Δεν μπορεί το παλικάρι

Το να ισχυρίζεσαι ότι κουμάντο στην Εθνική κάνουν οι μάνατζερ είναι βαρύ και δεν μπορώ να το δεχτώ. Όσο και αν μεταφράζεις τις επιλογές παικτών υπ’ αυτό το πρίσμα. Όταν έδιωξε τον Άγγελο Αναστασιάδη η ΕΠΟ, πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριζαν ότι χρειάζεται έναν άλλο νεότερο σε ηλικία Έλληνα τεχνικό στο τιμόνι της. Για παράδειγμα, τον Δώνη, τον Δέλλα ή τον Ουζουνίδη.

Πέρα όμως από το δίλημμα «Έλληνας ή ξένος», αυτό που οι γνωρίζοντες το τόπι, αλλά και το ποδόσφαιρο της χώρας μας έλεγαν, είναι πως απαραίτητη ήταν η πρόσληψη προπονητή που να κουμπώνει σε αυτό. Να ταιριάζει. Έναν τεχνικό ηγέτη τύπου Ρεχάγκελ ή Σάντος. Για παράδειγμα; Τον Μανόλο Χιμένεθ. Προπονητή δηλαδή που θα θωρακίζει την άμυνα, δεν θ’ αφήνει τον αντίπαλο να κάνει φάσεις και θα στηρίζεται στις αντεπιθέσεις. Αντ’ αυτού μπήκαμε στη λογική του ποδοσφαίρου κατοχής. Της κυριαρχίας. Και μπορεί εκεί που έχει ξεπέσει η Εθνική να έχει αντιπάλους της πλάκας, όμως ο τρόπος που παίζει μια ομάδα πρέπει να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.

Ο Γραμμένος και η παρέα του μας φόρτωσαν τον Φαν’ τ Σιπ. Με… καριέρα σε Τβέντε,  Μέλμπουρν Χαρτ, Τσίβας Γουαδαλαχάρα, Μέλμπουρν Σίτι και Τσβόλε. Και σπρώξιμο από τον Κρόιφ μέχρι ακόμη και στο Μεξικό με «ρεκόρ» 7 νίκες 6 ισοπαλίες 10 ήττες, επίσης έφυγε νύχτα.