόταση. Βέβαια, στην αρχή, πίστεψα ότι με πήραν για μέλος της κριτικής επιτροπής, αλλά μετά το σκέφτηκα διαφορετικά οπότε προχώρησα. Όλη αυτή η διαδικασία τού να μεταμφιέζεσαι κάθε εβδομάδα σε ένα άλλο πρόσωπο, εκτός του ότι έχει πάρα πολλή κούραση, ταυτόχρονα είναι για εμένα και μια πρόκληση! Μάλιστα, στην εμφάνισή μου ως Σπεράντζα Βρανά είχα και τρακ, λες και ήμουν μαθήτρια! Ωστόσο, εγώ δεν μπήκα στο παιχνίδι για να διεκδικήσω κάτι παραπάνω, ούτε έχω να αποδείξω το οτιδήποτε, αφού την καριέρα μου την έχω κάνει. Μπήκα για να περάσω καλά και αισθάνομαι πολύ τυχερή γιατί όλη η ομάδα είναι πραγματικά εξαιρετική!»

 

Με τη δική σας πορεία, πώς νιώθετε που στέκεστε μπροστά σε μια κριτική επιτροπή μετά από κάθε εμφάνισή σας;

«Η δουλειά η δική μας πάντα υπόκειται σε κριτική, είτε αυτή είναι θετική, είτε είναι αρνητική. Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει. Πάντα υπάρχουν και αρνητικά σχόλια, δεν γίνεται να μην υπάρχουν, αλλιώς αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Είναι αυτό που λέμε, χωρίς φθόνο δεν υπάρχεις. Γιατί ακόμη και ο φθόνος δείχνει ότι κάποιους τους… πονάς πολύ» (γέλιο).

 

Ποια ξεχωρίζετε από τις συνεργασίες σας μέχρι σήμερα;

«Σίγουρα είναι πάρα πολλοί οι ρόλοι που έχω αγαπήσει, και έχω συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς ανθρώπους, με σπάνιο ταλέντο και ευγένεια, όπως οι: Πιατάς, Παπαγιαννόπουλος, Ρηγόπουλος, Τσιβιλίκας, Πάρλας, Ρίζος, Γεωργίτσης, Ανδριανός, Φυσσούν, Βουτσάς, Μουστάκας, Δαδινόπουλος, Κωνσταντίνου, Ρουσσέα, Μόρτζος και πολλοί άλλοι. Φυσικά δεν θα ξεχάσω ποτέ τον πρώτο μου ρόλο όταν ήμουν ακόμη κοριτσάκι στη δραματική σχολή και έπαιξα στις “Εκκλησιάζουσες” δίπλα στον Ντίνο Ηλιόπουλο. Ήταν άνθρωπος άλλου επιπέδου, τον πατούσες και σου έλεγε… συγγνώμη! Όλοι τους τόσο ξεχωριστοί, και είναι μεγάλη απώλεια για το θέατρο όσοι από αυτούς έχουν φύγει από τη ζωή. Απώλεια που δεν αναπληρώνεται…»

 «O ΝΤΙΝΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΗΤΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΛΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ, ΤΟΝ ΠΑΤΟΥΣΕΣ ΚΑΙ ΣΟΥ ΕΛΕΓΕ… ΣΥΓΓΝΩΜΗ!»

Πώς και δεν έχετε αποκτήσει έως αυτήν τη στιγμή το δικό σας θέατρο;

«Επειδή ποτέ δεν θέλησα να μπω σε αυτό το “παιχνίδι”. Είναι άλλη η δουλειά του επιχειρηματία και άλλη του καλλιτέχνη, και είναι δύσκολο να επενδύσει σε αυτό το πόστο ο καλλιτέχνης, αν δεν έχει άλλους ανθρώπους από πίσω. Εγώ αγαπώ αυτό που κάνω και μέσω των ρόλων ταξιδεύω. Για εμένα το θέατρο είναι εσωτερική ανάγκη και ψυχανάλυση».

 

Ποια είναι η μεγαλύτερη τρέλα που έχετε κάνει για έναν έρωτα;

«Όταν είσαι ερωτευμένος, όλα όσα κάνεις είναι φυσιολογικά. Τίποτα δεν είναι υπερβολή, και κάποια πράγματα είναι δεδομένα. Αν δεν τα κάνεις, είτε εσύ, είτε ο άλλος, τότε αυτό δεν είναι έρωτας».

 

Τι είναι αυτό που σας δίνει δύναμη για να σηκωθείτε, κάθε φορά που λυγίζετε;

«Η ίδια η φύση μου. Έτσι γεννήθηκα. Ίσως οφείλεται στο ότι ψαχνόμουν από παιδί, και σίγουρα όταν έχεις περάσει δυσκολίες από μικρός, αυτό σε “ατσαλώνει”. Χάνεις ανθρώπους, χάνεις ό,τι αγαπάς, χάνεις τις ρίζες σου, βλέπεις τον κύκλο της ζωής, οπότε δεν γίνεται να μην αναθεωρείς τα πάντα κάποια στιγμή. Εγώ έχω νιώσει την απώλεια από μικρή, την έλλειψη του πατέρα που δεν τον είχα σε όλη την παιδική ηλικία μου, επειδή έπρεπε να φύγει για να δουλέψει στο εξωτερικό».

 

Ποια είναι τα μελλοντικά επαγγελματικά σας σχέδια;

«Τώρα θα αφοσιωθώ στο “YFSF” μέχρι το Πάσχα, μετά θέλω να μελοποιήσω κάποια ποιήματά μου και αργότερα να εκδώσω την ποιητική μου συλλογή».

 

«Αγάπησε, άραγε, ποτέ κανείς πραγματικά αυτή τη χώρα;»

 

Έχετε δηλώσει στο παρελθόν ότι «δεν θα έκανα κάτι, που θα ήταν κατά της πατρίδας μου». Θεωρείτε ότι η κυβέρνηση και γενικότερα οι πολιτικοί σήμερα πράττουν κάτι αντίστοιχο;

«Για ένα πράγμα αναρωτιέμαι: “Αγάπησε άραγε ποτέ κανείς πραγματικά αυτήν τη χώρα; Τόσοι θυσιάστηκαν για να απελευθερωθούμε. Τελικά απελευθερωθήκαμε; Μήπως κοροϊδευόμαστε;” Θυμάμαι ότι αυτά που συνέβησαν μετά την είσοδό μας στο μνημόνιο, τα είχα διαβάσει παλαιότερα σε ένα βιβλίο ενός πράκτορα της CIA, του Τζον Πέρκινς. Άρα, αφού τα γνώριζα εγώ, μια… άσχετη, είναι δυνατό να μη γνωρίζουν οι κυβερνήσεις; Πόσο δούλεμα πρέπει να εξακολουθούμε να τρώμε από αυτούς; Εγώ θα ήθελα έναν ηγέτη να βγει και να μιλήσει με ειλικρίνεια, γνωρίζω όμως ότι κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού γιατί όλοι κοιτάζουν την πάρτη τους…».

 

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα