Ελεύθερη οπλοκατοχή – Ποινικοποίηση αμβλώσεων: Κάτι δεν πάει καλά εδώ…

Μεσαίωνας – σκοτάδι – τρόμος, στις Ηνωμένες Πολιτείες τού 2022. Δύο ειδήσεις, η μία πίσω από την άλλη, πάγωσαν το αίμα της κοινής γνώμης σε κάθε άκρη του παγκόσμιου χάρτη. Ελεύθερη οπλοκατοχή με κάποιους υποτυπώδεις «όρους» και, παράλληλα, το κεκτημένο δικαίωμα των γυναικών να ορίζουν το σώμα και το μέλλον τους κρίνεται παράνομο. Κάτι δεν πάει καλά εδώ…

Γράφει η Εύα Διαμαντή

Σχήμα οξύμωρο για τη «Χώρα των ευκαιριών». Ψάχνω να βρω τη συσκευή τηλεμεταφοράς που μας πέταξε σε αυτό το παράλληλο σύμπαν, όπου όλα πάνε μπροστά… προς τα πίσω. Οι ίδιοι δεν ήταν πριν από έναν μήνα που έκλαιγαν και σφάδαζαν για το μακελειό στο δημοτικό σχολείο του Τέξας; Οι ίδιοι δεν ήταν που διαδήλωναν για τον θάνατο του Τζωρτζ Φλόιντ, με την ελπίδα να εξαλειφθεί η βία πάσης φύσεως; Οι ίδιοι δεν ήταν που ήθελαν να γκρεμίσουν το Τείχος Τραμπ, αφού στην Αμερική «όλοι είναι αδέρφια»; Δεν αναφέρομαι σε κάτι που έγινε προ εικοσαετίας. Μιλάω για το πρόσφατο παρελθόν!!!

Η εικόνα μιας Αμερικής, μπροστά από το Ανώτατο Δικαστήριο, μοιρασμένη στα δύο, ήταν αυτή που με τρόμαξε περισσότερο. Όλα ξεκινούν από εκεί και διαχέονται στον πλανήτη σε μορφή γκλίτερ καθώς, όπως συνηθίζουμε να λέμε, «Είδες τι τραβάνε κι αυτοί εκεί πέρα στην άλλη άκρη του κόσμου; Σκοτωμοί, βιασμοί, ρατσισμοί… μια χαρά είμαστε εμείς εδώ». Η σιγουριά ότι αυτοί είναι «εκεί» και εμείς «εδώ», και επομένως δεν μας αγγίζει τίποτα, δείχνει και αμορφωσιά και απώλεια ενσυναίσθησης, αλλά αυτό θα το αναπτύξω πιο κάτω.

Το Κογκρέσο στο μεταξύ αναλαμβάνει δράση

Θα συζητήσουνε, λέει, ένα διακομματικό νομοσχέδιο, βάσει του οποίου θα τεθούν σοβαρότατοι περιορισμοί ως προς την απόφαση που έλαβε το Ανώτατο Δικαστήριο (που επιτρέπει στον κάθε ένα να κυκλοφορεί ελεύθερα με ένα όπλο επάνω του κι ας είναι και κρυμμένο).

Συγκεκριμένα, Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί ελπίζουν ότι, με αυτήν τη νομοθεσία, θα περιοριστούν τα εγκλήματα με χρήση πυροβόλων όπλων, έπειτα από τις ποσότητες αίματος που χύθηκαν αβέρτα από θερμοκέφαλους, φρενοβλαβείς «καουμπόηδες» – κι αυτό επειδή σκοπεύουν να αφαιρούνται όπλα από ανθρώπους που κρίνονται επικίνδυνοι για τον εαυτό τους ή την κοινωνία. Επίσης, το νομοσχέδιο αυτό θα επιβάλει αυστηρότερη επαλήθευση του ποινικού μητρώου και του ψυχολογικού ιστορικού επίδοξων αγοραστών όπλων, ηλικίας 18 έως 21 ετών, αυστηρότερη καταστολή των παράνομων πωλήσεων αυτών, καθώς και προγράμματα αφιερωμένα στην ψυχική υγεία.

