ΕΚΛΟΓΕΣ 2023: Η πιο μεγάλη ώρα (του παραβάν) είναι τώρα

Την 21η Μαΐου, θα βρεθείτε πίσω από το παραβάν με 36 ψηφοδέλτια μπροστά σας. Τέλειο κόμμα δεν υπάρχει. Λίγα «ΘΑ» πραγματοποιούνται. Επιλέξετε συνειδητά

Ξημερώνει Κωνσταντίνου & Ελένης. Κυριακή. Για το 2023… το λες και της Αγίας Κάλπης ανήμερα. Είσαι αποφασισμένος να διατελέσεις το καθήκον σου ως Έλλην, ορίζοντας το μέλλον της χώρας με την ψήφο σου. Και μπράβο σου, διότι η αποχή δεν είναι λύση. Πουθενά και σε τίποτα. Αλήθεια, έχεις «ζυγίσει» τα γεγονότα της τελευταίας τετραετίας; Ξέρεις τι πας να κάνεις και πόσο μεγάλη ευθύνη φέρει η ψήφος σου; Αγαπητέ αναποφάσιστε, επίτρεψέ μου να εξηγήσω το δικό μου σκεπτικό, που ίσως ξεκαθαρίσει και τη δική σου κρίση.

Γράφει η Εύα Διαμαντή

Θα ξεκινήσω γενικά, λέγοντας ότι δεν πιστεύω σε τάματα και πολιτικά οράματα. Πιστεύω όμως στα δείγματα, στην πράξη και σε οτιδήποτε κάνει τη ζωή μου ευκολότερη, χωρίς να είμαι μπλε, κόκκινη, πράσινη κτλ. Ο φανατισμός είναι για τα καφενεία. Η διπλωματία είναι χάρισμα και άσος στο μανίκι όσων συμμετέχουν σε πολιτικές συζητήσεις. Τα εύσημα παίρνει πάντα αυτός που σβήνει τη φωτιά. Θα πεις τα σωστά, θα πεις και τα στραβά όμως, γιατί οι απόλυτοι και μονοδιάστατοι καταλήγουν να βγαίνουν οι «δαρμένοι» στο τέλος.

Για να το κάνεις όμως αυτό, χρειάζονται «ανοιχτές κεραίες». Δεν θα σταθώ στα κόμματα που δεν έλαβαν ποτέ λαϊκή εντολή και κυβερνούν «απ’ τον καναπέ». Θα μείνω στην κλασική τετράδα που έχει δοκιμαστεί και μπορώ να κρίνω. Ειδικά για τους κ.κ. Μητσοτάκη και Τσίπρα, που φέρουν γαλόνια στην πρωθυπουργία.

Τον Ανδρουλάκη δεν μπορώ να τον εμπιστευτώ. Φρέσκος; Ναι. Συμπαθητικός; Πολύ. Αλλά η καραμελίτσα των υποκλοπών, το πνεύμα του Ανδρέα στην ατμόσφαιρα, τα περί «αγνώστου Χ πρωθυπουργού» και η μηδαμινή εμπειρία του στην κεντρική πολιτική σκηνή, με κάνουν να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.

Σημείωση: Ούτε για συγκυβέρνηση τον θέλω. Μου δίνει την αίσθηση ότι θα το κάνει μόνο για να δοκιμάσει την καρέκλα.

«Κάππα, κάππα Ε – Το κόμμα σου Λαέ»: Μήπως, σύντροφε Δημήτρη, αυτόν τον λαό, τον πολύπαθο, να τον κυβερνούσες κιόλας κάποια στιγμή; Όχι τίποτε άλλο. Για να σε πάρουν επιτέλους στα σοβαρά. Πέραν της γλαφυρότητας με την οποία εκφράζομαι, το ΚΚΕ δεν κοιμάται ποτέ. Λιώνει τις σόλες του στον δρόμο κι έχει κάνει τόσες δράσεις, που κανονικά έπρεπε να είχε ήδη κυβερνήσει μέσα στα χρόνια της υπομονής και των Μνημονίων, αλλά… ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί – ενώ μάχονται για τα δικαιώματά μας, δεν θέλουν το Μαξίμου. ΟΧΙ – ΟΧΙ – ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ. Σύντροφε Δημήτρη, και από μένα είναι ΟΧΙ τότε.

Μπλε και κόκκινο, αν τα αναμείξουμε, μας βγάζουν μωβ. Το χρώμα του πένθους. Αυτό ο Κυριάκος το ξέρει καλά. Και ο Αλέξης το ξέρει. Και οι Έλληνες το ξέρουμε. Αν αυτοί οι δυο κυβερνούσαν ποτέ μαζί, θα ήταν ο ορισμός της απόλυτης καταστροφής. Έγιναν πολλά λάθη. Μεγάλα λάθη. Δύο από αυτά προδιαγεγραμμένα: Το Μάτι και τα Τέμπη.

