«Δεν κερδίζει αυτός που αξίζει, αξίζει αυτός που κερδίζει»
Ο χρόνος που πέφτει σαν σκιά στο ποδόσφαιρο και το ακολουθεί παντού και πάντα, λεπτό προς λεπτό, περνάει τέσσερα χρόνια προσμονής και μετά… σταματάει. Κατάρ 14 Ιουνίου – 15 Ιουλίου… «Καλημέρα, Μουντιάλ». Το προσκύνημα αρχίζει «σε μια θρησκεία που δεν έχει άθεους», θα γράψει ο μέγας Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. Αλήθεια, αναλογιστήκατε, ποτέ γιατί αγαπάμε το ποδόσφαιρο «σαν θρησκεία», γιατί λατρεύουμε 22 ανθρώπους να τρέχουν στο γήπεδο και να κυνηγούν ένα φουσκωμένο πετσί; Γιατί «κι οι ίδιοι είμαστε κυνηγοί», λέει ένας επίσης μεγάλος, ο Ντέσμοντ Μόρις. Ο άνθρωπος, από αρχάνθρωπος ακόμα, κάτι κυνηγάει στη ζωή του. Να τραφεί, να ντυθεί, να επιβιώσει. Άλλος κυνηγάει την καταξίωση, άλλος το χρήμα, ένας τρίτος και τα δυο. Πάντως, όλοι κάτι κυνηγάμε και κυνήγι θα υπάρχει, όσο υπάρχει ζωή. Όμως, επειδή όλα τη σήμερον ημέραν περιστρέφονται γύρω από την οικονομία, το Μουντιάλ είναι και μία άκρως εμπορική πράξη, προσαρμοσμένη στα λόγια του Έλληνα φιλοσόφου με το Σωκρατικό λόγο, Κορνήλιου Καστοριάδη: «Κάποιος δεν κερδίζει επειδή αξίζει, αξίζει επειδή κερδίζει»…