ΔΑΝΕΙΑ ΚΟΜΜΑΤΩΝ: «Δωράκι» στον ΣΥΡΙΖΑ οι Νέο-δημοκρατικές (παλιές) κόντρες…

Μεγάλη απήχηση –αν κρίνουμε από τις θεάσεις που συγκέντρωσε η ηλεκτρονική ανάρτησή του στο iapopsi.gr– είχε το ρεπορτάζ της «Α» το περασμένο Σαββατοκύριακο, με θέμα το γενικότερο θέμα της σύννομης ή μη δανειοδότησης των πολιτικών κομμάτων από τις εγχώριες τράπεζες.

Της Πωλίνας Βασιλοπούλου

Θα ήταν μάλλον εξωπραγματικό για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του να χάσουν την ευκαιρία να καρπωθούν πολιτικά οφέλη από την προ ημερών άσκηση δίωξης σε βάρος τραπεζικών στελεχών και οικονομικών υπευθύνων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ για τη γνωστή υπόθεση των θαλασσοδανείων των κομμάτων την περίοδο 2006-2011. Δεδομένης τη πολιτικής συγκυρίας που θέλουν το κυβερνόν κόμμα να καταποντίζεται στις δημοσκοπήσεις και να εισπράττει με κάθε ευκαιρία τη λαϊκή αγανάκτηση για τα αρνητικά αποτελέσματα που ήδη έχει αρχίσει να παράγει η Συμφωνία των Πρεσπών, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη αφορμή από τα κομματικά θαλασσοδάνεια για να ξαναβγεί η κυβέρνηση στον αφρό, εμφανιζόμενη ως διώκτης των «κακών τραπεζιτών» και του δήθεν διεφθαρμένου παλιού πολιτικού προσωπικού –της αντιπολίτευσης πάντα!!!–, στήνοντας το σχετικό αφήγημα.

Για να κάνουμε μία σύνδεση με τον πυρήνα γύρω από τον οποίο πλέχθηκε το παραπάνω αφήγημα θα πρέπει να θυμίσουμε ότι η δικογραφία για τα θαλασσοδάνεια των κομμάτων αρχικά είχε καταλήξει στο αρχείο μετά από τροπολογία του νόμου το 2013 και ανεσύρθη από το αρχείο με εντολή της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ξένης Δημητρίου, το 2017. Επειδή, ωστόσο, οι εξελίξεις και οι ανατροπές στο… καρδιογράφημα αυτής της υπόθεσης είναι πολλές, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να σταθούμε στα διάφορα πολιτικά μπρος-πίσω που αφορούν κυρίως μερικές παλιές χρονικά αλλά όχι τυχαίες Νέο-Δημοκρατικές εσωτερικές κόντρες που έριξαν νερό στον ΣΥΡΙΖΑικό μύλο.

Το «χτύπημα» της Ντόρας

Ήταν 23 Απριλίου του 2010, όταν ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το ακριτικό Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Ήταν η μέρα που η χώρα έμπαινε και επισήμως στον αστερισμό των μνημονίων και που για τους πολλούς Έλληνες θα κόστιζε τους μισθούς και τις συντάξεις τους, αλλά για ένα βαρύ όνομα της Νέας Δημοκρατίας –που βρισκόταν πλέον στα έδρανα της αντιπολίτευσης– θα κόστιζε τη θέση της στο κόμμα. Ο λόγος για την Ντόρα Μπακογιάννη, που στις 6 Μαΐου του ίδιου χρόνου υπερψήφισε στη Βουλή τη νομοθέτηση του πακέτου δημοσιονομικών μέτρων του ΔΝΤ που έφερε η κυβέρνηση Παπανδρέου, πηγαίνοντας κόντρα στην κομματική γραμμή που είχε χαράξει ο τότε πρόεδρος της Ν.Δ., Αντώνης Σαμαράς. Ήταν η αρχή ενός διετούς διαζυγίου της Ντόρας με την παράταξη, καθώς την ίδια ημέρα διαγράφηκε από το κόμμα και 7 μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 2010, ανακοίνωσε την ίδρυση του δικού της πολιτικού σχηματισμού, της «Δημοκρατικής Συμμαχίας». Τα πράγματα, ως γνωστόν, δεν πήγαν τόσο καλά για την άλλοτε υπουργό Εξωτερικών των κυβερνήσεων Καραμανλή: στις επόμενες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Μάιο του 2012 η ΔΗ.ΣΥ. δεν πέρασε το κατώφλι του 3% και έμεινε εκτός Κοινοβουλίου, πιάνοντας 2,55%. Δεδομένου, όμως, ότι από εκείνες τις εκλογές δεν κατέστη δυνατός ο σχηματισμός κυβέρνησης στις επαναληπτικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, η Ντ. Μπακογιάννη τίθεται επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Ν.Δ. ως συνεργαζόμενη επικεφαλής της ΔΗ.ΣΥ.