Δηλαδή, αυτό που μας λένε ουσιαστικά είναι πως θα ρίξουν τον κάθε ψυχάκια στο φιλότιμο και θα αναφέρει ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ότι είναι επικίνδυνος και ότι θα ανανεώνει ανελλιπώς το πιστοποιητικό ποινικού του μητρώου ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ενώ θα είναι δεκτικός στις συνεδρίες με ψυχολόγους κι έτσι δεν θα χρειαστεί να ανησυχεί κανένας μην πάρει καμιά μπερέτα στα χέρια κι αρχίζει να θερίζει κόσμο.

Λες και δεν θα έχει όπλο από τον προπάππο του προπάππου του παππού του σε καμιά αποθήκη να περιμένει «την κατάλληλη στιγμή»…

Το NRA «τρίβει με ικανοποίηση τα χέρια του»

Το τρικούβερτο γλέντι που στήθηκε στην αντίπερα όχθη βέβαια δεν έχει τελειωμό. Οι υποκινητές του πανίσχυρου λόμπι NRA (βλ. Τραμπ), που ένας εκ των βασικότερων στόχων του σε αυτήν τη ζωή ήταν η εδραίωση της οπλοκατοχής, πετούν κυριολεκτικά από τη χαρά τους.

Τι να πει κανείς για τις δηλώσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα, αμέσως μετά την ανακοίνωση της απόφασης με ψήφους έξι έναντι τριών… Εκτός από τις λέξεις «ΝΙΚΗ» και «ΓΙΟΡΤΗ», χαρακτηριστική ήταν η φράση: «Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι το δικαίωμα να φέρει κανείς όπλα δεν σταματάει στην πόρτα του σπιτιού του».

Και μετά, μιλάνε για «ελπίδες»…

Σοκαρισμένος ο Μπάιντεν και λοιποί Δημοκρατικοί «συγγενείς». Βγήκαν ο ένας μετά τον άλλον να ηρεμήσουν τον κόσμο πως κάτι τέτοιο δεν θα περάσει τόσο εύκολα. Μιλάμε για το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, μιλάμε για έναν Πρόεδρο που δεν μπορεί καλά-καλά να σταθεί όρθιος σε σταματημένο ποδήλατο, μιλάμε για έναν Ντόναλντ Τραμπ που διαιρεί και βασιλεύει, στον ρόλο του μαριονετίστα, που κινεί τα νήματα του «στρατού» που μόνος του δημιούργησε.

Για μένα, αν με ρωτάς, το παιχνίδι είναι χαμένο από χέρι. «Αντισυνταγματικός» ο νόμος που ίσχυε από το 1913 και, σύμφωνα με το σκεπτικό των δικαστών, «ο νόμος παραβίαζε το δικαίωμα των Αμερικανών στην οπλοκατοχή».

Βλέπεις… η οπλοκατοχή είναι όντως δικαίωμα στη «Γη της Επαγγελίας». Άλλωστε, το λέει και η δεύτερη τροπολογία του Συντάγματός τους…

Έρχεται το «μεσαιωνικό» Σιμούν

Άλλη μια μέρα ξημέρωσε στον πάτο του βαρελιού. Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ακόμα τρώνε τις σάρκες τους για τα όπλα, ο πόλεμος στην Ουκρανία καλά κρατεί, όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, δεν χολοσκάς και πολύ, γιατί είπαμε… αυτοί «εκεί» κι εμείς «εδώ». Μεσημέριασε. Λες, «δεν ανοίγω τηλεόραση να δω καμιά είδηση…» και ξαφνικά το βαρέλι βαθαίνει.

«Διαγράφεται το μέχρι πρότινος δικαίωμα στην άμβλωση, κατόπιν απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ»

Κοιτάς και ξανακοιτάς, πλησιάζεις την οθόνη για να βεβαιωθείς ότι ο τίτλος γράφει αυτό που κατάλαβες. Όχι. Αποκλείεται. Το ημερολόγιο δείχνει Παρασκευή 24 Ιουνίου 2022. Δύο χιλιάδες είκοσι δύο !!!