Στάχτη και αίμα. Απογοητεύτηκα οικτρά από τον Μητσοτάκη, που πρέπει να κάνει κι άλλα βήματα για να αποδοθούν προς κάθε κατεύθυνση οι πολιτικές ευθύνες. Το Μάτι δεν μπορεί να ξεχαστεί έτσι κι αλλιώς. Κάηκαν άνθρωποι ζωντανοί και η δίκη δεν έχει ολοκληρωθεί. Δεν μπορούσα λοιπόν να μην το βάλω στη ζυγαριά.

Σκάνδαλα και αποτυχίες. Το ξεπούλημα των Πρεσπών και το ντου τού Ερντογάν στον Έβρο που τελικά τού βγήκε σε κακό. Γιατί ο Κυριάκος δεν είναι Αλέξης.

Ήταν η πρώτη φορά που χρειάστηκε να δικαιώσει την επιλογή των Ελλήνων και το έκανε, μέσω της εξωτερικής πολιτικής του για την αμυντική θωράκιση της χώρας. Χωρίς τα γρήγορα αντανακλαστικά, μπορεί να είχαμε οδηγηθεί σε ντε φάκτο διάλυση των συνόρων μας, ή ακόμα και σε πόλεμο. Τα εύσημα, βέβαια, ανήκουν και στον τότε υπουργό, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Τι θα γινόταν εάν συνέβαινε το ίδιο επί πρωθυπουργίας Τσίπρα, ο οποίος ποτέ δεν φημιζόταν για τις ικανότητές του εκτός συνόρων; Υπενθυμίζω πως έστειλε τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς, που ζητούσαν άσυλο στη χώρα μας, «δωράκι» στον Ερντογάν για να τον καλμάρει. Μη θυμηθώ το ΔΝΤ, την Τρόικα, το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ κτλ.

Κι ύστερα ήρθε ο κορωνοϊός. Κακά τα ψέματα, καμία κυβέρνηση ανά την υφήλιο δεν χειρίστηκε σωστά την πανδημία και μπορεί η Ελλάδα να βρέθηκε ψηλά στη λίστα των θυμάτων, αναλογικά με τα κρούσματα, όμως ουδείς δεν μπορεί να πει ότι ο πρωθυπουργός δεν το πάλεψε. Και κάπου εκεί, αναδείχθηκε ένας από τους ικανότερους ανθρώπους που έχουν περάσει από την πολιτική σκηνή της χώρας. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης κατάφερε να ψηφιοποιήσει περίπου το 60% των υπηρεσιών του Δημοσίου, δίνοντας τέλος στις ουρές και στους καβγάδες μεταξύ πολιτών και δημοσίων υπαλλήλων. Αν με ρωτάς, θα έπρεπε να είναι υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης μέχρι τα βαθιά γεράματα, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων.

Φαντάσου τώρα πανδημία με Τσίπρα πρωθυπουργό και Πολάκη υπουργό Υγείας, με τους δισταγμούς του για τα εμβόλια, τα φάρμακα για βοοειδή που πρότεινε για ανθρώπινη χρήση και συν τοις άλλοις… την άξεστη, μπρουτάλ συμπεριφορά του.

Ο Τσίπρας δεν έχει το ελαφρυντικό της απειρίας. Δεν είδαμε ποτέ υπουργό του να παραιτείται για τα όσα στραβά συνέβησαν, αντιθέτως τους επιβραβεύει κιόλας, αν κρίνω από την παρουσία τού κ. Παππά στο πλευρό του, που προσφάτως καταδικάστηκε ομόφωνα για παράβαση καθήκοντος. Αντίθετα, αυτό συνέβη πολλές φορές επί Νέας Δημοκρατίας, με υπουργούς να παραιτούνται και βουλευτές να διαγράφονται.

Παραθέτοντας λοιπόν τα παραπάνω, πράγματι ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην προεκλογική εκστρατεία τού 2019 δεν έταξε τίποτα. Υποσχέθηκε όμως «σκληρή δουλειά». Και ναι, κουβαλάει επάνω του και υποκλοπές και Πάτσηδες και Χειμάρρες και Σοφίες Νικολάου, και, και, και… Όμως δεν μπορώ να πω ότι δεν κόπιασε.

Την 21η Μαΐου, θα βρεθείς πίσω από το παραβάν με 36 ψηφοδέλτια μπροστά σου. Τέλειο κόμμα δεν υπάρχει. Λίγα «ΘΑ» πραγματοποιούνται. Επέλεξε συνειδητά.

Διαβάστε επίσης

Χρησιμοποιούμε cookies για λόγους στατιστικών & επισκεψιμότητας Συμφωνώ Περισσότερα