ΕΛ.ΑΣ.-ΡΟΜΑ-ΚΡΑΤΟΣ: Τα σταφύλια της οργής

Αν χαρακτηρίσεις δολοφονία τον χαμό του 18χρονου Ρομά Νίκου Σαμπάνη κατά τη διάρκεια της τραγικής, όπως εξελίχθηκε, καταδίωξης στο Πέραμα θα είσαι υπέρ των αντιεξουσιαστών και των εν γένει δικαιωματιστών αυτής της χώρας. Αν, πάλι, τολμήσεις και πεις ότι ήταν ένας θανάσιμος τραυματισμός ενός κακοποιού εν ώρα αστυνομικής επιχείρησης, θα είσαι φασίστας και ρατσιστής.

Με τέτοιους όρους διεξάγεται τις τελευταίες ήμερες η δημόσια συζήτηση με φόντο το τραγικό γεγονός της 22ας Οκτωβρίου. Όσο δε έρχονται στο φως νέα στοιχεία για το τι πραγματικά έγινε το μοιραίο βράδυ της περασμένης Παρασκευής στη διαδρομή από το Αιγάλεω έως το Πέραμα, τόσο φουντώνει ακόμη ένας εθνικός διχασμός.

Έντεχνα και εκ του πονηρού, θα πούμε εμείς, μπαίνει στην κουβέντα το διχαστικό ερώτημα «Τι αστυνομία θέλουμε;». Μια Αστυνομία που να είναι σκληροτράχηλη και θα αντιμετωπίζει τους κακοποιούς ανεξαρτήτως κόστους, όπως ο δικαστής Ντρεντ; Ή μια Αστυνομία που θα προσφέρει άνθη μυρωμένα στους διαδηλωτές που της πετούν μολότοφ και θα κυνηγάει με νεροπίστολα τους παρανόμους;

Η απάντηση είναι μία και μοναδική: όλοι θέλουμε μία ΚΑΝΟΝΙΚΗ Αστυνομία. Και ως κανονική ορίζεται η Αστυνομία που βρίσκεται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα, τα στελέχη της έχουν επαρκή εκπαίδευση (ώστε να ζυγίζουν με «κρύο αίμα» τη βαρύτητα κάθε ποινικά κολάσιμου παραπτώματος και να εφαρμόζουν το αντίστοιχο πρωτόκολλο εμπλοκής), διαθέτουν σύγχρονο εξοπλισμό (και όχι λιωμένα λάστιχα στα περιπολικά και ασύρματα συστήματα επικοινωνίας του περασμένου αιώνα), και που τέλος οι μάχιμοι άνδρες και γυναίκες του Σώματος γνωρίζουν τα όρια της δικαιοδοσίας τους.

Ούτε πιστολέρο εκδικητές, ούτε μπαλαρίνες με πουέντ.

Μαζί με την απάντηση για την αστυνομία, καλό θα ήταν να απαντήσουμε και τι πολιτεία θέλουμε. Μια πολιτεία που θυμάται τους Ρομά σε στιγμές πένθους και, όταν αυτό καταλαγιάσει, τους αφήνει να συνεχίζουν τη ζωή τους στα λασπόνερα των καταυλισμών, χωρίς υποχρεωτική παιδεία και πρωτοβάθμια υγεία, χωρίς ένα κατ’ ελάχιστον ελπιδοφόρο μέλλον;

Διότι αυτό είναι ο λαϊκισμός ενός κομματιού της Αριστεράς που στέλνει τον Δημήτρη Τζανακόπουλο επικεφαλής κλιμακίου τού ΣΥΡΙΖΑ να επισκεφθεί τον καταυλισμό του Ασπροπύργου ως αγγελιαφόρο συμπαράστασης στην οικογένεια του 18χρονου που έπεσε νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών.

Θα είχε εν προκειμένω ενδιαφέρον να απαντήσει η Αριστερά του κυρίου Τζανακόπουλου, αν έστειλε αντιπροσωπεία της στην επίσης χαροκαμένη οικογένεια του 11χρονου Μάριου που τον Ιούνιο του 2017 έχασε τη ζωή του από αδέσποτη σφαίρα μέσα στο σχολείο του στο  Μενίδι.

Ή αν, εν τέλει, στα τέσσερα και πλέον χρόνια της δικής της διακυβέρνησης η Αριστερά του κυρίου Τζανακόπουλου έδωσε την παραμικρή ανάσα σε αυτούς που με τόσο πάθος σήμερα υπερασπίζεται.

Ας συμφωνήσουμε, λοιπόν, στα βασικά. Ότι θα αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να αποφασίσει για τα της δικογραφίας, τους θύτες, τους 36 πυροβολισμούς, την εντολή του Κέντρου που δεν εισακούσθηκε κ.ο.κ. Κι επειδή πολλά έχουν ειπωθεί για το περιλάλητο κοινό περί δικαίου αίσθημα, ας έχουμε πάντα κατά νου ότι αυτό το μαντίλι που έχει δεμένο στα μάτια της η Θέμιδα δεν το έχει μόνο για μην ξεχωρίζει ποιον έχει απέναντί της. Το έχει και για να μη δικάζει βάσει του θυμικού και της οργής που βλέπει να προκαλείται στην κοινωνία από τέτοια τραγικά περιστατικά.

Με την οργή (και τα… σταφύλια της) καριέρα έκανε μόνο ο Τζον Στάινμπεκ υπογράφοντας το μυθιστορηματικό αριστούργημά του. Σε όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις, η οργή απλώς πάτησε σαν σταφύλι αθώους, ενόχους, κοινωνίες ολόκληρες και πολιτικούς πολιτισμούς.

Ενίοτε έκλεισε και σπίτια…