Δύο Έλληνες μέσα από νοσοκομείο γράφουν για το πώς αντιμετωπίζουν τον κορωνοϊό
Τον κώδωνα κινδύνου κρούουν σε όσους δεν τηρούν τα μέτρα ασφαλείας και προστασίας κατά του κορονοϊού δυο νέοι άνθρωποι που νοσηλεύονται στα ελληνικά νοσοκομεία με κορωνοϊό.
Οι αναρτήσεις και των δυο είναι πολύ αποκαλυπτικές για το πώς ο ιός μπορεί να χτυπήσει και νεώτερες ηλικίες.
Η ανάρτηση της Κατερίνας Θραψανιωτάκη
Εγώ – Κορονοϊός
1 – 2
Πέμπτη μέρα νοσηλείας κι ευτυχώς πάμε καλά. Τα κύματα πυρετού όσο πάνε κι αραιώνουν.
Είμαι 28 χρονών, υγιέστατη και προσβλήθηκα από το κορονοϊό.
Ξεκίνησε με συμπτώματα πυρετού που όσο περνούσαν οι μέρες ανέβαινε, μυαλγιες, πονόλαιμο ώσπου μια μέρα με έπιασε δύσπνοια και την επόμενη μέρα δυσφορία σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Έτσι σε συνεννόηση με το γιατρό πήγα στο νοσοκομείο και οι ακτινογραφίες μου εδειξαν στοιχεία πνευμονίας κι έπρεπε να νοσηλευτώ.
Πρώτη μέρα αγανακτησαμε να πέσει ο πυρετός, δεύτερη μέρα λίγο καλύτερα αλλά κάθε 5 ώρες πυρετό με αποτέλεσμα να μην τρώω και τη τρίτη μέρα να αφυδατωθω και η εξάντληση να είναι τραγική.
Στη τέταρτη μέρα είχα και ανακατοσουρες οι οποίες με φάρμακα πέρασαν κι άρχισα να τρώω και με τη βοήθεια των ορών να επανέρχομαι.
Σκοπός του μηνύματος είναι να αφυπνιστειτε και οι νέοι και οι μεσήλικες. Μπορεί να κολλήσει ο οποιοδήποτε κι όσο νέος κι αν είσαι μπορεί να μη το περάσεις και τόσο ελαφριά.
Σκεφτείτε τους ηλικιωμένους, τις ευπαθείς ομάδες κι αν ακόμα αυτό δε σας πείθει σκεφτείτε τον ίδιο σας τον εαυτό. Ακολουθήστε τους κανόνες, τηρήστε τους έτσι ώστε η κατάσταση να παραμείνει ελεγχόμενη και να μη φτάσουμε στο τέλος πριν καλά καλά αρχίσει.
ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ!
Πιο απλό πράγμα απ’ αυτό δε θα μπορούσε να μας ζητηθεί.
Βοηθήστε τους εαυτούς σας,την οικογένεια σας, τους συνανθρώπους μας και φυσικά αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν στα νοσοκομεία.
ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ και να προσέχετε.
Η ανάρτηση του Αλέξη Αλεξίου από το Θριάσιο
3ΠΛΟ JACK POT: 14η ημέρα με γρίπη τύπου Β, πνευμονία ΚΑΙ covid19! Από τις μοναδικές περιπτώσεις στη χώρα μας. Ναι έτυχε σε εμένα! Έχω αποφασίσει να μοιραστώ όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που χρειάζεται κανείς να γνωρίζει από μια περιπέτεια τέτοιου μεγέθους για να βοηθήσω και άλλους ασθενείς που μπορεί να ζήσουν στα σκοτάδια που έζησα εγώ.
Όχι ακόμη όμως. Θα έρθει η ώρα. Αυτό που θέλω να μοιραστώ τώρα είναι η απλή φράση μιας από τις ηρωίδες μου – τις νοσοκόμες μου – “Δεν μας ακούνε. Σας παρακαλώ γράψτε το κ. Αλεξίου βλέπετε εσείς τι τραβάτε. Ξέρετε καλά. Να μένει σπίτι ο κόσμος!”.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στους καθημερινούς ήρωες, τα αστέρια μας νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό του Θριάσιου που με ρίσκο τη ζωή τους (ναι τη ζωή τους!) και των δικών τους ανθρώπων εισέρχονται στο θάλαμο σε συχνή βάση για να εκτελέσουν το καθήκον τους!