Δεν μπορεί το παλικάρι…

Ακόμη και σήμερα οι πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να δώσουν μία λογική εξήγηση πως είναι δυνατόν μία κυβέρνηση στην οποία έχουν τύχει όλες οι στραβές στη βάρδια της (πολιορκία μεταναστών στον Έβρο, πανδημία, φωτιές, σεισμοί, φυσικές καταστροφές) όχι μόνο να μην έχει απολέσει σε εκλογική δύναμη, αλλά σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις να αυξάνει την διαφορά από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Του Μιχάλη Κωτσάκου

Ένας λογικός άνθρωπος θα απαντούσε ότι δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Ή αυτή η κυβέρνηση μοιράζει χρήμα με τη σέσουλα και οι πολίτες της ζουν σε παρατεταμένη βουδιστική νιρβάνα, νιώθοντας απόλυτη ηρεμία και γαλήνη. Ή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν πείθει πλέον ούτε τους ψηφοφόρους του. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το χρήμα που κυκλοφορεί δεν είναι με τη σέσουλα, ούτε η κυβέρνηση έχει λύσει με την μία όλα τα προβλήματα του κόσμου. Απλά οι πολίτες στην σύγκριση Μητσοτάκης-Τσίπρας επιλέγουν τον πρωθυπουργό με χέρια και πόδια.

Αυτό είναι και το κυριότερο πρόβλημα του κ. Τσίπρα. Πως δεν μπορεί να αντιληφθεί ο ίδιος και οι όμοιοι του το λόγο που είναι τόσο αντιπαθής στην κοινωνία. Και το πιο σημαντικό είναι ότι οι φανατικοί οπαδοί του πρώην πρωθυπουργού ολοένα και λιγοστεύουν και σε καμία περίπτωση δεν τον αντιμετωπίζουν, όπως οι ΠΑΣΟΚοι τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άσχετα εάν οι κόλακες της Κουμουνδούρου αποκαλούν τον αφελή αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης νέο Ανδρέα. Οι διαφορές είναι πολλές. Κατ’ αρχάς ο Ανδρέας δεν είχε ψηφοφόρους, αλλά οπαδούς. Οι τοπικές του ΠΑΣΟΚ ήταν σύνδεσμοι οπαδών του Ανδρέα. Οι αντίπαλοι τον μισούσαν, αλλά τον αναγνώριζαν ως μία σημαντική πολιτική φυσιογνωμία και του έβγαζαν το καπέλο. Με τον Τσίπρα οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ (ειδικά η πλειοψηφία που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ) δεν έχουν σχέση λατρείας. Ναι μεν τον θέλουν, αλλά δεν τρελαίνονται κιόλας μήπως φύγει από την ηγεσία.

Και το χειρότερο όλων είναι ότι υστερεί στην σύγκριση με τον βασικό του αντίπαλο στους ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων. Εάν ρωτούσες την εποχή της παντοδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου ψηφοφόρους του ΚΚΕ, του ΚΚΕ Εσωτερικού, της ΕΔΗΚ και άλλων μικρότερων κομμάτων ποιον προτιμάς μεταξύ του Ανδρέα Παπανδρέου και των αρχηγών της Ν.Δ. (Ράλλης, Αβέρωφ, Μητσοτάκης) η τεράστια πλειοψηφία προτιμούσε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Τουναντίον εάν σήμερα θέσεις το ίδιο ερώτημα στους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ, του ΚΚΕ, του ΜεΡΑ25 και Ελληνικής Λύσης σε ποσοστό που θα υπερβαίνει το 90% θα σου απαντήσουν «προτιμούμε τον Μητσοτάκη».

Αντί προτάσεων

Στην συζήτηση της Τετάρτης στην Βουλή για τις πυρκαγιές ο Αλέξης Τσίπρας έχασε άλλη μία ευκαιρία να πείσει τον κόσμο, ότι μπορούν να τον εμπιστευθούν, μπορούν να τον βάλουν και πάλι στον χάρτη. Και μιλάμε φυσικά για όλους όσοι έχουν διαπιστώσει τα λάθη και τις αβλεψίες στον αντιπυρικό σχεδιασμό της κυβέρνησης, αλλά και τα σφάλματα στον συντονισμό για την κατάσβεση της πυρκαγιών και ανέμεναν από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευση ρεαλιστικές εναλλακτικές λύσεις που θα έδιναν όραμα και προοπτική.

Και αντί να κερδίσει πόντους ο κ. Τσίπρας βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο, καθώς αναγκάστηκε να απολογείται τρία χρόνια αργότερα για το Μάτι. Αλλά κι εκεί βγήκε χαμένος, διότι αντί να ζητήσει ταπεινά μία συγνώμη προτίμησε να υβρίζει τον αντίπαλο του.

