Δεν γλιτώνουν το… τσεκούρι οι συντάξεις

Αποχαιρετούν στο Μαξίμου τις συντάξεις, τις συλλογικές συμβάσεις αλλά και τις αυξήσεις στους κατώτατους μισθούς. Τα «θέλω» της κυβέρνησης είναι πολλά, αλλά δυστυχώς για εκείνη –και τις ασθενείς ομάδες– τα περιθώρια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί είναι περιορισμένα…

Ρεπορτάζ: Θεοδόσης Παπανδρέου

Κυβερνητικές πηγές επιμένουν πως η 21η Αυγούστου θα είναι μια νέα μέρα, χωρίς μνημόνια, χωρίς δεσμεύσεις και με μεγαλύτερη άνεση για την Ελλάδα. Επιμένουν επίσης πως θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την κατάθεση του προϋπολογισμού για να δούμε αν εν τέλει θα κοπούν οι συντάξεις, αλλά κυρίως αν η Έφη Αχτιόγλου, υπουργός Εργασίας, θα κάνει το… θαύμα της με τις συλλογικές συμβάσεις και τον κατώτατο μισθό.

Βέβαια, μέχρι τότε, αυτό που έχουμε είναι οι πράξεις που μιλούν από μόνες τους. Από τη μία η εγκύκλιος Χουλιαράκη, με την οποία έχει ήδη κόψει το ποσό που αντιστοιχεί στις συντάξεις από τον προϋπολογισμό του υπουργείου. Την εγκύκλιο έστειλε την Τετάρτη το βράδυ σε όλα τα υπουργεία, ώστε να προετοιμάσουν τους προϋπολογισμούς τους.

Και αν μέσω διαρροών οι κυβερνώντες κάνουν λόγο για τυπική διαδικασία σχολιάζοντας χαρακτηριστικά ότι «είμαστε ακόμα μέσα στα μνημόνια και βάσει αυτών θα πρέπει να κινηθούμε έως τον Αύγουστο. Μετά θα αρχίσουν οι παρεμβάσεις και ανάλογα με τα αποτελέσματα της οικονομίας», η ουσία παραμένει η ίδια: επίσημα οι συντάξεις κόβονται, και αν αυτό αλλάξει θα πρόκειται περί θαύματος (του πλεονάσματος κυρίως).

Πρόβλημα υπάρχει όμως και με τις συλλογικές συμβάσεις. Σε σημείο μάλιστα που ο Γιώργος Χουλιαράκης υποχρεώθηκε να «πλαστογραφήσει» εκείνη της ΕΑΒ. Πιο αναλυτικά, η διοίκηση και το σωματείο στην ΕΑΒ προχώρησαν στην υπογραφή συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η χαρά όμως κράτησε για λίγο, διότι σε αυτή αναφερόταν χαρακτηριστικά: «Η Σύμβαση αυτή συμπληρώνει και σε καμία περίπτωση δεν καταργεί δικαιώματα των εργαζομένων που κατοχυρώθηκαν από τις προηγούμενες ΣΣΕ, Ειδικά Πρακτικά Συμφωνίας και την πρακτική της εταιρείας όπως εγγράφως έχει διατυπωθεί». Με τη διαφορά ότι η επισήμανση αυτή ήταν ενάντια στα συμφωνηθέντα στα μνημόνια, καθώς κάλλιστα οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν απολεσθέντα κατά το παρελθόν προνόμια. Έτσι, μόλις έφτασε στο γραφείο του αναπληρωτή υπουργού –και ενώ είχε υπογραφεί, οπότε πρόκειται για παραποίηση–, ο Γ. Χουλιαράκης μετέτρεψε την παράγραφο ως εξής: «Από την έναρξη ισχύος της παρούσης καταργούνται όλες οι ρυθμίσεις προηγουμένων Συλλογικών Συμβάσεων, εκτός των ρυθμίσεων που ρητά αναφέρονται στο επισυναπτόμενο παράρτημα το οποίο αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παρούσας εκτός εάν τα αναφερόμενα θέματα έχουν ρυθμιστεί με νεότερες διατάξεις νόμων». Με άλλα λόγια, παραπέμπει στο απώτερο μέλλον κάποια θέματα αν και εφόσον πρώτα αλλάξουν τα δεδομένα.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΑΙΤΗΣΗ –ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΣΥΣΤΑΣΗ– ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΤΑ ΑΝΑΓΡΑΦΟΜΕΝΑ
ΣΕ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΔΝΤ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΖΗΤΑ ΝΑ ΜΠΕΙ «ΦΡΕΝΟ» ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ
ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ

 

Το «φάντασμα» του ΔΝΤ

Μόνο που η Έφη Αχτσιόγλου η οποία και σηκώνει αυτό το βάρος λόγω αρμοδιότητας, βρίσκει για ακόμα μια φορά μπροστά της το ΔΝΤ. Αν και ισχύει πως το Ταμείο δεν συμμετέχει επί της ουσίας στο πρόγραμμα και αυτό είναι η βάση της επιχειρηματολογίας των κυβερνητικών στελεχών, όχι μόνο για τις περικοπές στις συντάξεις αλλά και για το αφορολόγητο (και τα δύο ήταν απαίτηση του Ταμείου), στην πραγματικότητα η Λαγκάρντ και η παρέα της είναι οι «εκπρόσωποι» της αγοράς στην Ελλάδα! Αν αυτοί δουν πως κάτι πάει στραβά, τότε οι αγορές θα τιμωρήσουν τη χώρα.

Οπότε, μόνο σύσταση δεν αποτελούν τα αναγραφόμενα σε έκθεση του Ταμείου, το οποίο ζητά να μπει «φρένο» στην επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων. Εν αναμονή της ειδικής έκθεσης και της ανάλυσης βιωσιμότητος του χρέους για τη χώρα μας (αναμένονται στα τέλη του μηνός) το ΔΝΤ εστιάζει ευθέως στην αλλαγή του καθεστώτος των συλλογικών διαπραγματεύσεων από τον Σεπτέμβριο και στο ενδεχόμενο αύξησης των μισθών.

Σημειώνεται δε πως στην Ελλάδα το σχετικό κόστος εργασίας ήταν πολύ υψηλότερο από ισχυρές χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία, αλλά ακόμα και από κράτη-μέλη με πρόβλημα όπως της χώρας μας (Πορτογαλία). Έχοντας κατρακυλήσει κατά 40% από τα δυσθεώρητα ύψη που είχε φτάσει το 2009, το σχετικό κόστος εργασίας στη χώρα μας δεν είναι πλέον το υψηλότερο στην Ευρωζώνη. Η Ιταλία έχει ξεπεράσει ελαφρώς την Ελλάδα, αλλά το κόστος είναι ακόμα στο ίδιο ύψος με εκείνο της Ισπανίας.

Στο κεφάλαιο «συστάσεις» για την Ελλάδα, το ΔΝΤ τονίζει:

-Διατηρήστε και επεκτείνετε περαιτέρω της ελαστικότητα των αγορών

– Ενισχύστε την ανταγωνιστικότητα στην αγορά υπηρεσιών και προϊόντων

– Βελτιώστε το επιχειρηματικό περιβάλλον.

Ειδικά για τους μισθούς, τονίζει ότι «η μεταρρύθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων του 2011 θα αντιστραφεί (αρχίζοντας από τον Σεπτέμβριο του 2018), αυξάνοντας τους κινδύνους για την ανταγωνιστικότητα». Συστήνει να μην ανατραπούν τα μέτρα στην αγορά εργασίας, συμπεριλαμβανομένων και των μεταρρυθμίσεων των συλλογικών διαπραγματεύσεων.

Επισημαίνει επίσης τις εξελίξεις στο μέτρο των ομαδικών απολύσεων και στο κατώτατο όριο απαρτίας για κήρυξη απεργίας, και συστήνει την ευθυγράμμιση του πλαισίου ομαδικές απολύσεις και βιομηχανικές ενέργειες με τις «βέλτιστες πρακτικές» των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Σε κάθε περίπτωση, όλες οι ενδείξεις είναι κατά των κυβερνητικών σχεδιασμών με κίνδυνο το αφήγημα περί εξόδου από τα μνημόνια (και όχι την κρίση) να κινδυνεύει να αποδειχθεί ψευδεπίγραφο.