«Εγκλωβισμένος στη ρητορική της ρήξης ο πρωθυπουργός»

«Ο σκληρός πυρήνας της κυβέρνησης ελπίζει στην υποχώρηση των εταίρων έτσι ώστε να διαμορφωθεί ένα πακέτο που να μπορεί να θεωρηθεί αποδεκτό από την ελληνική πλευρά. Το κρίσιμο στοιχείο από την άποψη αυτή θα ήταν μια παρέμβαση στο χρέος».

Αυτό εκτιμά ο Ευάγγελος Βενιζέλος, για την πορεία των διαπραγματεύσεων, εκφράζοντας παράλληλα τη θέση πως «το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσεται το ζήτημα το χρέους είναι πολύ συγκεκριμένο και τεχνικά και πολιτικά». Όπως τόνισε ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, «ένας από τους πολλούς αντιμνημονιακούς μύθους της τελευταίας πενταετίας λέει ότι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι το χρέος και όχι ο κίνδυνος επιστροφής στο πρωτογενές έλλειμμα και η μειωμένη ανταγωνιστικότητα.

Προκειμένου να οικοδομηθεί ο μύθος αυτός αποκρύφτηκε και συκοφαντήθηκε με καλά οργανωμένο πάθος η μεγάλη παρέμβαση που έγινε το 2012 με το κούρεμα (psi) και την ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους που οδήγησε σε μείωσή του κατά 180 περίπου δις ευρώ σε όρους καθαρής παρούσας αξίας, ποσό που ισοδυναμεί πλέον με το 100% του σημερινού ΑΕΠ. Χάρις στη παρέμβαση αυτή η Ελλάδα πληρώνει φέτος για τόκους μόλις το 40% όσων πλήρωνε το 2010. Το υπόλοιπο 60 % έχει κουρευτεί.

Στην παρέμβαση του 2012 περιλαμβάνεται και η δέσμευση του Eurogroup για περαιτέρω παραμετρικές αλλαγές ( μείωση και σταθεροποίηση επιτοκίων, επιμήκυνση, μετάθεση λήξεων κοκ) που συνεπάγονται περαιτέρω μείωση σε όρους καθαρής παρούσας αξίας ( συν υπολογισμός κεφαλαίου, επιτοκίου, διαρκείας ) και ανοίγουν δυνατότητες ευνοϊκότερης απεικόνισης της ονομαστικής τιμής του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ.

Όλα όμως αυτά εξαρτώνται από τη συμφωνία στα ζητήματα που επηρεάζουν το δημοσιονομικό έλλειμμα / πρωτογενές πλεόνασμα για το 2015/2016 και τα επόμενα έτη. Η διαπραγμάτευση στα ζητήματα αυτά έχει καταστεί εξαιρετικά δύσκολη λόγω της επιδείνωσης των μεγεθών της ελληνικής οικονομίας το τελευταίο πεντάμηνο.

Ευθύνη άρα της σημερινής κυβέρνησης είναι να αποφασίσει για αυτό, αναλαμβάνοντας το κόστος της απόφασης. Μόλις γίνει αυτό, εύκολα θα εξειδικευθούν οι περαιτέρω παραμετρικές αλλαγές στο χρέος, γιατί αυτές έχουν διασφαλισθεί ήδη από το 2012. Υπάρχει βεβαίως μια ηθικοπολιτική δυσκολία. Ότι η κυβέρνηση θα έχει έτσι γλείψει εκεί που έφτυνε από το 2012 μέχρι σήμερα. Όμως σε κάτι τέτοια δεν θα κολλήσει ο επικοινωνιακός μηχανισμός του κ. Τσίπρα».

Ο κ. Βενιζέλος υποστήριξε ακόμη πως «εμείς έχουμε συνεισφέρει στην εξίσωση αυτή το πολιτικό κόστος για το 90% της δημοσιονομικής προσαρμογής και τις παρεμβάσεις στο χρέος που όλοι σκοπίμως αποσιωπούν! Ο κ. Τσίπρας μπορεί να συνεισφέρει τη διδασκαλία του Χότζα σε σχέση με τα μέτρα που κατέστησε δυστυχώς αναγκαία το χαμένο πεντάμηνο από τις εκλογές έως σήμερα:

Τώρα που γέμισε το σπίτι με όλα τα ζώα και οι ένοικοι ασφυκτιούν ακούγοντας καθημερινά για φόρους και περικοπές, μπορεί να πετύχει να αφαιρέσει από το κατάλογο των μέτρων την κατάργηση του ΕΚΑΣ και την αύξηση του ΦΠΑ στους λογαριασμούς της ΔΕΗ στο 23%. Άλλωστε και τα δυο βγήκαν στην επιφάνεια τις τελευταίες ημέρες. Θα έχει έτσι το πρόσχημα μιας δήθεν διαπραγματευτικής επιτυχίας. Αυτά όλα ισχύουν, αν θέλει βεβαίως να βρει λύση. Αν όμως το σενάριο της υποχώρησης των εταίρων δεν αποδώσει, ο κ. Τσίπρας είναι εγκλωβισμένος στην ρητορική της ρήξης για την οποία δεν έχει δημοκρατική εντολή. Η κρίση νομιμοποίησης είναι άλλωστε αναπόφευκτη είτε σε περίπτωση συμφωνίας είτε σε περίπτωση ρήξης.

Άλλωστε η λεγόμενη ρήξη οδηγεί σε μια φευγαλέα «ηρωική» ψευδαίσθηση, σε συνθήκες ακραίας κρίσης, με διακινδύνευση όλου του εθνικού κεκτημένου και -στην καλύτερη περίπτωση- πάλι σε συμφωνία, αλλά με όρους Βερσαλλιών του 1919 και όχι Λωζάνης του 1923».