Το θέμα είναι ότι στη διάρκεια αυτού του διετούς διαζυγίου η Ντόρα είχε προλάβει να πληγώσει την παράταξη ακριβώς με το θέμα των κομματικών θαλασσοδανείων. Συγκεκριμένα, στις 22 Νοεμβρίου 2011 ο νυν γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της Ν.Δ. (σ.σ. αλλά τότε ανεξάρτητος βουλευτής προσκείμενος στη Δημοκρατική Συμμαχία της Ντόρας), Λευτέρης Αυγενάκης, είχε καταθέσει μήνυση και είχε ζητήσει την παρέμβαση του οικονομικού εισαγγελέα, ώστε να ελεγχθούν οι τραπεζικές δανειοδοτήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη συζήτηση της σχετικής επίκαιρης ερώτησης που είχε καταθέσει ο βουλευτής κατήγγειλε την υπέρμετρη δανειοδότηση των δύο μεγάλων κομμάτων, υπέβαλε στα πρακτικά της Βουλής τα σχετικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είχαν λάβει δάνεια συνολικού ύψους €244.000.000!!!

Ο προ τριετίας ισχυρισμός του Γ. Στουρνάρα στη Εξεταστική της Βουλής ότι η τροπολογία που απάλλασσε τους τραπεζίτες από ποινικές ευθύνες για θαλασσοδάνεια των κομμάτων δεν αφορούσε τα κόμματα και εκέινος δεν τν υπέγραψε, έγινε σημαία από την κυβερνητική πλειοψηφία και αποτέλεσε ένα από τα σκαλοπάτια για την αναψηλάφηση της υπόθεσης

Στο ίδιο μήκος κύματος «εκπέμπει» για τα δάνεια των κομμάτων και ένα άλλον Νέο Δημοκράτης, ο Θόδωρος Σκυλακάκης. Ο έτερος συνοδοιπόρος της Ντόρας στη ΔΗ.ΣΥ. ο οποίος πριν επιστρέψει στο πλευρό του Κυριάκου Μητσοτάκη είχε προλάβει να διατελέσει ευρωβουλευτής της Συμμαχίας των Φιλελευθέρων και Δημοκρατών για την Ευρώπη και πρόεδρος της «Δράσης», τον Μάρτιο του 2014 έφτασε το θέμα στην Κομισιόν, υποβάλλοντας ερώτηση, ειδικά για τα δάνεια της Νέας Δημοκρατίας!!! Ίπως έλεγα τα δημοσιεύματα της εποχής, αφορμή της ερώτησης Σκυλακάκη ήταν η αντίθετη άποψη που εκφράστηκε μέσω στελεχών της ΝΔ, στα όσα είχε υποστηρίξει με γραπτή απάντησή του ο επίτροπος Αλμούνια, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι «τρεις από τις τέσσερις υπό παρακολούθηση τράπεζες, έχουν χορηγήσει δάνεια στα πολιτικά κόμματα και η συντριπτική πλειονότητα των εν λόγω δανείων είναι μη εξυπηρετούμενα ήδη από τον Ιανουάριο του 2013». Μάλιστα ο Θ. Σκυλακάκης ρωτούσε να μάθει αν υπήρξε κάποια ειδική, προνομιακή ρύθμιση του χρέους της Νέας Δημοκρατίας.

Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στη δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης και στο μετέπειτα περιβόητο πόρισμα του εισαγγελέα Γιώργου Καλούδη, που κατέληξε στο αίτημα απαγγελίας κατηγοριών για τα κακουργήματα της απιστίας (για τα τραπεζικά στελέχη) και της ηθικής αυτουργίας σε αυτήν (για τους ταμίες των κομμάτων).

 

Η οξύμωρη κατάθεση Στουρνάρα

Η κατάληξη του πορίσματος Καλούδη είναι λίγο-πολύ γνωστή. Στις 15 Μαρτίου 2013 ο εισαγγελικός λειτουργός υπέβαλε την πορισματική αναφορά του, αλλά το επόμενο αναμενόμενο βήμα, δηλαδή η έγκριση της άσκησης κακουργηματικών διώξεων των εμπλεκομένων στην υπόθεση των θαλασσοδανείων των κομμάτων, δεν έγινε ποτέ. Αιτία; Μία τροπολογία που κατέθεσαν στις 4 Απριλίου 2013 οι βουλευτές της Ν.Δ., Δ. Χριστογιάννης, Δ. Τσουμάνης και Δ. Σταμενίτης (σ.σ. πέρασε στο νομοσχέδιο που είχε καταθέσει το υπουργείο Ανάπτυξης με τίτλο «Διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις και άλλες διατάξεις»), σύμφωνα με την οποία απαλλάσσονταν από κάθε ευθύνη τα τραπεζικά στελέχη που ενέκριναν τη χορήγηση των κομματικών δανείων. Ανέφερε συγκεκριμένα η με αναδρομική ισχύ τροπολογία ότι «δεν συνιστά κατά τη έννοια των άρθρων 256 και 390 του Ποινικού Κώδικα για τον πρόεδρο, τα μέλη του Δ.Σ. και τα στελέχη των τραπεζών, η σύναψη δανείων πάσης φύσεως με νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, του ευρύτερου δημοσίου τομέα, όπως αυτός οριοθετείται κατά νόμο καθώς και η εν γένει παροχή πιστώσεων σε αυτά, εφόσον πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α) υφίστανται αποφάσεις των θεσμοθετημένων εγκριτικών επιτροπών ή οργάνων κάθε τράπεζας, και β) τηρήθηκαν, κατά τη χορήγησή τους, οι σχετικές κανονιστικές πράξεις της Τράπεζας της Ελλάδος (ΤΠΔΕ)».