Το άκρως συντηρητικό Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ακύρωσε μια απόφαση-ορόσημο, που εδώ και περίπου 50 χρόνια διασφάλιζε το συνταγματικό δικαίωμα των Αμερικανίδων στην άμβλωση, η οποία όμως δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από τη θρησκευόμενη δεξιά, στέλνοντας όλους εμάς στον διάολο (για να μιλήσω και στη γλώσσα τους).

Αυτό με αφορά. Σε αφορά. Όπου και να βρίσκεσαι, όπου και να ζεις. Είτε είσαι άντρας, είτε γυναίκα. Δεν θέλω να απευθυνθώ αποκλειστικά στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό. Θέλω να κατανοήσουμε συνολικά σαν κοινωνία ότι εκείνη την Παρασκευή φάγαμε ένα «χαστούκι» που θα το θυμόμαστε από ’δώ και πέρα για όλη μας τη ζωή.

Εγώ ήξερα πως, μετά τη μαύρη περίοδο του Μεσαίωνα, ήρθε η Αναγέννηση. Περίμενα πως μετά την πανδημία, τον πόλεμο και τις απανωτές κρίσεις, θα ερχόταν κάποια στιγμή και η δική μας «Αναγέννηση».

Τόσοι αγώνες χαμένοι, τόσες προσπάθειες για ανεξαρτησία –ηθική, οικονομική, επαγγελματική και εν τέλει σωματική– πήγαν στον βρόντο επειδή «η ιερότητα της ζωής είναι πάνω απ’ όλα».

Πίσω στη δεκαετία του ’70

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, αξίζει ν’ αναφερθώ στο πώς ξεκίνησαν όλα το 1973, βασιζόμενη σε ένα απόσπασμα που διάβασα στη «Ναυτεμπορική» και το παραθέτω αυτούσιο, σχετικά με την υπόθεση Roe Vs Wade, της οποίας η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ αποτέλεσε ορόσημο για το μέλλον εκατοντάδων Αμερικανίδων, κρίνοντας ότι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών προστατεύει την ελευθερία μιας εγκύου γυναίκας να επιλέξει να προχωρήσει σε άμβλωση χωρίς υπερβολικούς κυβερνητικούς περιορισμούς, καταρρίπτοντας πολλούς ομοσπονδιακούς και πολιτειακούς νόμους των ΗΠΑ για τις αμβλώσεις.

Το 1973 , η δικηγόρος Σάρα Γουέντινγκτον και η συνάδελφός της Λίντα Κόφι ανέλαβαν ομαδική προσφυγή εξ ονόματος μίας εγκύου που αμφισβητούσε νόμο της πολιτείας τού Τέξας που απαγόρευε τις αμβλώσεις. Η υπόθεση «Jane Roe» (το πραγματικό της όνομα ήταν Νόρμα ΜακΚόρβεϊ) έφθασε τελικά ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου που έκρινε υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση. Υπερασπιστής του νόμου κατά των αμβλώσεων ήταν ο Henry Wade, εισαγγελέας της κομητείας του Ντάλας.

Η ΜακΚόρβεϊ ήθελε να προχωρήσει σε άμβλωση, αλλά ζούσε στο Τέξας, όπου η άμβλωση ήταν παράνομη. Οι δύο γυναίκες δικηγόροι κατέθεσαν αγωγή για λογαριασμό της στο ομοσπονδιακό δικαστήριο των ΗΠΑ, ισχυριζόμενες ότι οι νόμοι του Τέξας για τις αμβλώσεις ήταν αντισυνταγματικοί.

Μια ομάδα τριών δικαστών του Περιφερειακού Δικαστηρίου των ΗΠΑ για τη Βόρεια Περιφέρεια του Τέξας εξέτασε την υπόθεση και αποφάσισε υπέρ της.

Συγκεκριμένα, τον Ιανουάριο του 1973, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση 7-2 υπέρ τής ΜακΚόρβεϊ, αποφασίζοντας ότι η ρήτρα Due Process της δέκατης τέταρτης τροποποίησης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών παρέχει το «δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή» προστατεύοντας το δικαίωμα μιας εγκύου να επιλέξει εάν θα κάνει έκτρωση.

