Ελληνικό ποδόσφαιρο: Ξέμεινε (και) από γκολτζήδες
Λείπουν φανερά από την Εθνική oι παίκτες που με τις ενέργειές τους θα πάρουν την ομάδα πάνω τους και θα την οδηγήσουν σε διακρίσεις…
Στα δυο ματς που έδωσε πρόσφατα η Εθνική ομάδα (το επόισημο με το Γιβραλτάρ και το φιλικό με την Λιθουανία) φάνηκε ξεκάθαρα ότι το μεγάλο πρόβλημα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η έλλειψη γκολτζή.
Αρέσει ή όχι, το μείζον θέμα της ενδεκάδας που κατεβάζει ο Πογέτ έχει να κάνει με την απουσία ενός παίκτη που να μπορεί να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Για έναν παίκτη τύπου Σαραβάκου ή Αλεξανδρή ή ακόμη και Ντέμη Νικολαίδη, για να μην πάμε πιο πίσω και ακουμπήσουμε «τέρατα» σαν τον Αναστόπουλο, τον Μαύρο ή τον Σαραβάκο..
Ο Γιακουμάκης όταν του ζητήθηκε, πάλεψε, αλλά δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Ο Παυλίδης, βάζει γκολ στην Ολλανδία, με την εθνική ωστόσο δεν βγάζει κλάση. Ο Ιωαννίδης κλήθηκε, αλλά λόγω τραυματισμού δεν έπαιξε, όμως και πάλι έχει βάλει μόλις 5 γκολ στον Παναθηναϊκό όταν ο Αιτόρ (που έχει να παίξει μήνες) είχε φτάσει ήδη τα 8 γκολ όσα έχει σήμερα ο Σπόραρ που είναι ο πρώτος σκόρερ του τριφυλλιού.
Ο Δουβίκας, περιέργως δεν βρισκόταν στις τελευταίες κλήσεις. Το ίδιο και ο Καρέλης που από τους πέντε πρώτους σκόρερ της Super League (Μπακαμπού, Λιβάι Γκαρσία, Μπιέλ και Σπόραρ) είναι ο μοναδικός Έλληνας. Δηλαδή, ένας παίκτης του Παναιτωλικού, μιας μικρομεσαίας ομάδας του πρωταθλήματος.
Φυσικά και να ψάξει κανείς στις μεγάλες ομάδες (που είθισται να δίνουν πολλούς παίκτες στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα) δεν βρίσκει Έλληνες γκολτζήδες.
Ο Ολυμπιακός έχει τον Μπακαμπού και τον Μπιέλ που τραβάνε στο σκοράρισμα. Η ΑΕΚ τον Λιβάι Γκαρσία, τον Αραούχο και εσχάτως τον Τσούμπερ. Ο Παναθηναϊκός τον Σπόραρ και τον Παλάσιος. Ο ΠΑΟΚ τον Ζίφκοβιτς και κατά συνθήκη κάποιους άλλους ξένους.
Αν ρίξει κανείς μια ματιά στους πρώτους σκόρερ της Super League θα σοκαριστεί από την έλλειψη Ελλήνων παικτών.
Πέρσι (2022) στους πέντε πρώτους σκόρερ ήταν μόνο ο Κουλούρης (του Ατρόμητου) ο οποίος μάλιστα το καλοκαίρι έφυγε για την ΛΑΣΚ στην Αυστρία με μεταγραφή! Οι άλλοι ήταν ο Κούρτιτς του ΠΑΟΚ, ο Φαν Βέερτ του Βόλου, ο Αραούχο της ΑΕΚ και ο Παλάσιος του Παναθηναϊκού. Πρόπερσι, την ίδια λίστα συμπλήρωναν κατά σειρά ο Ελ Αραμπί, ο Δουβίκας (ήταν το διαβατήριο για να πάρει τη μεταγραφή στην Ουτρέχτη αφού στον ΠΑΟΚ δεν είχαν πειστεί για την αξία του), ο Ανσαριφάρντ(ΑΕΚ), ο Μπαράλες (Αστέρας Τρίπολης) και ο Σφιντέρσκι του ΠΑΟΚ.
Το 2020 δεν υπήρχε κανείς Έλληνας στην πρώτη πεντάδα (Ελ Αραμπί, Μακέδα, Σφιντέρσκι, Μπαράλες, Φιγκερέιδο) και μόνο το 2019 έβρισκε κανείς τον Κουλούρη και τον Φορτούνη (που δεν είναι φορ) μαζί με τον Πόνσε (της ΑΕΚ), τον Χασάν (του Ολυμπιακού) και τον Μακέντα.
Μ΄άλλα λόγια την τελευταία πενταετία Έλληνας γκολτζή που να έκανε το «μπαμ» (όπως το έκανε παλιότερα ο Κώστας Μήτρογλου, για παράδειγμα) δεν μπορεί να βρει κανείς στο πρωτάθλημα της Super League .
Φυσικά δεν μπορεί να βρει Έλληνες στην ενδεκάδα των ελληνικών ομάδων, αλλά αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία. Κατ΄επέκταση βέβαια λόγω της ξενομανίας των συλλόγων της Super League και της αδυναμίας να μπει ένας κανόνας που θα όριζε την μίνιμουμ συμμετοχή Ελλήνων παικτών στους συλλόγους προκαλείται το πρόβλημα με τους γκολτζήδες που απλά αποτυπώνεται πιο παραστατικά επειδή στην παρούσα φάση από την Εθνική ομάδα φαίνεται ότι λείπει το γκολ.
Μπορεί ο Μάνταλος, ο Πέλκας, ο Κωνσταντέλιας, ο Φορτούνης, ακόμη και ο Μπακασέτας να σκοράρουν με την γαλανόλευκη, αλλά δεν είναι γκολτζήδες με την κλασική έννοια του όρου. Ο παίκτης που θα τον φοβηθεί η αντίπαλη άμυνα και με δικά του γκολ θα τραβήξει το κάρο της πρόκρισης στην τελική φάση του EURO 2024.
Πέρσι τον Σεπτέμβριο μετά τα παιχνίδια για το Nations League o Γουστάβο Πογέτ είχε αναφερθεί στο θέμα λέγοντας πως «η θέση του σέντερ φορ είναι ένα γενικό πρόβλημα στην Ελλάδα» δείχνοντας ότι γνωρίζει πολύ καλά που βρίσκεται.
Η χώρα που μια φορά κι έναν καιρό έβγαλε έναν Μαύρο, έναν Αναστόπουλο, έναν Μαχλά, έναν Χαριστέα δεν έχει πλέον γκολτζή ούτε για δείγμα. Ακόμη και τα Ελληνόπουλα που έφυγαν στο εξωτερικό δεν είναι γκολτζήδες. Αλλά πώς να είναι;
Όταν η τοξικότητα που υπάρχει στην κορυφή του επαγγελματικού ποδοσφαίρου έχει διεισδύσει ακόμη και στο ερασιτεχνικό, μέχρι και στις ακαδημίες και έχει φτάσει …στα σχολεία, όπου οι ποδοσφαιριστές δεν ενδιαφέρονται να ευχαριστιόνται αυτό που κάνουν, αλλά μόνο να κερδίζουν με κάθε τρόπο…
Από την λάθος νοοτροπία ξεκινούν όλα…