Ανεξάρτητα με το αν από κάποιους θεωρήθηκε ως νομοθετική επικύρωση της ατιμωρησίας, η επίμαχη τροπολογία ουδέποτε κρίθηκε ως αντισυνταγματική και κάπως έτσι το πόρισμα Καλούδη πήρε την άγουσα προς το ερμάριο της αρχειοθέτησης!

Δεδομένων, πάντως, των αναφορών στις κανονιστικές πράξεις της Τράπεζας της Ελλάδος που σχετίζονται με τις δανειοδοτήσεις, είναι εξαιρετικά οξύμωρη η στάση που έχει κρατήσει ο διοικητής της ΤτΕ, Γιάννης Στουρνάρας. Κι εξηγούμαστε…

Ο κεντρικός τραπεζίτης, καταθέτοντας τον Οκτώβριο του 2016 στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής –που είχε συσταθεί το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς προκειμένου να διερευνήσει τη νομιμότητα της τραπεζικής δανειοδότησης των κομμάτων και των ΜΜΕ– είπε μεταξύ άλλων ότι δεν μπορεί να αξιολογήσει αν ήταν σωστά ή λαθεμένα τα δάνεια που χορηγήθηκαν από τις τράπεζες στα κόμματα, «καθώς απόφαση πρέπει να κρίνεται με βάση τα δεδομένα της εποχής». Το ερώτημα είναι τότε πώς και με ποιο κριτήριο διαβεβαίωσε ο κ. Στουρνάρας την ίδια επιτροπή ότι στις τραπεζικές δανειοδοτήσεις των κομμάτων από το 2000 και εντεύθεν «ακολουθήθηκαν όλες οι νόμιμες διαδικασίες». Δηλαδή, ζητήθηκαν και πάρθηκαν από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της χώρας όλες οι απαιτούμενες εγγυήσεις πριν δώσουν τα δάνεια και απλώς τα κόμματα έπεσαν επιχειρηματικά έξω και δεν μπορούσαν να είναι ενήμερα;

Ή μήπως δεν ήταν εκείνος που αύξησε το επιτόκιο αυτών των δανείων από το 3% στο 8% δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο την αποπληρωμής τους;

Σε κάθε περίπτωση, το ανέλπιστο –όπως αποδείχθηκε– δώρο στον ΣΥΡΙΖΑ ο Γιάννης Στουρνάρας το έκανε όταν στην εισαγωγική τοποθέτησή του ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής ανέφερε ότι η τροπολογία των 3 «γαλάζιων» βουλευτών που απάλλασσε τους τραπεζίτες από ποινικές ευθύνες για θαλασσοδάνεια και οδήγησε στο αρχείο το πόρισμα Καλούδη, δεν αφορούσε τα κόμματα αλλά τα νομικά πρόσωπα που δεν ανήκουν στη Γενική Κυβέρνηση. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον ισχυρισμό του Γ. Στουρνάρα, δεν έχει βάλει την υπογραφή του στην επίμαχη τροπολογία παρά το ότι εκείνη την περίοδο ήταν υπουργός Οικονομικών (σ.σ. διοικητής της ΤτΕ διορίστηκε στις 27/6/2014).

Η αποστροφή Στουρνάρα έγινε σημαία από την κυβερνητική πλειοψηφία, με τον πρόεδρο της Επιτροπής, Σωκράτη Φάμελλο, να υπερτονίζει εκείνη την ημέρα ότι η διευκρίνιση-αποκάλυψη του κεντρικού τραπεζίτη «γεννά» νέα δεδομένα. Όπερ και εγένετο, δηλαδή, αφού το 2017 η υπόθεση των τραπεζικών χορηγήσεων προς τα κόμματα ανακινήθηκε έπειτα από σχετική παραγγελία της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ξένης Δημητρίου.

 

Μάννα εξ ουρανού, αλλά…

Η χρονική και πολιτική αλληλουχία των παραπάνω γεγονότων που οδήγησαν στις πρόσφατες εξελίξεις είναι προφανές ότι φαντάζουν ως μάννα εξ ουρανού για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όπως είπαμε είναι στριμωγμένος στα σχοινιά αναζητώντας μια (προ)εκλογική σανίδα σωτηρίας. Το πολιτικά προβληματικό είναι ότι αυτή η σανίδα του προσφέρεται από τις παλιές εσωκoμματικές κόντρες στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ειδικά από τη στιγμή που το κόμμα πασχίζει να πετύχει τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ σε όλες κάλπες που έρχονται (αυτοδιοικητικές, ευρωεκλογές) και επιδιώκοντας την αυτοδυναμία στις εθνικές εκλογές όποτε αυτές κι αν προκηρυχτούν.