Η κυβερνητική διαχείριση των πυρκαγιών, είχε και λάθη, και αστοχίες και ολιγωρίες και προβλήματα συντονισμού της κρατικής μηχανής. Θα μπορούσε να εστιάσει σ’ αυτά ο κ. Τσίπρας, να κάνει συγκεκριμένες βελτιωτικές προτάσεις, όπως η πολύ θετική πρότασή του για «εισόδημα έκτακτης ανάγκης, για όσο διάστημα χρειαστεί, στους πυρόπληκτους που έχασαν τα μέσα παραγωγής εισοδήματος» και να επιμείνει ζητώντας την επ’ αυτού τοποθέτηση του πρωθυπουργού. Ή την επίσης πολύ εποικοδομητική πρόταση να ανανεωθεί οργανωτικά και δομικά, μετά τις εμπειρίες της πύρινης λαίλαπας, η Πολιτική Προστασία με ενεργότερη συμμετοχή συναρμοδίων υπηρεσιών και οργανισμών- την οποία και έξυπνα αποδέχθηκε ο κ. Μητσοτάκης, ευχόμενος ο ΣΥΡΙΖΑ να στείλει, επιτέλους, εκπρόσωπο στην διακομματική επιτροπή Πολιτικής Προστασίας που έχει συσταθεί.

Αντί ο κ. Τσίπρας να ζητήσει για παράδειγμα εξηγήσεις για τον ελλιπή συντονισμό στα εναέρια μέσα-τον οποίο επί της ουσίας παραδέχθηκε και ο πρωθυπουργός ο κ. Μητσοτάκης– προτίμησε τον αφόρητο λαϊκισμό με την ατάκα ότι «πάνω από κάθε οικισμό, δεν μπορεί να υπάρχει ένα ελικόπτερο, όπως μας είπε ο κ. Μητσοτάκης, αλλά εκείνος… πήρε ελικόπτερο του στρατού για να πάει σε παράσταση του Λιγνάδη». Επειδή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ξέχασε τις διακοπές με το κότερο και το πούρο μετά το Μάτι δεν σημαίνει ότι το έχουν ξεχάσει και οι υπόλοιποι.

Και με τα εμβόλια

Με την εμφάνιση του στην Βουλή ο κ. Τσίπρας δεν μπόρεσε να παρουσιάσει την εικόνα ενός σύγχρονου πολιτικού, αλλά το πιθανότερο να μην  ενδιαφερόταν γι’ αυτό και απλά να καιγόταν να αποδείξει ότι δίκαια είναι αρχηγός της φυλής των «Ουγκ», ο οποίοι εκφράζονται μέσω των παραληρημάτων του Πολάκη. Ο κ. Τσίπρας ενδιαφέρθηκε μόνο να ικανοποιήσει όλους αυτούς τους «Ούγκανους» του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να υβρίζεται η κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ακόμη και οι παλιές έχθρες δεξιών και ΠΑΣΟΚων ωχριούν μπροστά στην φυλή των «Ουγκ» του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν σαν εικόνισμα την φωτογραφία του Πολάκη.

Και η εμφάνιση του κ. Τσίπρα προσφέρεται για ένα σκετς σε επιθεώρηση. Όπως για παράδειγμα στην αξέχαστη ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο», όπου οι χωρικοί (ο Πανάγος και οι άλλοι) έλεγαν στον Μαυρογιαλούρο (Κωνσταντάρας) για τον  κομματάρχη Γκρούεζα (Παπαγιαννόπουλος) και τους δικούς του το «έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν, έφαγαν…», έτσι και για τον Τσίπρα οι «Ούγκανοι» του Πολάκη θα θυμούνται και θα πανηγυρίζουν λέγοντας «έβρισε, έβρισε, έβρισε, έβρισε…».

Στην περίπτωση Τσίπρα ταιριάζει απόλυτα η ρήση του Άγγελου Αναστασιάδη ως προπονητή του Παναθηναϊκού για τον Πάολο Σόουζα «δεν μπορεί το παλικάρι». Και ο Αναστασιάδης αναγνώριζε το ταλέντο του Πορτογάλου σούπερ χαφ, όπως και την τεράστια καριέρα του, όμως τη δεδομένη στιγμή που τον είχε στον Παναθηναϊκό, ο Σόουζα ήταν σκιά του εαυτού του που διέπρεψε σε Μπορούσια Ντόρτμουντ και Γιουβέντους. Αυτό ισχύει και για τον Τσίπρα. Φαίνεται πως δεν μπορεί το παλικάρι να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών.