Δανεική ζωή άνευ… ζωής

Χαίρεται το Μέγαρο Μαξίμου. Πανηγυρίζει την «μεγάλη νίκη» στο Eurogroup. Ξεχνά όμως. Ξεχνά από που ξεκίνησε και τι εν τέλει πήρε. Από τη λύση που διεκδικούσε και η οποία συμπεριλάμβανε και την ποσοτική χαλάρωση και το χρέος πήρε μόνο ένα κομμάτι της γαλλικής πρότασης, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της Γερμανίας. Ακόμη κι αυτό, όταν και άμα…

Ο δε Ευκλείδης Τσακαλώτος ευχαριστούσε. Όλους εκείνους που η κυβέρνηση του είχε κατά το πρόσφατο παρελθόν, μέχρι και χθες, κατακεραυνώσει. Και δεσμεύθηκε η κυβέρνηση για υψηλά πλεονάσματα, 3,5% αρχικά και 2% στη συνέχεια. Μέχρι το 2060!!! Πόσοι αλήθεια από αυτούς που διαβάζουν τις αράδες τούτες θα ζουν τότε; Και πώς άραγε να είναι η Ελλάδα;

Όσον αφορά τη δόση; Μικρότερη από εκείνη που θα μπορούσε να πάρει. Από τα 7,7 δισ. ευρώ που θα λάβει άμεσα η Ελλάδα τα 6,9 δισ. ευρώ είναι τα χρέη που πρέπει να πληρωθούν. Και μένουν 800 εκατ. ευρώ. Σταγόνα στον ωκεανό για μια αγορά νεκρή, στεγνή, την οποία το κράτος έχει αφαιμάξει για να παρουσιάσει πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτός ο καρκίνος… Και τα υπόλοιπα €800.000.000 από φθινόπωρο μετά από νέα αξιολόγηση. Αν και εφόσον τα έχουμε κάνει όλα καλά, τότε θα τα πάρουμε.

Αλλά αν δούμε από την αρχή όλη τη διαδρομή, θα καταλάβουμε τα αυτονόητα που γίνονται δύσκολα. Μας έδωσαν δανεικά. ΔΑΝΕΙΚΑ. Για να πληρώσουμε παλαιότερα δανεικά. Αυτό είναι όλο. Τίποτε περισσότερο.

Παραβλέπουμε τα απλά: όταν χρωστάς δεν σου ανήκει τίποτα, τα πάντα ανήκουν στους δανειστές σου. Και εμείς τους ανήκουμε ως λαός, ως έθνος ως γη. Και αυτή τη γη τη δουλεύουμε σκληρά χωρίς καμιά ελπίδα. Τη δουλεύουμε για να αποδώσουμε το σύνολο των καρπών της στα αφεντικά. Τους δανειστές.

Το ξέρουν πια όλοι. Με τις φορολογικές δηλώσεις να κατατίθενται, τα μαύρα σύννεφα εν μέσω καλοκαιριού μαζεύονται πάνω από τα νοικοκυριά. Χρεωστικά, λέει, όλα τα εκκαθαριστικά. Ή σχεδόν όλα. Χρεωστικά για εκείνους που έχουν ήδη καταβάλλει τα οφειλόμενα μέσω των κρατήσεων της μισθοδοσίας τους. Για εκείνους –τους ελεύθερους επαγγελματίες– που πληρώνουν βάση νόμου περισσότερα από όσα εισπράττουν. Για εκείνους που τώρα συνειδητοποιούν πως δουλεύουν για να πληρώσουν το αδηφάγο κράτος. Το οποίο αγνοεί τη σημαίνει ανάπτυξη. Ως λέξη και ως έννοια. Και περιορίζεται μόνο στο να βάζει το μακρύ του χέρι βαθιά στην τσέπη μας. Και δεν του φτάνουν όσα παίρνει. Ζητά δανεικά υποθηκεύοντας τις ζωές μας.

Δανεική ζωή, όμως, δεν είναι ζωή. Και αν αυτό είναι που οι κυβερνώντες υπερασπίζονται τότε η ιστορία δεν τους χρωστά τίποτα.

Αν οι επιλογές δεν αλλάξουν, και μάλιστα άμεσα, η ιστορία θα γράψει μόνο για την Ελλάδα που κάποτε υπήρχε. Αν δεν καταλάβουν ότι χρειάζεται ελπίδα, ένα άλλο μείγμα πολιτικής που να εμπεριέχει και την ανάπτυξη, που να μειώνει την φορολογία, το 2060 δεν θα βρει κανέναν…

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα