Δημογραφικό: Ένα πρόβλημα που απειλεί την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας
Το δημογραφικό είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες, ανάμεσά τους και η Ελλάδα, που δημιουργεί τρία προβλήματα όπως, την μείωση πληθυσμού και εργατικού δυναμικού την γήρανσή του και την ερήμωση της υπαίθρου
Η τελευταία απογραφή δείχνει μείωση του πληθυσμού (κατά 3,1% σε σχέση με το 2011), αλλά και ότι αυτός είναι όλο και περισσότερο γερασμένος –καταγράφεται αύξηση του αριθμού των ατόμων που ξεπερνούν τα 65 έτη και μείωση του αριθμού των μικρών παιδιών–, το μεγαλύτερο ποσοστό των νοικοκυριών αποτελείται από ένα ή έστω δύο το πολύ άτομα
Γνωρίζουμε από τις πληθυσμιακές προβολές της Eurostat ότι ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2050 θα είναι γύρω από τα 9,0 εκ. με το ένα τρίτο του πληθυσμού να αποτελείται από άτομα άνω των 65 ετών.
Παράλληλα καταγράφεται μεγάλη μείωση του πληθυσμού στην περιφέρεια (εκτός της περιφέρειας του Ν. Αιγαίου και της Κρήτης).
Πως απαντά η πολιτεία σε αυτό το έντονα προβληματικό σκηνικό για τη χώρα, Και δεν εννοώ μόνο την κυβέρνηση , αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τις περιφέρειες, τους Δήμους τους συλλόγους και όλους τους φορείς πολιτικούς, κοινωνικούς, πολιτιστικούς κλπ
Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης για την ενίσχυση των γονέων με αύξηση του επιδόματος για τη γέννηση είναι μία καλή αρχή, αλλά από μόνη της θα χαθεί , μέσα στον κυκεώνα των προβλημάτων, που πρέπει να αντιμετωπιστούν
Είναι επομένως Εθνική ανάγκη η χάραξη πολιτικής με διάρκεια και συνέπεια. Η κυβέρνηση έχει την δύναμη και την ευθύνη για το χτύπημα ενός πολιτικού συναγερμού, όπου θα σχεδιαστούν και θ΄ αποφασιστούν πολιτικές και μέτρα που πρέπει να ληφθούν για την αντιστροφή της καταστροφικής αυτής πορείας.
Τα μέτρα αυτά, επειδή η δημογραφική πορεία της χώρας μέχρι και το 2050 είναι μάλλον δύσκολο να μεταβληθεί ραγδαία , θα έχουν ως στόχο πρώτα να βοηθήσουν ώστε η χώρα να σταθεροποιήσει τον πληθυσμό της και εν συνεχεία να ανακτήσει την δημογραφική της δυναμική από το 2050 και μετά.
Τα προτεινόμενα μέτρα πολιτικής πρέπει να περιλαμβάνουν την ενίσχυση της γονιμότητας, την διαχείριση της μείωσης του πληθυσμού με τις αρνητικές του συνέπειες (συρρίκνωση του εργατικού δυναμικού), την διαχείριση της γήρανσης, και τέλος τον σχεδιασμό πολιτικών που να ανταποκρίνονται στις ιδιαιτερότητες της υπαίθρου, των λιγότερο πυκνοκατοικημένων αλλά και των απομακρυσμένων περιοχών (ορεινές και νησιωτικές περιοχές)