Και τώρα, τι;

Διαδηλώσεις και συγκρούσεις και ξύλο και ατελείωτες κόντρες μεταξύ των Πολιτειών που καλούνται να αποφασίσουν τι θα πράξει η κάθε μια ξεχωριστά.

Ήδη 13 πολιτείες έδειξαν πόσο «καλά παιδιά» είναι και υπάκουσαν άμεσα στην απόφαση του δικαστηρίου, κλείνοντας κλινικές, ακυρώνοντας ραντεβού και φυσικά αποσύροντας χάπια και φαρμακευτικές αγωγές που αποτελούν εμπόδιο στη διαδικασία της κύησης. Χαρακτηριστικά, είδα πλάνα οπαδών της απόφασης να στήνουν καρτέρι στις κλινικές και να διώχνουν αυτοκίνητα, ουρλιάζοντας: «Κάνε πίσω και φύγε από αυτόν τον τόπο της αμαρτίας, από αυτόν τον κακό τόπο».

Για να μιλήσω και λίγο με αριθμούς, 33 εκατομμύρια Αμερικανές μένουν πλέον «ανάπηρες» από ελεύθερη βούληση. Ανίκανες να αποφασίσουν για το σώμα τους. Υποχρεωμένες να υπακούσουν στα «πρέπει» του νόμου. Καταδικασμένες να κυοφορήσουν θέλοντας και μη ένα πλασματάκι που ίσως να μη θεωρούν ότι θα του εξασφαλίσουν μια καλή ζωή για πολλούς λόγους.

Και καλά. οι πλούσιες δεν θα χαθούν. Πάνε σε άλλη πολιτεία και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Οι άλλες; Θα καταλήξουν σε κάποιο σκοτεινό δρομάκι, στα χέρια ενός κομπογιαννίτη –κατά πάσα πιθανότητα– που θα εκμεταλλευτεί την ανάγκη τους και που σίγουρα θα τις εκβιάσει στο μέλλον χρησιμοποιώντας το «μυστικό» τους…

Αυτή είναι η «Ιερότητα της ζωής» που τόσο θερμά υπερασπίζεστε; Αυτή είναι η Αμερική που ονειρεύονται όλοι;

Μια χώρα που προτιμά να γεννηθεί ένα παιδί από μια έφηβη ή από μια πολύτεκνη που δεν αντέχει να μεγαλώσει ακόμα ένα ή από μια γυναίκα που πιθανών να κουβαλά κάτι κληρονομικό από γενιά σε γενιά ή από μια καριερίστα που συνειδητά γνωρίζει ότι δεν θα προσφέρει την απαιτούμενη φροντίδα και χρόνο στο μωρό της ή προτιμά επίσης να έρθει ένα παιδί στο κόσμο ως προϊόν… βιασμού;

Θα επανέλθω λοιπόν στο σημείο που ανέφερα στην εισαγωγή του άρθρου μου, λέγοντας ότι «τρόμαξα». Ξέρω και ξέρετε πως όλες οι χώρες γυρίζουν γύρω από το γαϊτανάκι των ΗΠΑ. Ό,τι ξεκινά από εκεί εξαπλώνεται ραγδαία.

Δεν θέλω να κάνω μαύρες σκέψεις. Από «αμερικανιές» προτιμώ την Black Friday, το Gay Pride, τα McDonalds και το Netflix, γιατί μου φέρνουν χαρά.

Εύχομαι να παραμείνουμε σε αυτά.

Εύχομαι να μη χρειαστεί ποτέ να φιμωθώ, να κρυφτώ ή να παρανομήσω για να νιώσω Άνθρωπος.

Εύχομαι η Αμερική να θυμηθεί τον πρώτο της Πρόεδρο, George Washington, που έλεγε πως «η ευτυχία και το ηθικό καθήκον είναι άρρηκτα συνδεδεμένα», για το καλό όλων μας.

Το «εκεί» δεν είναι τόσο μακριά από το δικό μας «εδώ»…